O κ. Νίκος Παρασκευόπουλος ήταν καθηγητής Νομικής στο ΑΠΘ και ξεκινώντας την ομιλία στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής έκανε έναν συλλογισμό που δεν κάνουν ούτε πρωτοετείς φοιτητές. Είπε πώς από το 2012 που καταργήθηκε το άσυλο [Λάθος που επανέλαβε δύο φορές: το άσυλο «καταργήθηκε» το 2011 και όχι το 2012. Και δεν καταργήθηκε το άσυλο ως προστασία της διακίνησης ιδεών. Καταργήθηκαν τα εμπόδια και τα προσχήματα για την αντιμετώπιση της παραβατικότητας], αυξήθηκε η παραβατικότητα στα πανεπιστήμια. Μετά είπε «Φυσικά, δεν πρόκειται να κάνω την αφελή εξήγηση ότι η κατάργηση του θεσμού του ασύλου, ήταν αυτή που έφερε την περισσότερη εγκληματικότητα». Και κατέληξε λέγοντας «Όχι μόνο λοιπόν η κατάργηση, δεν έφερε καταστολή της παραβατικότητας, αλλά την αύξησε». Αυτό λέγεται non sequitur. Δεν έπεται. Είναι λογική πλάνη. Το επιχείρημα δεν στέκει, δεν αποδεικνύει τίποτε πέραν του προβληματικού τρόπου συλλογισμού. Και ο Υπουργός κ. Κώστας Γαβρόγλου τον θαύμασε και αναρωτήθηκε αν όλοι οι βουλευτές μπόρεσαν να συλλάβουν το μέγεθος της σοφίας του κ. Παρασκευόπουλου!
Η αύξηση της παραβατικότητας που διαπιστώνει ο Ν. Παρασκευόπουλος δεν οφείλεται στην κατάργηση του ασύλου από τον νόμο 4009 του 2011. Οφείλεται στην ανοχή που επεδείκνυαν διαχρονικά αλλά, ειδικά μετά τον νόμο Διαμαντοπούλου, δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και πρόσωπα όπως πρυτάνεις, με προεξάρχοντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Μυλόπουλος, Πελεγρίνης,) στην παραβατική συμπεριφορά στα ΑΕΙ που εκτείνεται από λεκτικούς προπηλακισμούς και απειλές έως φυσική βία, καταστροφές, κλοπές και ληστείες, καταλήψεις χώρων από ασχέτους, λαθρεμπόριο, διακίνηση όπλων και ναρκωτικών. Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλιστα κυβέρνηση κωφεύει ηχηρά στις εκκλήσεις πρυτανικών αρχών, όπως π.χ., του ΑΠΘ, να επιτρέψει στην αστυνομία να επέμβει για καταφανείς παραβάσεις. Αυτό γινόταν και παλαιότερα, αλλά σιωπηρά. Η αστυνομία δεν επενέβαινε γιατί φοβόταν τις αντιδράσεις. Οι πρυτανικές αρχές, πριν τον νόμο κατάργησης του ασύλου το 2011, διευκόλυναν την αστυνομία να μην επεμβαίνει σε περιπτώσεις που ήταν αναγκαίο καθώς απέφευγαν με διάφορες υπεκφυγές να την καλούν όπως είχαν υποχρέωση. Μετά την ψήφιση του νόμου, επί υπουργίας Δένδια, υπήρξαν περιπτώσεις επέμβασης της αστυνομίας (π.χ., για να απελευθερώσει τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ από ομηρία όταν άγνωστοι προξενούσαν καταστροφές και τους κρατούσαν έγκλειστους) ακριβώς επειδή η αστυνομία είχε την πολιτική κάλυψη. Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτή η πολιτική υποστήριξη στην αστυνομία όχι απλώς δεν υπάρχει αλλά εκφράζεται ανοχή στην άλλη πλευρά με δηλώσεις όπως αυτές του κ. Παρασκευόπουλου και της κ. Αναγνωστοπούλου.
Λέει επίσης ο κ. Παρασκευόπουλος στην ομιλία του στη Βουλή ότι αντί να ζητούν βουλευτές της αντιπολίτευσης να προστεθούν και τα πλημμελήματα στα κακουργήματα και στα εγκλήματα κατά της ζωής για την αυτεπάγγελτη επέμβαση της αστυνομίας, είναι πιο ειλικρινές να πουν «να μην έχουμε καθόλου θεσμό». Μήπως όμως ξεχνάει ο κ. Παρασκευόπουλος ότι σε δική τους εκδοχή του νομοσχεδίου, αυτή που έθεσαν σε διαβούλευση, έκαναν ακριβώς αυτό: προέβλεπαν την αυτεπάγγελτη επέμβαση της αστυνομίας για κακουργήματα και πλημμελήματα; Έμεναν έτσι για έγκριση από το Πρυτανικό Συμβούλιο μόνο τα πταίσματα πράγμα που κατάλαβαν εκ των υστέρων ότι ήταν γελοίο. Τι συνέβαινε τότε λοιπόν; Δεν ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ τον θεσμό του ασύλου επειδή είχε προσθέσει τα πλημμελήματα σε όσα αυτεπάγγελτα θα μπορούσε να διώξει η αστυνομία; Όχι βέβαια. Απλώς ήξερε εξ αρχής ότι οι διατυπώσεις του νόμου προσφέρονται για ιδεολογικό παιχνίδι και κομματική εκμετάλλευση. Αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη διάταξη περί ασύλου. Παίζει με το κομματικό ακροατήριο.
Μια καθαρή διατύπωση του νόμου, όπως αυτή του 4009, αφαιρεί τα προσχήματα απ’ όποιον θέλει να υπεκφύγει. Απ’ όποιον θέλει να περιμένει να συνεδριάσει πρώτα ένα επταμελές όργανο με την παρουσία φοιτητή και διοικητικού υπαλλήλου για να αποφασίσει, πρώτον, αν μία παράβαση είναι πλημμέλημα (έχουν τις νομικές γνώσεις ή θα περιμένουν να αποφανθεί και ο νομικός σύμβουλος;) για να καλέσουν ή όχι στη συνέχεια την αστυνομία.
Τι δείχνει όλο αυτό; Ότι όλοι ξέρουν πως το κυριότερο για να αντιμετωπιστούν όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια δεν είναι τόσο η ακριβής διατύπωση του νόμου (βεβαίως, όπως είπαμε, η καθαρή διατύπωση, αυτή που δεν διακρίνει ως προς την παραβατικότητα, τους πανεπιστημιακούς χώρους από άλλους, βοηθάει) όσο η πολιτική βούληση να μην υπάρχει ανοχή σε τέτοια φαινόμενα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει καταλάβει αυτό πολύ καλά. Δεν έχει την πολιτική βούληση και αλλάζει τον νόμο υποβοηθητικά και για επικοινωνιακούς λόγους. Με την αλλαγή του νόμου δημιουργεί εμπόδια στην επέμβαση της αστυνομίας, προσφέρει προσχήματα ώστε να επιδεικνύεται ανοχή και δείχνει αυτή του την ανοχή ή και εύσχημη υποστήριξη στο κομματικό του ακροατήριο. Αυτό τον ρόλο παίζουν οι δηλώσεις υπέρ του ασύλου. Κλείνουν το μάτι στους μπαχαλάκηδες και λένε εμείς είμαστε εδώ, βάζουμε ό,τι εμπόδιο είναι εφικτό και εγγυόμαστε ότι δεν σας πειράξει κανένας.
Διότι και αυτά που λέει ο κ. Παρασκευόπουλος περί καταλήψεων (ότι η διάταξη περί ασύλου θέλει να αποτρέψει την επέμβαση της αστυνομίας για την καταστολή μαζικών καταλήψεων) ξέρει πολύ καλά πως δεν στέκουν. Πρώτον, οι καταλήψεις δεν είναι οι μαζικές εκδηλώσεις που εκφράζουν τη συλλογική βούληση των φοιτητών. Συνήθως, αν αποφασίζονται σε συνελεύσεις , αποφασίζονται από οικτρές μειοψηφίες με διαδικαστικά τερτίπια, και είναι χωρίς καμία νομιμοποίηση ενώ τα τελευταία χρόνια γίνονται συστηματικά από ελάχιστους ανθρώπους που κρατούν λουκέτα και, κατά κανόνα, δεν έχουν καμία σχέση με τα πανεπιστήμια (είναι οι λεγόμενοι αλληλέγγυοι). Δεύτερον, υπάρχουν καταλήψεις χώρων, όπως π.χ., στο Πολυτεχνείο Κρήτης στα Χανιά, στο ΕΚΠΑ, στο ΕΜΠ, στο ΟΠΑ, που δεν αποφασίζονται από τους φοιτητές αλλά είναι αποτέλεσμα σαφούς αυθαιρεσίας. Τρίτον, όπως παραδέχεται ο κ. Παρασκευόπουλος, ποτέ έως τώρα δεν επενέβη η αστυνομία να διαλύσει μαζικές εκδηλώσεις ακόμη και καταλήψεις φοιτητών. Έχει επιδείξει, όπως λέει, σωφροσύνη ακόμη και στην περίοδο όπως τώρα που δεν υπάρχουν περιορισμοί. Τι θα κάνει την αστυνομία να χάσει τώρα τη σωφροσύνη της και να αρχίσει να καταστέλλει μαζικές εκδηλώσεις όταν δεν σκέφτεται να κουνηθεί ούτε καν για εμπόριο ναρκωτικών; «Έρχεται σε δύσκολη θέση», μας λέει ο κ. Παρασκευόπουλος, διότι «με την κατάργηση του θεσμού του ασύλου…της είναι δύσκολο να λέει ότι επιχειρησιακά δεν μπορεί να επέμβει σε κάποιες περιπτώσεις που έχουν απέναντι οι αστυνομικοί μαζικές εκδηλώσεις φοιτητών». Δηλαδή, όταν εκ του νόμου της επιτρεπόταν να επεμβαίνει για οποιαδήποτε αξιόποινη παράβαση δεν επενέβαινε από σωφροσύνη, αλλά εάν ζητηθεί από κάποιους να διατηρηθεί η διατύπωση του νόμου, τότε η αστυνομία θα χάσει ξαφνικά τη σωφροσύνη της αφού θα έχει έρθει σε δύσκολη θέση. Θα λέει, μου λένε να επεμβαίνω κι εγώ δεν το κάνω. Τι ντροπή! Ας επέμβω για να βγω από τη δύσκολη θέση. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Αφού στην ακριβώς ίδια θέση, χωρίς ψυχολογικά προβλήματα, βρίσκεται η αστυνομία και σήμερα που επιβραβεύεται από τον πρώην υπουργό ως σώφρων.
Ο κ. Παρασκευόπουλος δεν έχει κανένα επιχείρημα. Το μόνο που κάνει είναι να δείχνει πόσο δεν τον ενοχλούν όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια με πρόσχημα την υπόθεση του ασύλου.
20°
