Σκύρος: Ο Γιώργης Λαμπαθάκης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Σκύρος: Δεν είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Πολλοί δεν ξέρουν καν πού πέφτει στο χάρτη. Σε μέγεθος είναι τρεις φορές η Μύκονος, αλλά οι κάτοικοί της δεν ξεπερνούν τις δυόμισι χιλιάδες. Όσοι πιστοί περνούν τις διακοπές τους εκεί το κάνουν φανατικά κάθε χρόνο, με συνέπεια να γνωρίζονται λίγο πολύ μεταξύ τους.
Αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι, μιλώντας για τη Σκύρο. Είναι ο τόπος που μεγάλωσα τα καλοκαίρια μου, έζησα τα πάντα, ήμουν μέχρι και ναύτης για ένα χρόνο. Οι μνήμες μου είναι ένα συνονθύλευμα από χρώματα και μυρωδιές. Λευκό του ασβέστη, φούξια τη μπουκαμβίλιας, γαλαζογκρί χώμα σε κάποια μέρη, κατακόκκινο σε άλλα. Αρώματα από καρπούζι, θάλασσα και φρεσκομασημένο από τα άλογα σανό.
Οι παραλίες θέλουν ψάξιμο, υπάρχουν αρκετές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, ο Γυαλός, του Παπά το Χούμα, η Αγαλίπα, ο Πεύκος, η Κολυμπάδα, ο Άγιος Πέτρος.
Στο φαγητό, επίσης. Φρέσκα ψάρια, θεϊκός αστακός, κατσικάκι μαγειρεμένο με διάφορους τρόπους, ωραία τυριά και μέλι.
Ευτυχώς, εξαιτίας κάποιων λίγων ανθρώπων, μπορεί και σήμερα να δει κανείς τα σπάνια σκυριανά αλογάκια. Μικροκαμωμένα, πανέμορφα πλάσματα που τα περισσότερα ζουν σε στάβλους, αλλά υπάρχουν και μικρές ομάδες από ελεύθερα στο ακατοίκητο νότιο τμήμα του νησιού.
Δεν υπάρχουν πολλά χωριά, όπως σε άλλα νησιά. Λίγοι διάσπαρτοι οικισμοί με θερινές κατοικίες, η Λιναριά, που είναι το λιμάνι, και κυρίως η Χώρα στην οποία ζουν οι πιο πολλές οικογένειες. Η Χώρα (ή αλλιώς το Χωριό, όπως τη λένε ελλείψει δεύτερου) είναι μια ακρόπολη στην ανατολική ακτή με τα σπίτια λευκούς κύβους στριμωγμένους στις πλαγιές της και τα ερείπια του κάστρου στην κορυφή. Ένα εντυπωσιακό θέαμα, κατάλοιπο της ανάγκης για προστασία από τους πειρατές. Εκεί είναι και η νυχτερινή ζωή της Σκύρου, μπαράκια πάνω στο κεντρικό καλντερίμι, την Αγορά, ορισμένα νεότερα με διάφορα στιλ και κάποια αναλλοίωτα στα χρόνια, με τζαζ μουσικές, ακριβώς όπως τα θυμάμαι από μικρός.
23°
