«Δε μπορώ να κάνω προβλέψεις. Το θέμα είναι ότι οι ισορροπίες χάνονται». Ο οικονομολόγος, Διονύσης Μπαλούρδος, πήρε πολλές συνεντεύξεις για να σκιαγραφήσει το «Κοινωνικό Πορτρέτο της Ελλάδας του 2012». Είναι η μελέτη που εκπόνησε το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (2012) και δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από ένα μήνα.
Ένας τέτοιος, «ανώνυμος» πολίτης του είπε: «Η ισορροπία έχει χαθεί, μεταξύ του κράτους και του πολίτη. Το θέμα είναι ν’ αποδειχθεί ποιος είναι δυνατότερος σ’ αυτόν τον αγώνα. Το κράτος ή ο πολίτης; Αν το πάρουμε πληθυσμιακά, σαφώς ο πολίτης είναι πιο δυνατός, αρκεί να βρει τρόπους να λειτουργήσει ενωμένα προς κάποια κατεύθυνση, δηλαδή να αντιδράσει. Με ποιο τρόπο; Δε θέλω καν να το βλέπω μπροστά μου, γιατί αν θα είναι η βία, τότε δεν πάμε καλά».
Σύμφωνα με την έκθεση του ΕΚΚΕ: η απειλή της φτώχειας καταγράφεται σοβαρότερη για τους άνεργους (άνδρες 37,2%/γυναίκες 40,1%), τους μετανάστες (45,9%), τους μονογονεϊκές οικογένειες (33,4%) και τα άτομα με χαμηλή μόρφωση (29,3%). «Βραχυχρόνια, ωστόσο, επηρεάζονται νέες ομάδες», επισημαίνει ο Δ. Μπαλούρδος. Τέτοιες ομάδες είναι τα άτομα με μερική απασχόληση, τα ζευγάρια «με έναν εργαζόμενο» και τα νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο και με εξαρτώμενα παιδιά. «Αυτή η τρίτη κατηγορία είναι η πιο ευάλωτη. Περίπου 1 στα 2 παιδιά είναι φτωχά. Προς το παρόν, μόνο τα ζευγάρια «διπλής σταδιοδρομίας», φαίνονται ικανά να προστατεύουν καλύτερα τα παιδιά τους, αν και αυτό αρχίζει πλέον να αμφισβητείται», καταλήγει ο διευθυντής ερευνών του ΕΚΚΕ.
Και η Eurostat υπερθεματίζει: στο 23% έχει φτάσει η παιδική φτώχεια στην Ελλάδα. Το μη κυβερνητικό «Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού» ιδρύθηκε το 2004. Σε εποχές που όλοι μιλούσαν για ανάπτυξη και οικονομική ευρωστία.
«Είναι ευφημισμός να μιλάει η Eurostat για κίνδυνο φτώχειας», διευκρινίζει η πρόεδρος του δικτύου, Μυρσίνη Ζορμπά, και συνεχίζει: «Η φτώχεια ήταν εδώ και πριν την κρίση, εξίσου σκληρή αλλά για λιγότερους. Δεν ξεριζώθηκε ποτέ, αντίθετα ξορκίστηκε για χρόνια με τη φιλανθρωπία, τα κοσμικά γκαλά και την μεταποικιακή φροντίδα. Υποκρισίες. Τώρα η φτώχεια γίνεται πιο ευδιάκριτη γιατί δεν περιορίζεται πια στα τσιγγανόπουλα, στις παρυφές της πόλης ή στα φτηνά υπόγεια, εκεί που ζούσαν οι Άλλοι, αλλά έχει εισβάλει στο κέντρο της ζωής των μεσαίων στρωμάτων, της ζωής μας».
Αυτό που χρειάζεται, σύμφωνα με την Μ. Ζορμπά, είναι ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, βαθιά προοδευτικές δημόσιες πολιτικές, σοβαρές κοινωνικές υπηρεσίες και ικανό και αφοσιωμένο εθελοντισμό. «Κανένα παιδί δε ζει σήμερα ανέμελο όπως πριν και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για ‘μια κρίση που δεν είναι δική του».
8°
