…από την εποχή, όχι όπως πίσω από τις λέξεις που κρύβεται ο Αλέξης: βρίσκομαι δύο Ή και δώδεκα βήματα πίσω όσον αφορά την τεχνολογία, την επικοινωνία μέσω διαδικτύου, τις κοινές μπρίζες, την αλλαγή καμένων γλόμπων και (εύκολα) τη νυχτερινή διασκέδαση.
Το ζήτημα δεν είναι ότι ψοφάω να κάνω clubbing αλλά δεν μπορώ να κλείσω εισιτήρια μέσω διαδικτύου («με ένα κλικ» ή με 845 κλικ). Το ζήτημα είναι ότι δεν θέλω να κάνω ντιπ τίποτα. Μέχρι να στολιστεί η πρώτη πλατεία με ψυχοπαθή λαμπιόνια και μέχρι να κάνει «γιο-χο-χο» ο πρώτος αλλοδαπός Αϊ-Βασίλης, δεν με ψήνει καθόλου ο χειμώνας, per se. Με το ζόρι σέρνομαι σε τίποτα μαγαζιά ή περνάω από κανένα καφέ-μπαρ όπου αράζουν οι κολλητοί μου. Ναι, ωραία είναι όλα, ας μη σκάμε. Βρίσκεις φίλους και φθηνά ποτά, λες καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα, φεύγεις με μικρή ανάταση αργά τη νύχτα. Μετά πηγαίνουν όλοι σπίτι και καλωδιώνονται στο Facebook όπου δείχνουν υπέροχοι στις φωτογραφίες και λένε υπέροχα βαθυστόχαστα πράγματα, όχι επιπέδου μπαρ αλλά επιπέδου Άρλεκιν (πόσο πίσω με πας τώρα!). «Ο χειμώνας είναι μοναχικός όταν είναι κρύος», «ο χειμώνας είναι κρύος όταν είναι μοναχικός» κι άλλες παραλλαγές του καυτού τετράπτυχου χειμώνας/κρύο/μοναξιά/αγαμία.
Το άλλο ζήτημα λοιπόν είναι ότι τα βράδια μαγειρεύω ή γράφω, κι αν έχω τσιτάτα ερωτύλικου περιεχομένου κατά νου, μπορώ να τα σερβίρω με pesto ή να τα γράψω σε κανένα κείμενο. “Mou aresei etsi opos to les afto einai pooooly cute & aisthanomai mia syginisi”, ή και δύο (syginisi): ότι θα είχα αυτή τη φράση στην άκρη της (μεταφορικής) πένας μου και θα την έγραφα σε κάποιον που φωτογραφήθηκε στο μπαλκόνι του ένα καλοκαιρινό σούρουπο; Μα όλοι κούκλοι είμαστε όταν φωτογραφιζόμαστε μαυρισμένοι, τρουά-καρ και σέπια. Και γιατί να θέλεις να γράψεις σε έναν/μία κούκλο/α; Επειδή βλέπεται, άραγες, μήπως διαβάζει καλύτερα; Είναι πιο ευαίσθητος/η; Επικοινωνεί καλύτερα γραπτώς; Αν ναι, γιατί δεν στρώνει τον πισινό του να γράψει ένα διήγημα παρά ποζάρει σαν τη θλιμμένη καλλόνα; Και μετά κάνει posted τη μάπα του/της στη σελίδα του/της;
Ακόμα και σινεμά προτιμώ τον «Γαλαξία», το «Αθήναιον», το «Νιρβάνα», έναν από τους κλασικούς «σινεμάδες» του κέντρου, παρά να βγάλω εισιτήριο από το ίντερνετ για οτιδήποτε-πλεξ. Το «πλεξ» με αγχώνει, είναι μπερδεμένο, χρειάζεται επιπλέον δουλειά μη-δημιουργική και, ναι, έχω μείνει πίσω, σόρι. Πήγα λοιπόν στο «Αθήναιον» και πέρασα τέλεια, είδα μια ταινία αφού κάθισα στην αγαπημένη μου σειρά 13, τη μοναδική που θα μείνει ανέπαφη το 2012 με το τεράστιο τσουνάμι. Ή το σεισμό, ή το τέλος του κόσμου: αν όντως πρόκειται να διαλυθεί το σύμπαν με υπερπαραγωγι-κό, Τζέρι Μπρουκχάιμερ-τρόπο… οι σειρές 13 των παλιών σινεμάδων θα μείνουν ανέπαφες. Δεν έχω στοιχεία, απλώς τη βεβαιότητα ότι υπάρχει ελπίδα. Το κανονικό εισιτήριο είναι 8 ευρώ και η καντίνα βγαίνει κανένα δεκάρικο ακόμα, αν πάρεις, π.χ., νάτσος με τυρί, ποπ-κορν και ένα-δύο νεράκια (πείνασες, αγάπη). Όντως, τίποτα δεν είναι τζάμπα πια. Αλλά αν πέσεις σε καλή ταινία τουλάχιστον δεν αισθάνεσαι ζώον…
Ένα άλλο μυστήριο –γιατί όλα σχεδόν τα καφέ-μπαρ στα Εξάρχεια χρεώνουν 6,50 το ποτό– λύθηκε αυτές τις μέρες: φίλη γκαρσόνα μάς είπε ότι το πενηντάλεπτο της ντροπής δίνει την ευκαιρία στο θαμώνα να αφήσει ένα πουρμπουάρ χωρίς να αισθάνεται ούτε ξεπαραδιασμένος ούτε τσίπης. «Παλιά θα ρώταγες, “λίγα δεν είναι 50 λεπτά;”, και μπορεί να μην άφηνες τίποτα απολύτως», μας είπε η γκαρσόνα, «τώρα αφήνεις 50 λεπτά και είσαι κύριος». Μα μισό ευρώ; «Μισό ευρώ είναι καλύτερο από κανένα ευρώ» μας απάντησε σοφά.
Για να μπλοκάρουμε το σύστημα, λοιπόν, πήραμε έναν καφέ κι ένα τσάι στο “Circus” (6,50 ευρώ) και τα αντίστοιχα στο “Kazu” (λιγότερα). Για το “Circus” έχω ξαναγράψει, είναι υπερ-νεανικό σαν υπερωκεάνιο, ενώ το “Kazu”, που επίσης μαζεύει πιτσιρικάδα επιπέδου «θα βάλω τα κλάματα», έχει μαύρη σκοτεινή μουσική που το κάνει να μην είναι καθόλου τσιριποπό. Αντίθετα, θυμίζει πολιτικοποιημένα καφέ-μπαρ άλλων εποχών, αλλά με στιλ – και με καλή μουσική.
Στην καλή μουσική μπαίνει και το “Radio Bubble Café Bar”, του οποίου οι ντιτζέι είναι μουσικοί παραγωγοί του Radio Bubble. Βάζουν δηλαδή τραγούδια εκεί που κάθεσαι και στην ουσία κάνουν εκπομπές στο online ραδιόφωνό τους. Μια που κάθεσαι, πίνεις και κανένα ποτό, στην κλασική πλέον εξαρχειώτικη τιμή (€ 6,50). Το μαγαζί είναι όμορφο, θα μπορούσε να ανθεί και να λουλουδίζει στο Παρίσι, αλλά ευτυχώς είναι εδώ. Κι εσύ επίσης, που τρέχεις τώρα να γράψεις τα απομνημονεύματά σου σε virtual ιντερνετικούς φίλους. Κι εγώ, που δεν το πιάνω καθόλου αυτό το ωραίο σύστημα και βαριέμαι να το μάθω, επειδή έχω τσουκάλι στη φωτιά, μέσα σ’ όλα…
14°
