Υπάρχει ένας τόπος όπου όλα αρχίζουν. Υπάρχει ένας χρόνος όπου όλα τελειώνουν. Στήνονται ταυτότητες, γράφονται ψυχές, επικοινωνείται κάθε μορφής τέχνη. To Burning Man Festival συμβαίνει τα τελευταία είκοσι οκτώ χρόνια, την τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου μέχρι την πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη, στην έρημο Black Rock της Νεβάδα. Αν η μοιροκρατία των ηρώων του Φλομπέρ δεν σε κάνει να μπουχτίζεις και η πραγματικότητα δεν αποτελεί πρόβλημα για εσένα, μη διαβάσεις όσα γράφονται παρακάτω. Η έρημος είναι ιδανικό σημείο για να μην πιστεύει κανείς τα όσα γίνονται.
Γυμνόστηθες γυναίκες που καβαλούν μηχανές, τζάνκια, καλλιτέχνες, μεσοαστοί, τρυφεροί παράνομοι, hipsters, φοιτητές είναι η βάση της κάστας όσων συμμετέχουν. Οι διοργανωτές, πιστοί στις δέκα αρχές που διέπουν το φεστιβάλ, σε προειδοποιούν: για να επιβιώσεις εκείνη τη βδομάδα πρέπει να φέρεις ο ίδιος τα απαραίτητα, καθώς πωλούνται ελάχιστα αγαθά, κι αυτό για την αποτροπή της εμπορευματοποίησης και την άνθιση μιας ανταλλακτικής κοινωνίας, μιας κομμούνας όπου η προσφορά και η αποδοχή δώρων θεωρείται δεδομένη.
Κατά τη διάρκεια του Burning Man, που βαφτίστηκε από το κάψιμο του τεράστιου ξύλινου ομοιώματος το απόγευμα του Σαββάτου, η αρχαία Αθήνα και ο Μεσαίωνας στην Ιταλία εισβάλλουν στην Αμερική του τώρα. Διαδραστικές, εξωτερικές θεατρικές παραστάσεις μυστηριακού χαρακτήρα γεννιούνται από τις μήτρες κάθε σιχαμένου πανέμορφου μυαλού. Συναυλίες, κονσέρτα και ιντερλούδια δυναμικής ισάξιας με αυτή που κάνει τους ανθρώπους να επαναστατούν, ως προς την κοινωνία αλλά και ως προς τους εαυτούς τους.
Οινοποσίες και διονυσιακά όργια γραμμένα σε βιβλία του Κέρουακ μοιάζουν μέρος της καθημερινότητας. Ιδρωμένες ημίγυμνες γυναίκες, πλαδαροί άντρες με γένια αφήνουν να χύνεται όλος ο ερωτισμός που διαθέτουν. Ο αέρας φέρνει θύμησες που μυρίζεις σε κρεβάτια. Εκστασιασμένα μπουλούκια χαρούμενων ανθρώπων που χορεύουν όπου υπάρχει άμμος και σκόνη, με φόντο πίνακες ζωγραφικής, installations, και εικαστικές παρεμβάσεις που έχουν στηθεί από καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος στο φεστιβάλ.
Περπατώντας μέσα σε αυτό το αλλοτινό σκηνικό συναντάς, όπως είναι φυσικό, την προσευχή και τον διαλογισμό. Τελετές και λειτουργίες κάθε θρησκείας και δόγματος συνυπάρχουν αρμονικά, δίχως να καταπατούν ή να περιορίζουν η μία την άλλη. Στο Burning Man γιορτάζονται οι ανθρώπινες δυνατότητες, το παιχνίδι, η ίδια η ζωή!
Εκτός από το κάψιμο του ομοιώματος του Άνδρα, από το 2000 κι έπειτα έχει καθιερωθεί και το κάψιμο ενός ναού, ο οποίος χτίζεται όλο τον υπόλοιπο χρόνο και αποκτά κάθε φορά διαφορετικό υπόβαθρο. Ναοί του νου, των δακρύων, της χαράς, των ονείρων, της ελπίδας, της υστερίας… Η έννοια της καταστροφής στις συγκεκριμένες περιπτώσεις ερμηνεύεται ως μορφή δημιουργίας. Κάτι τόσο όμορφο και γεμάτο συμβολισμούς, όπως είναι ένας ναός, ή ακόμα καλύτερα ο ίδιος ο άνθρωπος, αποκτά νόημα, εκτιμάται μόνο εάν διαλυθεί ολοσχερώς και ξεσκιστεί από τα σωθικά του. Η φωτιά που φέρνει την απώλεια έρχεται ως κρεσέντο στο αναγεννησιακό σκηνικό και λυτρώνει όλους όσοι είναι κομμάτι της.
Γι’ αυτό αν είσαι αναγνώστης του «The Destructors» και η αγαπημένη σου ταινία στην εφηβεία ήταν το «Donnie Darko», κλείσε το εισιτήριό σου άμεσα για του χρόνου (κατά προτίμηση χωρίς επιστροφή). Η απουσία εξουσίας και η καρναβαλίστικη ατμόσφαιρα που προσφέρουν οι διοργανωτές και όσοι συμμετέχουν είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να ξεπεράσει κανείς τα όριά του, να βρει τον εαυτό του.
Ο Mikhail Bakhin, ρώσος φιλόσοφος και λογοτέχνης, στη μελέτη του περί καρναβαλιού υποστηρίζει πως μέσω αυτών των εμπειριών, αλλάζοντας δηλαδή ταυτότητες και χαρακτήρες, δοκιμάζοντας μάσκες και προσωπεία, καταλήγουμε στον πραγματικό μας εαυτό. Το άτομο βρίσκει την αλήθεια της ανθρώπινης συνείδησης, τη δική του προσωπική αλήθεια.
Ουσιαστικά, αυτό που προάγεται εκείνη τη μαγική αδιαμφισβήτητα βδομάδα, έξω από συμβατικούς χρόνους και τόπους, είναι όλα εκείνα για τα οποία έχει μιλήσει ο Μισέλ Φουκό περιγράφοντας την «Ετεροτοπία». Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «οι ετεροτοπίες προϋποθέτουν πάντα την ύπαρξη ενός συστήματος ανοίγματος και κλεισίματος το οποίο τις απομονώνει και συγχρόνως τις καθιστά προσπελάσιμες». Κι αυτό είναι που καταφέρνει το Burning Man.
Όσο ρισκάρουμε, λοιπόν, να λύσουμε τα δεσμά και να σπάσουμε τα θεμέλια που συγκροτούν την κοινωνική πραγματικότητα, άλλο τόσο μας δίνεται η ευκαιρία να εν-τοπίσουμε τον πυρήνα, την πλαστικότητα και την πρωτοτυπία των κοινωνικών σχέσεων που δημιουργούνται, αναπτύσσονται και διαχέονται.
Υπάρχει ένας τόπος όπου όλα αρχίζουν. Υπάρχει ένας χρόνος όπου όλα τελειώνουν. Εκεί όπου το «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» γίνεται πραγματικότητα. Όταν, μετά από έξι ποτήρια μπέρμπον, νιώθεις ο Tom Waits. Αυτός ο τόπος και αυτός ο χρόνος λέγονται ζωή. Το Burning Man Festival δεν είναι τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο από εφτά ημέρες αληθινής ζωής, της ζωής που διαβάζεις στα lifestyle περιοδικά, και της ζωής που βλέπεις στο σινεμά του Γκοντάρ, και της ζωής που μυρίζεις στους αστέγους της Τσιμισκή, και ακόμα εκείνης της ζωής που ακούς να διηγούνται οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων. Αρκεί απλώς να διαλέξεις.
25°
