Κάθε γενιά έχει τους ήρωές της. Κάποτε ήταν τα ηρωικά Ελληνόπουλα Γιώργος Θαλάσσης, Κατερίνα και «Σπίθας». Οι πάπιες του Walt Disney, τα σκίτσα του Goscinny, οι υπερήρωες της Marvel και της DC, τα καρτούν της TV που έγιναν κούκλες, οι κινηματογραφικοί πρωταγωνιστές των σίριαλ και του Χόλιγουντ, οι αθλητές των ρεκόρ, οι μουσικοί των πόστερ, οι αγωνιστές των δρόμων, οι θεωρητικοί ταγοί της διανόησης. Η ζωή πάντως έφερε και τον υδραυλικό Super Mario της Nintendo, τον σκαντζόχοιρο Sonic της Sega, sad but true, προσθέστε και τους Power Rangers.
Για τα 25 εκατομμύρια ανθρώπων που κατέχουν μια αυθεντική κόπια των παιχνιδιών Diablo, η επιστροφή αυτού του παιχνιδιού, δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία φορά, λέει πολλά. Οι «βλαμμένοι» παίχτες των role playing games, οι αναγνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας και όσοι έχουν ξημερωθεί στο σπιτικό desktop ή σε κάποιο net cafe στέλνοντας με το ποντίκι ξόρκια λύγισαν τους servers από τις πρώτες ώρες κυκλοφορίας του «Diablo III».
Οι μίρλες αποφάνθηκαν πως, αν το παιχνίδι είχε άλλο όνομα, δε θα είχε καμία τύχη, τα old school γραφικά και το εθιστικό πλην γνώριμο gameplay, βλέπετε. Σαν να λες δηλαδή πως οι AC/DC δεν πειραματίζονται στους δίσκους τους. 15 ώρες χορταστικού dungeon crawling στo single player τμήμα του, διασκεδαστικό και εύχρηστο co-op μέχρι 4 άτομα, καλοφτιαγμένα επίπεδα δυσκολίας και skill system που δεν εκνευρίζουν. Καλοκαίρι είναι, μπορείς να αράξεις και να βαράς spells αντιμετωπίζοντας το Κακό στην Tristram και προσπαθώντας να βγάλεις άκρη γιατί, διάολε, δεν επαληθεύθηκε η συντέλεια του κόσμου. Αν τα καταφέρεις, βγαίνεις και για κοκτέιλ, αφού «η κόλαση είναι οι άλλοι».
15°
