Μέσα στην κρίση και τη μιζέρια, ο καθένας προσπαθεί να κάνει τη δουλίτσα του (αν έχει). Ώρες-ώρες θέλεις να φωνάξεις «εδώ ο κόσμος καίγεται, μαντάμ!» αλλά δεν το κάνεις. Απλώς αρχίζεις κι εσύ να λες τον πόνο σου σα να μη τρέχει κάστανο.
Το νέο trend μέσα στα ΜΜΜ είναι το να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου: κάθεται κάποιος δίπλα σου κι αρχίζει να σου λέει πόσα ξόδεψε για να σπουδάσει το παιδί του που είναι κάθαρμα και τα ξύνει όλη μέρα, αλλά φταίει και το Σύστημα που δεν του βρίσκει δουλειά του κωλόπαιδου. Σηκώνεται αυτός, κάθεται άλλος για να σου πει ότι η γυναίκα του, κορόνα μέχρι πρότινος, τον άφησε για έναν περιπτερά. Έρχεται η στάνταρ κυρία που διαμαρτύρεται ότι μία Χούντα θα μας έστρωνε υπέροχα και ότι ποιος έχει αποδείξεις πως η Χούντα έκανε εγκλήματα στην τελική; Κανένας, άρα δεν έκανε, άρα ήτανε μέγκλα κλίσμα και κακώς μας χάλασε. Εκεί που βλέπεις τη στάση σου να πλησιάζει αχνά σαν σανίδα σωτηρίας στο βάθος, χραπ, στρώνεται άλλος ένας δίπλα σου και λέει… σόρι, δεν σας έπιασα, κύριε; Το ξαναπάτε μια φορά ακόμα στο ρελαντί;
Έκθαμβη, κατάπληκτη, σχεδόν ξιπασμένη, ακούω έναν κατά τα άλλα αξιοπρεπή μπάρμπα να μου λέει ότι θέλει να κάνει σεξ μαζί μου. Τώρα. Σήμερα, εδώ, στη στάση με το περίπτερο, ο ιδιοκτήτης του οποίου τα έφτιαξε με τη γυναίκα προηγούμενου μπάρμπα.
Όλα αυτά μια κλασική μέρα του 2011, με εφορίες, τράπεζες, ουρές, ασφαλιστικά ταμεία, καθυστερήσεις πληρωμών, λογαριασμούς να τρέχουν και τα σχετικά. Δηλαδή όχι μία μέρα που την περάσαμε σε παραλία με τα μπανιερά μας, οι επιβάτες του λεωφορείου κι εγώ…
Τα έχασα τόσο που απάντησα «όχι, εντάξει, να ’στε καλά, ευχαριστώ», ακριβώς όπως θα απαντούσα σε κάποιον που με κερνούσε λουκούμι (δεν είμαι φίλος). Αντί να πανικοβληθώ και να κατέβω άρον-άρον, έμεινα στήλη ανάλατος και κατέβηκα δύο στάσεις παρακάτω. Στο μεταξύ ο κύριος κοίταζε γύρω μας τις άλλες πελάτισσες με βλέμμα ελπίδας – δεν μπορεί, οκτακόσιες ιδρωμένες, ταλαίπωρες, φορτωμένες, μπαϊλντισμένες γυναίκες, όλο και κάποια θα κάτσει. Τον θαύμασα για το κουράγιο και την αισιοδοξία του (μόλις περπάτησα το ένα χιλιόμετρο προς τα πίσω, στη σωστή στάση) και στο βάθος ζήλεψα την κατά-πολύ-παρατεταμένη, άντε και ξεχειλωμένη, εφηβεία του…
Ένα βράδυ Παρασκευής στα καλά καθούμενα πήγαμε στου Ψυρρή. Η Παρασκευή κρατάει ακόμα μία ελαφριά εορταστική διάσταση, ασχέτως εποχής. Τα μαγαζιά είναι γεμάτα, τα κορίτσια φρεσκολουσμένα, υπάρχει μια γλυκιά προσμονή για το Σάββατο και το γουίκεντ είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα, άρα σηκώνει βελτίωση… με την έννοια ότι το σαββατόβραδο δεν περιμένεις πια και πολλά, και την Κυριακή το ’χεις ξεχάσει το θέμα σου. ΟΧΙ το «θέμα-θέμα» σου (ας βάλουμε το γενικό τίτλο «τι αμαρτίες πληρώνω;») αλλά το άλλο, υπερ-αισιόδοξο ζήτημα του άντρα/της γυναίκας της ζωής σου, που και καλά θα γνώριζες αυτό το σαββατοκύριακο. Όπως όλα τα σαββατοκύριακα της (πάμε πάλι μαζί) ζωής σου…
Το μπαρ στο οποίο παραθερίσαμε τη νύχτα της Παρασκευής λέγεται “Zouzou de Palais” κι είναι κουκλίστικο, σαν μικρό έργο Τέχνης: με παλιά ξύλινη μπάρα και βαριά καραβίσια σκαμπό, με αντίκες κάθε είδους στους τοίχους, με ατμόσφαιρα ιρλανδο-εγγλέζικου παμπ, με υπέροχο σαξόφωνο στο βάθος και με μικρές λεπτομέρειες που τις χαζεύεις όσο σε πήζει ο κολλητός που χωρίζει (ναι, ο ίδιος περιπτεράς! Τις πηδάει όλες!) ή τον πήζεις εσύ (ό,τι προαιρείται ο καθείς). Το “Zouzou” είναι champagne bar και σερβίρει μικροσκοπικά σνακς πάνω σε αυτά τα τριώροφα stands που βάζουν οι Εγγλέζες τα scones (σκονάκια) ή σάντουιτς και άλλα μπινελικοειδή που συνοδεύουν τα τσάγια τους. Το ποτό αρχίζει από 5 ευρώ και σερβίρονται πολλά κοκτέιλ με σαμπάνια. Ή και χωρίς σαμπάνια.
Μας πήγε εκεί ο σκηνοθέτης/φίλος Λάμπης Ζαρουτιάδης. Δίπλα είναι το εστιατόριο «Οινέας», που έχουμε φάει άλλη φορά κι είναι σούπερ. Η περιοχή είναι περίπου όπως ήταν πάντα, με κόσμο και φώτα, με αυτή τη σαχλή pop-Wham!-esque αισιοδοξία της Παρασκευής που αντέχει-δεν αντέχει ως το σαββατόβραδο… αλλά το σαξόφωνο είναι ωραίο, και το μπαρ επίσης.
Το «Οινέας», που είναι κι αυτό όμορφο, προσεγμένο ταβερνάκι (παραλίγο να πω «γκομενάκι», φταίει ο μπάρμπας στο λεωφορείο!), το «Οινέας» λοιπόν έχει στιλ, άποψη, μεζεδάκια και φαγητά σπιτικά, πιάτα που χαίρεσαι όχι μόνο να τα βλέπεις αλλά και να τα τσακίζεις – εκεί γυριζόταν το σίριαλ «50-50» για να καταλάβετε, και οι τιμές του είναι μια χαρά (€ 20-30).
Αναρωτιέμαι τι απέγινε ο κύριος στο λεωφορείο. Συνέχισε ως Νέα Κηφισιά με το πουλί στο σαγόνι; Κατέβηκε κάπου κι άλλαξε γραμμή επειδή τον γκαντέμιασα; Κι από πού, για να ’χουμε καλό ρώτημα, του ’ρχεται η διάθεση για τσιλιμπουρδίες μέσα στον κακό χαμό;
Ααααχ. Ελπίζω να μην τον έβρισε πάντως καμία. Ελπίζω να βρει αγάλι-αγάλι τη γυναίκα της ζωής του, ή έστω τη σωστή γραμμή λεωφορείου, και να παραμείνει αισιόδοξος μέχρι το τέρμα.
10°
