-Φοβάμαι μήπως γυρίσω στην Αλβανία γιατί ο πατέρας μου δεν έχει δουλειά.
-Φοβάμαι μήπως κάνω μια δουλειά που δεν μου αρέσει.
-Φοβάμαι μήπως φύγουμε από την Ελλάδα επειδή οι γονείς μου δεν έχουν δουλειά.
-Φοβάμαι μήπως δεν γίνω αυτό που θέλω λόγω της οικονομικής κρίσης
-Φοβάμαι μήπως δεν έχω να πληρώσω τις σπουδές μου.
Φόβος. Το συναίσθημα που συχνά νικημένοι αφήνουμε να πλημμυρίζει το μυαλό, την καθημερινότητα και τον ύπνο μας κι άλλοτε παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κλειδώσουμε έξω από το μυαλό, την καθημερινότητα και τον ύπνο μας έχει αρχίσει να γίνεται βίωμα και για τα παιδιά και αλήθεια τι χειρότερο μπορούμε να σκεφτούμε από αυτό;
Όμως, ένα μικρό « γαλατικό» σχολείο σε ένα από τα πιο θηριώδη και τρομακτικά σχολικά συγκροτήματα στην Ελλάδα αντιστέκεται ηρωικά.
Στην Γκράβα το 132 δημοτικό σχολείο (με τις μεγάλες επιτυχίες χάρις στη γενναία δασκάλα και σήμερα διευθύντρια Στέλλα Πρωτονοταρίου και τη πρωτοποριακή και αλληλέγγυα μέθοδο διδασκαλίας που εισήγαγε σε ένα απολύτως πολυπολιτισμικό σχολείο) ξορκίζει το φόβο μέσα από την ταινία «Μη φοβάσαι, μίλα».
Υπεύθυνοι οι μαθητές της έκτης τάξης – στη συντριπτική πλειονότητα τους γεννημένοι εκτός Ελλάδας όπως θα δείτε και στους τίτλους τέλους- οι οποίοι περιγράφουν το άγχος της μετάβασης από το δημοτικό στο γυμνάσιο αλλά και το άγχος της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων που βιώνουν.
Το πιο τρυφερό, αθώο και ανακουφιστικό όμως κομμάτι της μικρής ταινίας (που κέρδισε το Βραβείο Συνηγόρου του Παιδιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους 2011) είναι αυτό που τα παιδιά εκφράζουν τους τρόπους αντιμετώπισης των φόβων και των δυσκολιών τους (αν το καλοσκεφτούμε πάνω κάτω κι εμείς τα ίδια κάνουμε)
10°
