Δεν την γλίτωσε μόνο το χρυσόψαρο… Όταν έφτασα στην A.V. λίγο μετά τη φωτιά και είδα τα πρόσωπα των φίλων μου όπως εύχεσαι να μην είναι ποτέ τα πρόσωπα των ανθρώπων, με περίμεναν μπαρουτοκαπνισμένα και μερικά cd που γλίτωσαν. Καθώς τα ακούω μυρίζουν ακόμα θάνατο αλλά εμπεριέχουν ζωή. Φωτίζουν το σκοτάδι της καταστροφής. Σκέφτομαι αμέσως το βιβλίο του Ρέι Μπράντμπερι: «Fahrenheit 451» που ο Τρυφό έκανε ταινία το 1966. Στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ το χαρτί αναφλέγεται και στο βιβλίο η εξουσία καίει τα βιβλία που είναι είδος απαγορευμένο. Οι εμπρηστές μπαίνουν στα σπίτια, καίνε βιβλιοθήκες και κάποιοι για να αντισταθούν αποφασίζουν να απομνημονεύσουν το περιεχόμενό τους. Οκ,. σκέφτομαι, καμιά 100οστή δισκάκια τα ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά… Ψάχνω να βρω το σημείο τήξης του αλουμινίου: 1.220 βαθμοί Φαρενάιτ, αλλά τα cd τη γλίτωσαν. Όπως είχε πει και ο Μπράντμπερι: «Δεν προσπαθώ να περιγράψω το μέλλον αλλά να το αποφύγω». Αυτό το μέλλον που προσπαθούσε να ξορκίσει είναι ήδη εδώ.
Επιστρέφω και διασχίζω τη χώρα της ανυποληψίας. Όλες οι μετρήσεις λένε πως οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, δεν εμπιστεύονται τους δημοσιογράφους, δεν εμπιστεύονται το μέλλον και πρωθυπουργός μας είναι ο «κανένας». Το καπάκι από τους υπονόμους του ποδοσφαίρου έχει ανοίξει, η δυσοσμία έχει απλωθεί παντού. Έχουμε γίνει ο περίγελος του κόσμου, κανείς δεν θέλει να είναι σαν και μας, κανείς δεν θέλει να μας κάνει παρέα. Περιμένουμε από τις ανασκαφές να μας δώσουν λίγη εθνική υπερηφάνεια. Οι άσπονδοι φίλοι μας αναρωτιούνται αν αυτοί που έμεναν εδώ τότε έχουν κάποια σχέση με όσους μένουμε τώρα. Σε έναν κόσμο που αλλάζει γρηγορότερα απ’ ό,τι καταστρέφεται από την κλιματική αλλαγή, με το κεφάλι στην άμμο παίζουμε το παιχνίδι «180-120». Είμαστε η κωμικοτραγική εκδοχή του «γαλατικού χωριού», μόνο που δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο και οι δικοί μας Οβελίξ δεν έπεσαν μέσα στη μαρμίτα όταν ήταν μικροί. Έπεσαν μέσα στα σκατά… Σε αυτά τα cd καταφεύγω για να βρω παρηγοριά. Σε αυτά που οι δημιουργοί τους δούλεψαν νύχτες για να τα τελειώσουν, δούλεψαν Σαββατοκύριακα, δούλεψαν χωρίς πολλές προσδοκίες μίας ανταμοιβής και δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες που τις καθορίζει η ανυποληψία. Άσε που δεν κινδυνεύω να με κάψουν, αν δεν τους αρέσουν αυτά που γράφω για τον κόπο τους.
>>> Ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος δικαιώνει απολύτως τον τίτλο του καινούργιου του δίσκου: «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά μεσ’ στη χαρά είναι ο πόνος». Ένα πολυδιάστατο μουσικό ταξίδι που πατάει στην Ελλάδα και κοιτάζει τον κόσμο με ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο συναρπαστικής πλοκής. Μία θαυμάσια άσκηση ύφους με τη βοήθεια εξαιρετικών μουσικών που κάνουν αυτό το ινστρουμένταλ άλμπουμ ένα αποκούμπι αισθητικής αξιοπρέπειας.
>>> Οι My Drunken Haze με το πρώτο τους άλμπουμ (με τίτλο το όνομά τους) μας διακτινίζουν με ευκολία στις πιο ευχάριστες στιγμές του garage και της ψυχεδέλειας της δεκαετίας του ’60 αλλά όχι με vintage διάθεση, καθώς δημιουργούν ένα δίσκο σύγχρονο, με δυνατές μελωδίες, κεντρική στιχουργική ιδέα, θαυμάσια φωνητικά και διεθνή υπόσταση.
>>> Η Λένα Πλάτωνος βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα και ξέρει πώς να δημιουργεί ένα γοητευτικό σύμπαν όπου η παιδική αθωότητα και το σκότος των ενηλίκων κάνουν παρέα. Τα ποιήματα του Γιώργου Χρονά είναι το κατάλληλο υλικό και ο «Ιερός πόνος» ακούγεται μονορούφι.
>>> Όσο για την επιστροφή των Sigmatropic και του Ακη Μπογιατζή με το “Dead/Computer/Blues” είναι πραγματικά το άλμπουμ της ωριμότητας, που φέρει όλη τη μουσική κουλτούρα της ροκ ιστορίας και το αδιαφιλονίκητο ταλέντο του δημιουργού του. Τέσσερα θαυμάσια άλμπουμ που προέρχονται από αυτή την περιοχή της χώρας όπου η έρημος δεν έχει φτάσει και ακόμη φυτρώνει χορτάρι.
17°
