Γράφει η Βάσια Παπαγεωργίου, μέλος της Generation 2.0
Τι σημαίνει τελικά η ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, όχι μόνο για τα παιδιά των μεταναστών αλλά και για την ίδια την ελληνική κοινωνία;
Παρατηρώντας την τελευταία εβδομάδα τις εξελίξεις στο μεταναστευτικό, και ειδικότερα όλη τη συζήτηση σχετικά με την παροχή ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, μπήκα στη διαδιακασία να κάτσω και να γράψω όλα αυτά που σκέφτομαι.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιοι ήταν τελικά οι συμμαθητές μου. Ποιες ήταν οι κυρίες που μας καθάριζαν τα σπίτια ή πρόσεχαν τους παππούδες μας; Από ποιους έμαθα και χόρεψα hip hop και r’n’b; Τη διεθνή κουζίνα, όπως κινέζικο, καυτερό κοτόπουλο και φαλάφελ, που τα μαγείρευε ανέκαθεν η μανούλα μου; Και αυτή από πού τα έμαθε;
Την Τετάρτη 10 Ιουνίου συνεδρίασε η Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης και η Διαρκής Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής με θέμα την παροχή ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής. Το νομοσχέδιο συζητήθηκε, τέθηκε σε κοινό διάλογο και υπερψηφίστηκε επί της αρχής, ενώ την Πέμπτη 18 Ιουνίου αναμένεται η ψήφισή του από τη Βουλή.
Ποια είναι, όμως, τα παιδιά αυτά;
Τα παιδιά αυτά είναι παιδιά που έχουν γεννηθεί ή/και μεγαλώσει στην Ελλάδα. Είναι παιδιά που οι γονείς τους ήρθαν εδώ για ένα καλύτερο μέλλον. Τα παιδιά αυτά ήταν και είναι οι συμμαθητές μας, που μεγαλώσαμε και παίξαμε μαζί. Είναι τα παιδιά που μας έμαθαν βρισιές στη γλώσσα τους και γελάγαμε μαζί στα διαλείμματα. Είναι τα παιδιά που παίξαμε μαζί στη θεατρική παράσταση της 25ης Μαρτίου, κάναμε μαζί παρέλαση, δώσαμε μαζί πανελλήνιες και περάσαμε μαζί στην ίδια σχολή.
Επίσης, είναι τα παιδιά που στη Β’ Δημοτικού ο δάσκαλος τους απευθύνθηκε με υποτιμητικό ύφος γιατί δεν ήταν «Ελληνάκια». Είναι τα παιδιά ή το παιδί που υποτίθεται ήταν επικίνδυνο να σε κλέψει. Είναι τα παιδιά που υποτίθεται ότι οι γονείς τους παίρνουν τις δουλειές των δικών μας γονιών. Είναι, όμως, και τα παιδιά που μόλις έκλεισαν τα 18 αναγκάστηκαν να βγάλουν άδεια διαμονής για να συνεχίσουν να ζουν νόμιμα στη χώρα που γεννήθηκαν. Είναι τα παιδιά που δυσκολεύονται να βρουν δουλειά, όχι μόνο γιατί δεν έχουν πλήρη πρόσβαση στην αγορά εργασίας αλλά και γιατί το «ξένο» όνομά τους αποτελεί πρόβλημα για κάποιους εργοδότες. Είναι τα παιδιά που δυσκολεύονται να βρουν σπίτι γιατί «δε θέλουμε ξένους». Είναι τα παιδιά που θέλουν να προσφέρουν, να δώσουν και να βοηθήσουν τον τόπο τους και δεν μπορούν. Είναι τα παιδιά που δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν τα ίδια για το μέλλον τους. Παρόλο που ο τόπος τους είναι και δικός σου τόπος και ο δικός σου τόπος είναι και δικός τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα μίας κοινωνίας, της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία μεγαλώσαμε μαζί με τα παιδιά των μεταναστών. Η διαφορά είναι ότι εσύ θεωρείσαι Έλληνας ενώ εκείνα όχι, παρόλο που έχετε μοιραστεί μία ολόκληρη ζωή μαζί.
Η ιθαγένεια σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει ότι δεν είσαι αόρατος, ότι σε υπολογίζουν, ότι σου δίνουν βήμα και λόγο. Σημαίνει ότι ανήκεις κάπου και όχι στο περιθώριο. Σημαίνει ότι η πολιτεία και η κοινωνία δεν σε αποκλείουν και σε αντιμετωπίζουν ισότιμα. Παράλληλα, είναι και προϋπόθεση για την εξάλειψη στερεοτύπων, ρατσιστικών και ξενοφοβικών αντιλήψεων και πρακτικών.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά αυτά είναι Έλληνες όσο εσύ και εγώ, και όλοι μαζί είμαστε πολίτες αυτού του κόσμου!
15°
