Εκεί που τελειώνουν οι πάγκοι με τα σουβενίρ για τους τουρίστες στο Τσεκπόιντ Τσάρλι, προσπερνώντας το οικόπεδο από όπου υψώνεται κάθε Σαββατοκύριακο το διαφημιστικό αερόστατο της εφημερίδας Die Welt, βρίσκεται το Topographie des Terrors. Είναι το μουσείο - μαύρη τρύπα στην καρδιά του Βερολίνου, χτισμένο από ατσάλι και γυαλί, στο κέντρο ενός αχανούς οικοδομικού τετραγώνου στρωμένου με χοντρό χαλίκι, στο ίδιο ακριβώς σημείο που βρίσκονταν κατά τη ναζιστική περίοδο τα κεντρικά γραφεία της διαβόητης Γκεστάπο και των Ες-Ες, των βασικών οργάνων καταστολής του Χίτλερ.
Το εισιτήριο στην «Τοπογραφία του Τρόμου» είναι μηδενικό και το κρίσιμο είναι ότι στο μουσείο παρουσιάζονται σε φωτογραφικά καρέ και βιβλιογραφία, σειρά ντοκουμέντων από της θηριωδίες των Ναζί σε βάρος των λιγότερων γνωστών “δαιμόνων” του Φύρερ, δηλαδή των Ρομά, των ομοφυλόφιλων, των ανάπηρων και ψυχικά ασθενών, ως και των Πολωνών. Ήταν τα λιγότερα γνωστά θύματα, στη σκιά των Εβραίων, την περίοδο 1933-45.
Στις λεζάντες κάτω από τις φωτογραφίες του μουσείου περιγράφονται το πογκρόμ και οι δολοφονίες τουλάχιστον 500.000 Ρομά από το ναζιστικό καθεστώς. Εκτοπισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που διαγωνίζονται στη διελκυστίνδα τραβώντας το σχοινί με τα δόντια, για να κάνουν κέφι οι φύλακες.
Σε διπλανά σταντ εικόνες ομοφυλόφιλων – περισσότερα από 15.000 άτομα, λέει η βιβλιογραφία του μουσείου – που διαπομπεύονταν πριν συλληφθούν, κουρεύονταν με την ψιλή στο δρόμο και μεταφέρονταν σε στρατόπεδα, για να ευνουχιστούν και να «αναμορφωθούν».
Κι έπειτα, οι ανάπηροι και ψυχικά ασθενείς, ως και 200.000 άτομα, που στειρώθηκαν μαζικά ή δολοφονήθηκαν στο πλαίσιο του ανατριχιαστικού προγράμματος Τ-4 (Aktion T-4) που στόχο είχε την απαλλαγή της γερμανικής φυλής από τα «ανεπιθύμητα στοιχεία», κατά τον Φύρερ. Θηριωδία ανείπωτη, σε μεγάλες φωτογραφίες, σε πίνακες στατιστικών στοιχείων και βίντεο τεκμηρίωσης, που προβάλλονται από την αρχή, ξανά και ξανά, στο Topographie des Terrors του Βερολίνου.
Στο μεταξύ, στη σημερινή Ελλάδα οι ηγετικές φιγούρες μιας νέο-ναζιστικής οργάνωσης με κοινοβουλευτική παρουσία, οδηγούνται στις δικαστικές Αρχές. Στα σπίτια και τα κρησφύγετα τους κατάσχονται σημαίες των Ναζί και αγκυλωτοί σταυροί, κράνη με το σήμα των Ες-Ες, ως και φωτογραφίες με τους ίδιους να φορούν στολή των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, έχοντας στο μπράτσο περιβραχιόνια με τη σβάστικα. Και χειρόγραφα κείμενα, που υμνούν τον «Αδόλφο Χίτλερ, τον μεγάλο άνδρα του Εικοστού αιώνα, εμψυχωτή και απόστολο της Επαναστάσεως», η «πίστη στα λόγια του οποίου», όπως λένε, «φουντώνει στις καρδιές τους».
Οι ίδιοι στις απολογίες τους αρνήθηκαν τη ναζιστική ιδεολογία, ωστόσο το πόρισμα του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο οποίο στηρίχτηκαν οι διώξεις σε βάρος τους, είναι, ας το πούμε, σκληρό déjà vu, καθώς αναφέρει: «Σύμφωνα με τις προβλέψεις του καταστατικού της οργάνωσης, η εξουσία του αρχηγού είναι απόλυτη, κατά το χιτλερικό δόγμα “Führerprinzip”, η προσταγή του οποίου προς ενέργεια ή η έγκρισή του σε ήσσονος σημασίας δράσεις ήταν ιερή και αδιαπραγμάτευτη». Και πιο κάτω: «Κατά τις απόψεις των ανθρώπων της οργάνωσης, όσοι δεν ανήκουν στη «λαϊκή κοινότητα της φυλής» είναι υπάνθρωποι.
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι ξένοι μετανάστες, οι Ρομά, όπως και όσοι διαφωνούν με τις ιδέες τους, ακόμα δε και άτομα με νοητικά ή κινητικά προβλήματα. Η βία είναι το μήνυμα και όχι το μέσον επίτευξης των όποιων επιδιώξεών τους».
13°
