Και χωρίς ντεθιάρικη διάθεση Ή μακιγιάζ-δρακουλίνι. Κάπως σαν δικαιολογίες – για να μην παρεξηγιόμαστε συνέχεια, επειδή δεν εξηγούμαστε σωστά… Ναι, καλή χρονιά και σε σας.
Κάποιος αναγνώστης διαμαρτυρήθηκε πρόσφατα ότι έγραψα καλά λόγια για ένα εστιατόριο στο οποίο πήγε και του έχωσαν κάτι σκυλο-μπαγιάτικα μανιτάρια. Ρωτάει αν «τυχαίνω ιδιαίτερης μεταχείρισης» στα μαγαζιά. Όχι, μια και δεν πάω με την Athens Voice στο κούτελο, ούτε φωνάζω «ήρθα για να σας γράψω, εμένα που με βλέπετε», ούτε κάνω κράτηση ως Τζορτζ Κλούνεϊ. Συνήθως κλείνουμε τραπέζι στο όνομα άλλου – όχι επειδή είμαστε φίρμες αλλά επειδή κάποιος (συγκεκριμένα, ο άλλος) επιμένει να πάμε στο μαγαζί… ΑΝ, ωστόσο, στην παρέα μας είναι μια μεγάλη φίρμα, επιπέδου Λαζόπουλου-Ρουβά-Νταλάρα… τότε ο μαγαζάτορας κάνει τα καλά του, ίσως και τούμπες. Δεν βγάζει τίποτα μπαγιάτικο στο διάσημο (το κρατάει για τον ανύποπτο αναγνώστη, ή και για μένα, όταν θα ξαναπάω χωρίς το διάσημο. Sic transit gloria mundi…).
Τις σπάνιες φορές που κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με τη φίρμα, ναι, έχω άλλη αντιμετώπιση. Γράφω, λοιπόν, μετά τις εντυπώσεις μου από μία λάθος βραδιά, με λάθος στοιχεία, πράγμα που δεν είναι πολύ δημοσιογραφικό, αλλά δεν είμαι και ο Πάνος Σόμπολος. Όταν το μαγαζί είναι άθλιο, δεν σας το γράφω καθόλου. Όταν το φαΐ είναι μέτριο αλλά η ατμόσφαιρα ή οι άνθρωποι σκίζουν, αποφεύγω να αναφερθώ στο φαγητό (ή λέω π.χ. «το γλυκό τάδε είναι ωραίο» και μετά μόκο). Δεν τρώω ποτέ τζάμπα. Θα πείτε, σάμπως και να έτρωγα τζάμπα θα σας το έλεγα; Δεν θα φρικάριζα τόσο με τις τιμές, που όταν είναι φρικτές τους βάζω θαυμαστικό (1.500 ευ!! Και βίλα στην Εκάλη; Ε, όχι!). Δεν μου αρέσουν τα ακριβά εστιατόρια, αισθάνομαι κορόιδο και είμαι ένα «αϊ-σιχτίρ» μακριά από το να τους πετάξω το coulis στο κεφάλι – πηγαίνω μία στις τόσες επειδή π.χ. κάποιος φίλος είχε τη φαεινή να μας τραπεζώσει πληρώνοντας ίσαμε ένα μικρό νησί για μισό κόλιαντρο και μία ασκημομούρα πεσκανδρίτσα.
Για τον αναγνώστη που ρωτάει ποιο είναι το όλο point ενός άρθρου… χμμμ. Αν το ρωτάτε διαβάζοντας, σημαίνει ότι I missed the point, εγώ που σας γράφω αυτό το ωραίο συγκινητικό γράμμα. Ένα κείμενο εφημερίδας/περιοδικού «στόχο» έχει να κάνει τον αναγνώστη να περάσει καλά δίνοντάς του κάποιες πληροφορίες, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμες. Δεν διαβάζω τίποτα αν δεν το διασκεδάζω, γι’ αυτό κι έχω υπογράψει πολλές φορές συμβόλαια χωρίς να τα διαβάσω (επειδή είναι τόσο χάλια γραμμένα και βαρετά. Και ατελείωτα, αδερφέ μου…) Τέλος πάντων αν κάποιος διαβάζει τώρα και αναρωτιέται «ποιος είναι ο στόχος, καλέεεεε;», ας είναι προετοιμασμένος για το τραγικό πλην όμως ειλικρινές συμπέρασμα ότι τρώει τζάμπα την ώρα του. Δεν κρύβω καμία μεγάλη αλήθεια στο μανίκι/μπατζάκι μου. Κι αν ανακαλύψω κάποια (αλήθεια) την τελευταία στιγμή, θα είναι επιπέδου «σώωωωπα!» (σκουπιδαριό). Σόρι…
Πού πήγα: σ’ ένα τέλειο έργο/επιθεώρηση που έγραψαν οι Βαγγέλης Νάσης - Νίκος Ιωαννίδης και λέγεται «Τρομόπολις… αιώνες τώρα», στο «Χυτήριο» – σάτιρα σχεδόν ή περίπου επιστημονικής φαντασίας. Επειδή δεν γράφω για θέατρα, που είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, να πω μόνο ότι το «Χυτήριο» είναι υπέροχο, με το μπαράκι του ακόμα πιο υπέροχο και καθόλου κλειστοφοβικό μια και είναι σκοτεινό/μυστήριο μεν, με τζαμαρία δε. Και ότι πέρασα ωραία με όλα τα νούμερα, ο Βαγγέλης είναι φίλος, έχει πολύ ταλέντο/γέλιο σαν συγγραφέας και σαν ηθοποιός. Το νούμερο με τον αλκοολικό και τον pothead είναι ένα μικρό έργο Τέχνης.
Μετά… ξημέρωσαν μέρες που έτρεχα για διάφορες δουλειές από δω κι από κει στους δρόμους και τις ρούγες. Βρέθηκα στο “Geo” που είναι γεμάτο φοιτητές από το παραδιπλανό πανεπιστήμιο – έχει ζωηρή μουσική με «μαύρες» αποχρώσεις, καφέδες σύννεφο, σάντουιτς κ.λπ., αλλά βασικά καφέδες: το Α και το Ω της διατροφής σου όταν είσαι φοιτητής. Είναι όμορφο, ζωντανό, κάνει παιχνίδι με τις λέξεις που αρχίζουν από “geo” και ξεχωρίζει σ’ ένα δρόμο που χρόνια είχε να ζήσει τέτοια κατάπτωση. ΄Η μάλλον σε δύο δρόμους, Πατησίων και Δεριγνύ, με τα ίδια χαρακτηριστικά (κατάπτωση). Απομακρύνθηκα από τους δρόμους με λίγη στεναχώρια (θυμάμαι να πηγαίνουμε «για ψώνια στην Πατησίων» σαν να ήταν χθες). Και μόλις συνήλθα έφαγα σάντουιτς στο “Cool Breeze”, σε άλλη περιοχή – τη βγάζω με σάντουιτς-τυρόπιτες-σκατολοΐδια αυτή την εποχή. Πέρασαν οι μέρες που τρώγαμε μελομακάρονα, κουραμπιέδες και σοκολατάκια μέχρι να μας βγουν από τη μύτη και είμαστε στις μέρες που τρώμε στο γόνατο… δεν αναφέρομαι καν στις μέρες που επίσης έρχονται, όπως λένε οι δυσοίωνοι, στις οποίες (μέρες) θα τη βγάζουμε με αέρα κοπανιστό. Θα τρώμε ακρίδες, μισές μερίδες, θα ’μαστε σε δίαιτα με βρούβες και ελιές θρούμπες και γενικά θα περάσουμε πείνες. Εδώ μπορείτε να φωνάξετε «σώωωωπα!» και «τι μας λες, καημένη!» γιατί έφτασε η στιγμή της μικρής, μπασμένης αλήθειας πριν το κατά τα άλλα μεγαλειώδες (ουστ) φινάλε: θα πεινάσουμε. Και μετά θα κάνουμε επανάσταση, γιατί νιώθουμε πολύ χαζοβιόλες που πεινάμε χρόνια χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι…
14°
