...Σκαρφαλώνει σε μπαλκόνι. Ή κρέμεται από υδρορροή. Ή μόλις έχει πιάσει
πεζούλα: ο διακοσμητικός Αϊ-Βασίλης-διαρρήκτης είναι ο προστάτης άγιος του λωποδύτη. Γιατί μας φαίνεται τόσο cute, δεν το 'χω καταλάβει.
Δεν είναι κάπως περίεργος ο Αϊ-Βασίλης-διαρρήκτης; Ή εμένα μου κακο-κάθεται; Δεν είναι καλύτερο ένα ωραίο δεντράκι, καραβάκι, σπιτάκι ή σκατουλάκι με την παραδοσιακή Άρτα και τα Γιάννενα απάνω ή (τσιπίτα) πέντε γιρλάντες «ψείρες» να αναβοσβήνουν σα να σε μπατσίζει ο Τάισον;
Τώρα που τα λέω όλα αυτά τα φιλοσοφημένα είναι φουλ Γιορτές κι ακόμα δεν έχουμε στολίσει δέντρο στο σπίτι – στο οποίο σπίτι, έτσι και μπει διαρρήκτης (Αϊ-Βασίλης ή φίλος) θα πάθει νευρικό κλονισμό απ’ το χάος κι αν καταφέρει να βρει σε ποιο μέρος έχουμε τιμαλφή, ας μας το πει και μας που τα ψάχνουμε. Δεν τα βρίσκουμε επειδή είναι καλά κρυμμένα κάτω από παιχνίδια, πάνες, ποδηλατάκια, περιοδικά και κατουρημένες φορμίτσες, ή επειδή δεν τα έχουμε to begin with; Κανείς δεν ξέρει, πόσω μάλλον ο Αϊ-Βασίλης διαρρήκτης. Ή άλλος διαρρήκτης. Θα τον βάζαμε να συμμαζέψει το σπίτι πάντως, κι ό,τι έβρισκε, βοήθειά του. Δύο επάργυρα κηροπήγια, π.χ., χαμένα τρία ή έξι χρόνια, όποιος τα βρει μπορεί να τα πάρει προίκα του. Σκασίλα μας.
Η υπόλοιπη πόλη είναι στολισμένη υπέροχα, με δέντρα, λάμπες, φωτάκια και μπάλες παντού. Απ’ τη μία σε πιάνει αγαλλίαση και γιορταστική διάθεση, απ’ την άλλη τα νεύρα σου κοτρόνες – θέλεις να τα κατεβάσεις όλα. Σε φεστιβάλ προσωπικής αμφιθυμίας, δεν είσαι σίγουρος κατά πόσον οι Γιορτές είναι υπέροχο πράγμα ή μήπως βαριέσαι φριχτά. Αν είσαι κουρδισμένος να περάσεις αριστουργηματικά ή αν ψοφάς να ξυπνήσεις 5 Ιανουαρίου που θα ’χεις κόψει ποτό-τσιγάρο-κεφτέ και θα ’χεις αρχίσει ζίου ζίτσου. Αν είσαι καλός άνθρωπος ή καθίκι. Αν είσαι ζώδιο νερού ή αέρα, αν είσαι εργατικός ή τεμπελόσκυλο, στρέιτ ή αδερφή, και πάει λέγοντας – τα διλήμματα τέτοιου είδους δεν σταματάνε ποτέ, όρεξη να ’χεις.
Μέσα στη γιρλάντα και το μόνιμο ηχητικό χαλί “LastChristmasIGaveYouMyHeartAndTheVeryNextDayYouGaveItAway”… πήγαμε στους «Άγαμοι Θύται». Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια, νούμερα, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς, τα πάντα, μόνο οι ζέμπρες τού λείπουνε. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης υπογράφει τα περισσότερα κείμενα και «κάνει» την παραδοσιακή (θεά) γιαγιά, ο Δημήτρης Σταρόβας είναι αστείος κι όταν κάνει το πόμολο, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος είναι άνθρωπος-ορχήστρα και όλοι οι (εκατομμύρια!) συντελεστές είναι τέλειοι. Ο Κωνσταντόπουλος, για κάποιους από την παρέα που δεν τον ήξεραν ήταν αποκάλυψη (για μας όχι, τον έχουμε συνηθίσει – «όχι όλα τα όργανα, Άλκη, γιατί δεν θυμόμαστε και πώς τα λένε!»). Παίζει τα πάντα, κάνει show, γράφει μουσική, τραγουδάει, μιμείται, φτιάχνει τοστ, γενικά θέλεις να του βάλεις να φάει κάτι για να μην εξαντληθεί. Το «Γαμώ την καταδίκη μου», σε στίχους Γιώργου Παυριανού και μουσική Άλκη, εξακολουθεί να σκίζει – το έχω αναφέρει ξανά και αλήθεια (αααα) αν είχε ξεχαστεί δεν θα το λιβάνιζα.
Οι Cabaret Balkan είναι καταπληκτικοί μουσικοί. Ξεμένω από επίθετα όπου να ’ναι. Οι Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ελευθερία Κόμη, Μπέσυ Μάλφα, Κρατερός Κατσούλης, Χρύσανθος Καγιάς, Ταξιάρχης Χάνος ήταν (δεν έχω άλλο!) τέλειοι. Είμαι σίγουρη ότι κάποιον ξέχασα και θα μου κάνει βουντού τώρα, αλλά τι να κάνω – κι αυτοί που μου ξέφυγαν τέλειοι ήτανε. Στο κοινό καθόταν ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, ο Γιώργος Λιάνης, η Κοραλία Καράντη και μερικοί ακόμα από φίρμες. Πάντα αισθάνομαι βλάκας με διάφορους επώνυμους, γιατί αν τους ξέρω από παλιά πάω να τους χαιρετήσω σα να είναι κανονικοί άνθρωποι, με περνάνε στο ντούκου και μένω με το κουλό απλωμένο: είναι περίεργη αίσθηση. Χρόνια πέφτω απάνω της και ακόμα δεν την έχω χωνέψει. Στέκεται ενοχλητικά στο μυαλό μου, δηλαδή, στο τέλος της βραδιάς σαν τον Αϊ-Βασίλη-διαρρήκτη και δεν λέει να διαρρήξει ή να τσακιστεί να φύγει.
Δώρα: αν χρειάζεστε αστεία και πρωτότυπα, το “Magic Hole” έχει μέχρι και ηλεκτρική σκουπίτσα για πληκτρολόγιο.
Θέατρο: πρωτοποριακό στο «Δίπυλο», σκηνοθεσία Ράια Μουζενίδου και με ωραία μουσική του Σταύρου Μητρόπουλου, στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, γενικά ένα πολύ ιδιαίτερο πράγμα.
Επανέρχομαι στην εορταστική βραδιά στον «Ζυγό», που εξακολουθεί να έχει 4 τουαλέτες ανά χίλια πεντακόσια άτομα, αλλά εντάξει: είναι παραδοσιακό μαγαζί κι έχει στεγάσει κατά καιρούς εκατό σχήματα, όλα πρώτα για την εποχή τους, κανένα συχνουριακό. Κάθε χρόνο, δηλαδή, πάω στον «Ζυγό» για κάποιο σόου και κάθε χρόνο φεύγω πολύ/σχετικά/κάμποσο ευχαριστημένη. Το μπουγιουρντί, για τέσσερεις ώρες που κρατάει το πρόγραμμα συν παρελκόμενα, ποτά κ.λπ. είναι € 60 το άτομο. Αλλά έχεις περάσει τέλεια, είσαι με ψυχική ανάταση, αισθάνεσαι συμπαθητικός άνθρωπος, μουρμουράς ρερφέν, επαναλαμβάνεις αστεία («Σκαμπό απ’ αυτή/ τη φυλακή» χαχαχα) έστω κι αν τα λες κρύα, γενικά είσαι cool. Είναι 3 το πρωί. Είναι χειμώνας. Οι Αϊ-Βασίληδες κρέμονται σα βρεμένες γάτες στις πολυκατοικίες, έτοιμοι να μας κλέψουν τα σώβρακα, ακούγονται ασταμάτητα τρίγωνα-κάλαντα, έχεις πιει πολύ/σχετικά/κάμποσο, ο καλικάντζαρος μέσα σου είναι σε οκέι φάση και οι Γιορτές σού φαίνονται αριστουργηματική εφεύρεση. Μακάρι δηλαδή να ερχόντουσαν οκτώ φορές το χρόνο. Θα το γλεντούσες πολύ/σχετικά/κάμποσο… χικ.
