Στα «κανάλια της διαπλοκής» ακούγαμε συνεχώς ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και παρουσιαζόταν η φτώχεια, η ανεργία και η μείωση των εισοδημάτων, που ήταν αποτελέσματα της χρεοκοπίας, σαν αποτελέσματα του μνημονίου.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» ακούγαμε για χρόνια ότι πρέπει να πέσουν λεφτά στην αγορά, χωρίς ποτέ να μάθουμε πού θα βρίσκονταν αυτά τα λεφτά.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» ακούσαμε από τον Γιάννη Πρετεντέρη το χαρακτηρισμό «γερμανοτσολιάδες» και την Όλγα Τρέμη να λέει ειρωνικά ότι «οι Γερμανοί απαιτούν την εκτέλεση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων στο Δίστομο» (Mega,3-2-2011).
Στα «κανάλια της διαπλοκής» ο Βαρουφάκης εμφανιζόταν σαν ο γκουρού της παγκόσμιας οικονομίας και απευθυνόταν με το μικρό τους όνομα στους οικοδεσπότες δημοσιογράφους που τον άκουγαν εκστασιασμένοι.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» βλέπαμε συνεχώς τον Αλέξη Μητρόπουλο να υπόσχεται Σεισάχθεια με χάρισμα του 80% των οφειλών σε δημόσιο, τράπεζες και ταμεία, χωρίς οι δημοσιογράφοι συνομιλητές του να του επισημάνουν ότι εξαπατά τους πολίτες.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» είχε στήσει το εθνικολαϊκιστικό του τσαντίρι ο Λάκης Λαζόπουλος λοιδορώντας και συκοφαντώντας τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, περνώντας μέσα από τη σάτιρα την πολιτική του κόμματος.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» –που συχνά ο σχολιασμός προηγείται της είδησης– ακούμε συνεχώς για προκλητικές δηλώσεις Σόιμπλε.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» ακούμε ότι οι δανειστές θέλουν να μας κόψουν τις συντάξεις, αποκρύπτοντας ότι εμείς δεν έχουμε λεφτά για να τις πληρώσουμε.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» είδαμε να προωθούνται οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, χωρίς να επισημαίνεται η παρουσία της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα ο Τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ είχε συνεχή ζωντανή σύνδεση με την πλατεία Συντάγματος για μέρες.
Στα «κανάλια της διαπλοκής» εμφανιζόταν ένας ομογενής από την Αμερική και ισχυριζόταν ότι διαθέτει 600 δισεκατομμύρια δολάρια (δηλαδή περισσότερα από όσα οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο μαζί) για τη διαγραφή του χρέους. Κανείς δεν τον ξεσκέπασε και η παρουσία του στα κανάλια ενίσχυσε την διαδεδομένη πεποίθηση ότι ενώ υπάρχουν εύκολες λύσεις οι προδότες πολιτικοί μάς υποδουλώνουν στους Γερμανούς.
Τα περισσότερα «κανάλια της διαπλοκής» πήραν θέση υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου όταν είδαν ότι το τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού που εξέθρεψαν απειλούσε τη χώρα με ολοκληρωτική κατάρρευση. Σε μια βδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα δικαίωσαν, αφού με τα επιχειρήματα του «Ναι» υπέγραψαν το δικό τους μνημόνιο.
Τα τηλεοπτικά κανάλια είναι μέρος της κοινωνικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, που στερεί την αυτογνωσία και έκανε την κρίση βαθύτερη και ατελείωτη. Όμως τα προβλήματα στις δημοκρατίες λύνονται με περισσότερη ελευθερία και πολυφωνία και όχι με καταχρηστικούς περιορισμούς, όπως η μείωση των τηλεοπτικών αδειών σε τέσσερις, την εποχή που η ψηφιακή τεχνολογία επιτρέπει πολλαπλάσιες.
Όπως σημειώνει ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Σταύρος Τσακυράκης «Εφόσον τεχνικά είναι δυνατόν να υπάρξουν περισσότερες από 4 τηλεοπτικές άδειες, η πρόταση της κυβέρνησης είναι, κατά τη γνώμη μου, προδήλως αντισυνταγματική. Η ελευθερία του λόγου επιβάλλει να δοθούν τόσες άδειες όσες είναι εφικτό τεχνολογικά. Αν όλοι είχαμε τη δυνατότητα για τηλεοπτική εκπομπή, όπως έχουμε για έκδοση εφημερίδας, τότε όλοι θα είχαμε δικαίωμα άδειας. Ο κρατικός έλεγχος, υπό τον οποίο τελεί, κατά το Σύνταγμα, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, δεν σημαίνει ότι μπορεί να εκτείνεται έως του σημείου της παραβίασης θεμελιωδών αρχών της ελευθερίας του λόγου. Όπως, για παράδειγμα, ο έλεγχος αυτός δεν μπορεί να πάρει τη μορφή λογοκρισίας, επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν ασυμβίβαστο με την αρχή της ελευθερίας του λόγου, το ίδιο δεν επιτρέπει στη νομοθετική εξουσία να περιορίζει τα μέσα διάδοσης του λόγου».
Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα κείμενο του Cas Mudde, καθηγητή πολιτικής επιστήμης και μελετητή του λαϊκιστικού φαινομένου, που δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2015 στην εφημερίδα The Guardian και περιλαμβάνεται στο βιβλίο «ΣΥΡΙΖΑ: Η διάψευση της λαϊκιστικής υπόσχεσης» (εκδόσεις Επίκεντρο). Είναι εντυπωσιακό πως από τη μελέτη άλλων λαϊκιστικών κυβερνήσεων ο Mudde έχει προβλέψει αυτά που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα:
«Η παρούσα κατάσταση στην Ουγγαρία και τη Βενεζουέλα μάς δείχνει ότι ο λαϊκισμός μπορεί να τα καταφέρει (να παρακάμψει τις αντισταθμιστικές δυνάμεις, όπως οι ανεξάρτητοι δικαστές και η αντιπολίτευση) όταν διαθέτει τον απόλυτο έλεγχο της χώρας. Με μια εντυπωσιακά μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία στις εκλογές, λαϊκιστές ηγέτες όπως οι Βίκτορ Ορμπαν και Ούγκο Τσάβες εισήγαγαν νέα συντάγματα τα οποία υπονομεύουν σημαντικά τους ελέγχους της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Επιπλέον φιλοκυβερνητικοί τοποθετήθηκαν επικεφαλής σε μη κυβερνητικούς θεσμούς, όπως τα δικαστήρια και άλλες εποπτικές επιτροπές. Οποιαδήποτε αντίθεση ανατρέπεται από ένα συνδυασμό νομικών και μη νομικών πιέσεων, όπως επιδρομές από φορολογικές υπηρεσίες μέχρι την απόρριψη αιτημάτων ανανέωσης αδειών λειτουργίας ραδιοτηλεοπτικών μέσων».
Δεν είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το σθένος να οδηγήσει στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους. Η επιθυμία του να μας κάνει Βενεζουέλα στην ενημέρωση μπορεί να έχει ίδια τύχη με την της επιθυμία του να μας κάνει Αργεντινή στα οικονομικά, δηλαδή να προσκρούσει στην πραγματικότητα. Στο μεταξύ θα μπορεί να μετράει τα επικοινωνιακά κέρδη του με τον αντιπερισπασμό στην κατάρρευση των προσδοκιών, προσφέροντας στο κοινό του μια φαντασμαγορική μάχη κατά των κακών.
13°
