Πριν λίγες μέρες τέλειωσαν τα βασικά γυρίσματα για την ταινία «Το Κακό στην εποχή των ηρώων». H Athens Voice ήταν εκεί –με ζομπίσιο καμουφλάζ– για να δει πώς κόβονται κεφάλια, τι γεύση έχει το «αίμα» και πώς είναι να είσαι ζόμπι.
Το ραντεβού είναι στο Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Γύρω στα 150 αγουροξυπνημένα, εν δυνάμει ζόμπι, περιμένουν με φραπέδες στα χέρια και γυαλιά ηλίου… Μπρουτάλ τύποι με γένια, κοπέλες με σωστό πεντικιούρ, μεταλλάδες («να γράψεις ότι η πλειοψηφία των ζόμπι εδώ είμαστε μεταλλάδες!»), wannabe σταρ, πωρωμένοι φαν ταινιών τρόμου («το όνομά μου μην ξεχάσεις: Κίμωνας Κεχαγιές! Έκανα και στην πρώτη ταινία σόλο εμφάνιση»), 2 Ισπανοί ζογκλέρ και πολλοί άλλοι… Κάποιοι μάλιστα έχουν έρθει από διάφορα σημεία της Ελλάδας μόνο γι’ αυτό.
Το γύρισμα είναι για ένα μέρος της ταινίας που διαδραματίζεται στην Αρχαία Ελλάδα. Βγάζουμε piercing και ρολόγια και φοράμε χλαμύδα, δερμάτινο πέδιλο, φακιόλι, για να μην φαίνεται το ξανθό ντεκαπάζ στο μαλλί, και μας πασπαλίζουν με μπόλικο, γλυκό αίμα παντού. «Πώς φτιάχνετε τόσο αίμα;» απορούν όλοι. Το μόνο που μας αποκαλύπτουν οι ειδικοί είναι ότι δημιουργείται από γλυκόζη, γρεναδίνη και χρωστικές ζαχαροπλαστείου κι ότι για 2 μέρες γυρισμάτων χρησιμοποιήθηκαν περίπου 80 λίτρα αίμα!
Σ’ έναν εγκαταλελειμμένο, χωματένιο χώρο που ίσως θα ταίριαζε στην αρχαία Αθήνα, στήνεται τέντα, καφέδες, σάντουιτς, μακιγιάζ. Οι αδερφοί Αλαχούζοι μεταμορφώνουν περίτεχνα σε τρομακτικά, αληθοφανή ζόμπι, όσους επέλεξαν να βάλουν πρόσθετες δαγκωματιές, ουλές από σιλικόνη και λευκούς φακούς επαφής. Ακόμα δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά σχηματίζονται παρέες και οι συζητήσεις επικεντρώνονται σε κλασικές ταινίες, μουσικές και συμβουλές για σωστές, ανατριχιαστικές κραυγές.
Οι επαγγελματίες ηθοποιοί γυρίζουν ήδη σκηνές. «Τα παιδιά το κάνουνε με τρομερό ενθουσιασμό. Έτσι, λοιπόν, τους πίστεψα και τους ακολούθησα κι εγώ. Τελικά, είναι φοβερή εμπειρία» μου λέει ο Ντίνος Αυγουστίδης, που συμμετέχει στο cast.
Το ότι είναι μια παρέα που γουστάρει σπλάτερ ταινίες τρόμου με ζόμπι και τέρατα το καταλαβαίνεις από τον ενθουσιασμό και την ομαδικότητα με την οποία κάνουν καθετί. Το ότι είναι επαγγελματίες στο χώρο του κινηματογράφου είναι προφανές, από τα μέσα που χρησιμοποιούν –μια κάμερα RED 4Κ με άριστη ποιότητα εικόνας–, τους συνεργάτες που έβαλαν μέσα στο παιχνίδι –από τον Χολιγουντιανό Billy Zane και γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς, μέχρι τους αδερφούς Αλαχούζους, τους μάστερ των ειδικών εφέ– και τη συνέπειά τους στα γυρίσματα.
Οι μπαμπάδες του «Κακού», τα αδέρφια Νούσια, Γιώργος και Πέτρος, και ο Κλαούντιο Μπολίβαρ, μαζί με τους βοηθούς, όλο το team και την παραγωγή, κάνουν ταινιάκια μικρού μήκους και δουλεύουν σε διαφημιστικά σποτάκια, αλλά αυτό το project είναι ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα ή, καλύτερα… εφιάλτες τους, που πραγματοποιείται.
Η αρχή έγινε με «Το Κακό», την πρώτη ταινία που έβγαλε η ίδια ομάδα το 2005 και κέρδισε την «πράσινη κάρτα» πολλών φαν του είδους. Τώρα, στη δεύτερη ταινία «Το Κακό στην εποχή των ηρώων», θα δούμε πώς η μετάλλαξη των ανθρώπων σε ζόμπι, δηλαδή το «κακό», είχε ήδη εμφανιστεί με μυστήριο τρόπο και στην αρχαία Ελλάδα! Ο σκηνοθέτης Γιώργος Νούσιας εξηγεί: «Ούτως ή άλλως οι ταινίες τρόμου σού δίνουν βήμα για low budget παραγωγές. Στην πρώτη ταινία βάλαμε τους φίλους μας να παίξουν και κάναμε πολύ μεγάλη δουλειά μετά, στο post production. Τώρα, στη δεύτερη, βλέπουμε ότι ο κόσμος μάς εμπιστεύεται και καταφέραμε να βρούμε ηθοποιούς και χορηγούς ώστε να έχει και εμπορική επιτυχία η ταινία». Παρ’ όλα αυτά, πώς βρίσκει κανείς –τζάμπα– εκατοντάδες αιματοβαμμένα και τρομακτικά ζόμπι για να γεμίσουν ολόκληρες γειτονιές με τις κραυγές τους; Με αγγελίες, μέσω ίντερνετ και από στόμα σε στόμα.
Έχει ούτως ή άλλως φοβερή πλάκα να συμμετέχεις σε γύρισμα. Ένα παραπάνω όταν οι οδηγίες του σκηνοθέτη και των βοηθών είναι κάπως: «Σας θέλω άγριους! Μη γελάτε, τρομάξτε μας!» και «βάλτε μου μερικά ακόμα κεφάλια και κομμένα μέλη στο σκηνικό!» και «λίγο αίμα εδώ, παρακαλώ!».
Είμαστε έτοιμοι για επίθεση, σε θέση μάχης: ορδές τσατισμένα, αρχαιοελληνικά ζόμπι επιτίθενται σε πολεμιστές με ασπίδες, περικεφαλαίες και σπαθιά. Κουραζόμαστε, το ψεύτικο αίμα πάνω στο δέρμα μας αρχίζει να ζεσταίνεται και να μετατρέπεται σε καραμέλα, τα γυμνά πόδια πονάνε, πατιόμαστε, μουγκρίζουμε και δεν παραπονιέται κανείς. Αντίθετα, σκάμε στα γέλια. Παριστάνουμε τις κραυγές και τις κινήσεις μας, όπως έχουμε δει στις αγαπημένες μας ταινίες. Κοιταζόμαστε συνωμοτικά, ίσως γιατί σκεφτόμαστε ότι κάνουμε κάτι σαν «Το ξύπνημα των νεκρών», που έκανε ο Ρομέρο πριν από 30 χρόνια. «Πρέπει να κάνετε πιο σπαστικές και γρήγορες κινήσεις» μας καθοδηγεί ο Χρήστος. Αργότερα, ο Πέτρος Νούσιας θα μου εξηγήσει ότι έχουν περισσότερο στιλιστικές αναφορές σε ταινίες με γρήγορα ζόμπι όπως το «28 ημέρες μετά» και το ριμέικ της ταινίας «Το ξύπνημα των νεκρών».
Και… cut!
Όλα αυτά ακούγονται από “cult” έως χαρακτηριστικό δείγμα μιας ταινίας “B”; Είναι, και δεν μας πειράζει! «Άλλωστε», όπως δηλώνει ο Γιώργος Νούσιας, «δεν είναι αρνητική η λέξη B-movie και cult, όταν το υποστηρίζεις».
Τις επόμενες μέρες το διαδίκτυο γέμισε με φωτογραφίες από τα γυρίσματα και ενθουσιασμένα posts από άτομα που συμμετείχαν: «Εκτονώθηκα! Μου φύγανε όλα τα νεύρα, ρε!», «πήγα γιατί αν έκανα και γω ταινία ζόμπι, θα ’θελα να έρθουν άτομα που γουστάρουν και ξέρουν από τέτοιες ταινίες» κ.ά.
Φεύγοντας μ’ ένα κομμάτι (σιλικονάτης) σάρκας στο στόμα και τη γλυκιά γεύση του αίματος, έχω την υπερένταση που νιώθει κανείς όταν κάνει κάτι… μεγάλο. Ίσως είναι απλά η ένταση της μέρας, ίσως όμως να γίνεται ένα βήμα σ’ αυτό το άγνωστο και σχεδόν ανύπαρκτο είδος ταινιών στον ελληνικό κινηματογράφο.
Info: Τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο, μια ομάδα κολλημένη στους υπολογιστές – ίσως μερικοί να έχουν μεταμορφωθεί και σε πραγματικά ζόμπι από τις πολλές ώρες μπροστά στις οθόνες– κόβει-ράβει σκηνές, ουρλιαχτά και… κεφάλια για να μας παρουσιάσει τον Σεπτέμβριο του 2009, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Αθήνα, μια από τις ελάχιστες «αθηναϊκές» ταινίες τρόμου του ελληνικού κινηματογράφου. Περιμένουμε λοιπόν… www.tokako.gr
22°
