…Μένεις ευχαριστημένος, αν είσαι βολικό άτομο. Τακτοποιείσαι εύκολα, σταματάς τη μουρμούρα και απλώνεις την αρίδα σου: θα είμαστε για καιρό ακόμα έτσι όπως είμαστε (σκατούλες), τουλάχιστον ας καθίσουμε αναπαυτικά…
Μου έστειλαν δύο μπίρες στην εφημερίδα: δεν είναι η συνήθης τακτική, δεν μου στέλνει ο κόσμος πράγματα για να με εξαγοράσει (σκασίλα του, του κόσμου) ούτε για να με τρατάρει επειδή είμαι νόστιμος άνθρωπος. Δηλαδή, με τόσα που γράφω, αν μου έστελναν καλούδια οι παραγωγοί, εισαγωγείς, έμποροι, μπακάληδες και μπάρμεν θα είχα κόψει το σούπερ μάρκετ… ή θα έγραφα μόνο για πάνες μωρών, που συμφέρει να στις στέλνει κάποιος επειδή ζυγίζουν κι έναν τόνο. Τέλος πάντων, τις έφερα σπίτι τις μπίρες (πού να τις άφηνα; Στα σοκάκια;). Κι ένα βράδυ που δεν είχα τίποτε άλλο εκτός από πάνες στο σπίτι, ήπια τις μπίρες.
Μα είναι καταπληκτικές. Οι καλύτερες μπίρες που έχω πιει εδώ και χρόνια, μην πω «στη ζωή μου» και ακουστεί υπερβολή. Βρήκα τη συνοδευτική αλληλογραφία κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού, επειδή σπάνια πετάμε χαρταδούρα ως οικογένεια εκτός κι αν πρόκειται για λογαριασμούς, οπότε, ναι, τους πετάμε (αειστοδιάολοπιά!). Οι μπίρες λοιπόν είναι Savazius, βελγικές, και έχουνε πάρει το όνομά τους από τον αρχαίο θεό (σωστά μαντέψατε) της μπίρας. Ο οποίος λεγόταν Savazius. Η Savazius είναι μαύρη, πηχτή, με τέλεια γεύση. Αν την πετύχετε πουθενά, πιείτε την αμέσως μη σας ξεφύγει. Το μπουκαλάκι επίσης είναι χαριτωμένο, κοντόχοντρο και μελαχρινό. Και δεν τα γράφω αυτά επειδή με κέρασαν δύο μπίρες, δεν είναι ότι μου αγόρασαν και μονόπετρο πια οι άνθρωποι.
Την άλλη μέρα κατέβηκα στην Ερμού, μπήκα στον «Σπηλιόπουλο» και πήρα μία funky τσάντα με 26 ευρώ, κι ένα ακόμα πιo funky ζευγάρι πεδιλάκια για την κόρη μου με 22 ευρώ. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό. Είχα ένα 50άρικο στην τσέπη που με έτρωγε, είχα πολλά στο κεφάλι μου, χρέη, α-διακοπές, άσπρες ρίζες, κάτι με έπιασε σαν σκοτοδίνη και τα τρεμάμενα βήματά μου με οδήγησαν στον «Σπηλιόπουλο». Ο οποίος μπροστά-μπροστά έχει τις ακριβές τσάντες, αυτές με τα καστόρινα κρόσσια και τα καρφάκια, και λίγο να ψάξεις βρίσκεις (φτηνά) αριστουργήματα στα τσαντοβουναλάκια. Μικρές Coccinelle ίσως περσινές αλλά τι σε κόφτει, μεγάλες Fiorucci που ίσως κάποτε είχες παρόμοιες αλλά δεν έχεις πια, διακριτικές Donna Karan που ίσως τις λέω σωστά ή είναι άλλη μάρκα που δεν μου έρχεται τώρα. Σε καλαθάκια εδώ κι εκεί, μαντίλες και παρεο-ειδή από 9 ως 25 ευρώ. Δίπλα στο ταμείο, χαριτωμένα μίνι-τσαντάκια-νεσεσεράκια, ομπρελίνα, πορτοφόλια, κουτάκια, καθρεφτάκια, χτενάκια, σκουλαρικάκια και άλλα cute πράγματα που θέλεις να τα κάνεις δώρο σε δεκαεξάχρονη – ή 50άρα με τα μυαλά στα κάγκελα. Ο «Σπηλιόπουλος» είναι το μαγαζί που σε κάνει να ξεχνιέσαι: για μία ώρα τουλάχιστον σε κρατάει κολλημένη να ψάχνεις παπούτσια, τσάντες, ρούχα (στον πάνω όροφο), αξεσουάρ αλλά και σαβούρα μέσα στο μυαλό σου. Με την έννοια ότι ενώ σκαλίζεις τις γόβες και τις σαγιονάρες, διάφορα πράγματα που έκαναν φασαρία μέσα στο κεφάλι σου μέρες τώρα καθώς κοπανιόντουσαν από κρόταφο σε κούτελο, σε αυχένα και σε άλλον κρόταφο, έρχονται στα ίσα τους και σταματάνε το κωλοχτύπημα. Πώς γίνεται αυτό; Είναι μυστήριο, συμβαίνει κι όταν κάνεις τζόγκινγκ, σεξ, κολύμπι, μπαλέτο ή όταν μαγειρεύεις… απ’ ό,τι μου έχουνε πει, γιατί δεν τα κάνω όλα αυτά, τουλάχιστον όχι ταυτόχρονα.
Μετά με πήγε η φίλη μου στο Κολωνάκι να πάρει δώρα σε μερικά από τα παιδιά μου: το μαγαζί λέγεται «Το κερασάκι στην τούρτα» και μοιάζει πραγματικά… με κερασάκι σε τούρτα, ή με τούρτα που έχει πολλά κερασάκια απάνω της. Είναι μικρό, ισόγειο, χαριτωμένο, και έχει αυτό που λέμε «ιδιαίτερα πράγματα»…ένα παιδικό μπλουζάκι, π.χ., που παίζει ακορντεόν. Όχι ολόκληρη ταραντέλα, μια μουσική φράση μόνο, αλλά την παίζει, με κουμπί που το παιδάκι το πατάει μέχρι να το ξεπατώσει, και να σου βγει εσένα από τα ρουθούνια η μουσική φράση. Τα φορεματάκια είναι γλυκούτσικα, τα φανελάκια μοναδικά, γενικά το «Κερασάκι» έχει λίγα πράγματα αλλά ξεχωριστά. Με 50-60 ευρώ μπορείς να πάρεις δώρο για βαφτίσια ή για παιδικά γενέθλια, ας πούμε, που δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο δώρο. Και που το παιδάκι θα θέλει να το φορέσει το δώρο, δηλαδή δεν θα είναι μόνο για να ξιπαστεί η μαμά του…
Αυτά, ήπιαμε έναν καφέ στο «Poco a poco», επίσης χαριτωμένο καφέ με νόστιμα σνακς, όχι φθηνό, αλλά Κολωνάκι μού θέλαμε. Είναι όμορφο μαγαζί και με φιλικό σέρβις. Το σέρβις έχει αρχίσει να γίνεται φιλικό ακόμα και στο Κολωνάκι, παντού – μα τι άλλο πια; Δεν θα μείνει τίποτε όρθιο; Και η Κηφισιά, κι η Εκάλη και το Ζούμπερι (άσχετο) και η Μύκονος; Όλοι με φιλικό σέρβις; Ε, όχι. Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν γάιδαροι ακόμα. Αλλά επειδή είμαστε βολικοί άνθρωποι, δεν πέφτουμε πια απάνω τους…
17°
