Πίσω από τον ορυμαγδό των ειδήσεων «πρώτης γραμμής» περί τον μάταιο πρωθυπουργικό μπηζυμποντισμό και τα καμπανάκια Στουρνάρα προς την κυβέρνηση Ζουράρι-Παρασκευόπουλου-Πολάκη, νέο επεισόδιο σημειώθηκε χτες («Πόλεμος της τσιπούρας») στα Ίμια, μετά την προ εβδομάδας αναθέρμανση του θέματος. Βεβιασμένα διαψεύδει το Υπουργείο Ναυτιλίας, παρά αντίθετες συγκλίνουσες πληροφορίες.
Αδυνατούμε να εκτιμήσουμε αν την ένταση κλιμακώνει η σουλτανική στρατηγική, ή κάποια διέγερση αντιπολιτευτικών ανακλαστικών, ή, ακόμα, κάποιο παράλληλο έντονο σχετικό ενδιαφέρον των τουρκικών ΜΜΕ.
Εδώ και δώδεκα χρόνια η Τουρκία έχει αλλάξει στάση, που παγιώνει οιονεί νέο status-quo «ταυτόχρονης αποχώρησης» στα Ίμια. Έκτοτε το έχει σιωπηρά αποδεχθεί η νωθρή/αμελής Ελλάδα, ελπίζουμε όχι ανεπιστρόφως. Αποκαλύπτουμε σήμερα απλά, τι ακριβώς έχει συμβεί και γιατί.
Σύντομο ιστορικό 1996-2005
Μετά την Κρίση των Ιμίων η κατάσταση ομαλοποιήθηκε και η «παρεξήγηση» ήρθη: η Άγκυρα είχε διακριτικά αποτραβηχτεί από τη διεκδίκηση, προφανώς παραδεχόμενη το λάθος της. Η δε Αθήνα, ανακτώντας την «Ιμιακή κυριαρχία» της, την επικύρωνε όποτε (για την τιμή των όπλων) εμφανίζονταν τουρκικές ακταιωροί περιπλέουσες στην επίμαχη περιοχή.
Τότε ερχόταν το Ιππικό, η «Καταδίωξη» (ακταιωρός του Λιμενικού Καλύμνου) και αμέσως οι Τούρκοι έφευγαν σφυρίζοντας. Σημειωθήτω, οχτώ χρόνια έως το 2004, ο Ψερημιώτης κτηνοτρόφος Αντώνης Βεζυρόπουλος είχε κατσίκια στα Ίμια. Τα επισκεπτόταν καθημερινώς/ανελλιπώς, επιβεβαιώνοντας έτσι βιωματικά την ελληνική κυριαρχία επί των Ιμίων.
Είτε αξιολόγησαν ως μπουνταλάδες-καλούς-πελάτες τη φρεσκοεκλεγμένη ελληνική ηγεσία στο πρώτο διεθνές ταξίδι Μικρού Καραμανλή στο Μπύργκενστοκ (Διαπραγματεύσεις Σχεδίου-Ανάν-24-03-2004, με εσωστρεφή ελληνική αποστολή κλειδωμένη στα δωμάτια, ενώ η τουρκική αλώνιζε…), ή για άλλους απροσδιόριστους λόγους η τουρκική στρατηγική άλλαξε.
Μήνες αργότερα, οι γείτονες αριστοτεχνικά, από το τίποτε και «αμαχητί», επανεγείρουν στη μεθόριο την γκρίζα-φούσκα - «Καρντάκ», ξαναρχίζοντας επίμονες επισκέψεις ανατολικά της Καλύμνου, κλιμακωτά σε τέσσερις διακριτές φάσεις:
• Τουρκικές ακταιωροί οκτάκις ως το καλοκαίρι προσεγγίζουν τα Ίμια, αλλά μόλις εμφανίζεται η «Καταδίωξη» στρίβουν προς ανατολάς και χάνονται.
• Στο δίμηνο 19/08-22/10-2004 οι επισκέψεις πυκνώνουν. Επτάκις ξανασημειώνονται τουρκικές «βόλτες», αλλά αγριότερες…
• Στις 29/9 (εξεδίωξαν από τη βραχονησίδα τον Βεζυρόπουλο: όπως μαρτυρεί έκτοτε τα μάζεψε και δεν ξαναπήγε…), 19/10, 23/10 και 21/12/2004, είχαμε «αναβάθμιση». Τότε ερχόταν η «Καταδίωξη», αλλά οι Τούρκοι πρωτοφανώς δεν έφευγαν! Έμεναν για ώρες και μετά από δοκιμασία της ελληνικής αμηχανίας/αγωνίας έστριβαν και έφευγαν…
• Το φαινόμενο ολοκληρώθηκε με 24ωρη τουρκική επιδρομή στα Ίμια (12-13/4/2005, στη διάρκεια επίσκεψης Μολυβιάτη στην Άγκυρα!), με οργανωμένη δημοσιογραφική συμπαρουσία σε φουσκωτό με κάμερες… Τότε, για πρώτη φορά, «δεν-πάνε-πουθενά-πουθενά-εδώ-θα-μείνουν», φέρνοντας σε απόγνωση τον σεβαστό Μολυβιάτη στην Άγκυρα… Το δράμα αίρεται με την ενοχλητική διευθέτηση της «ταυτόχρονης αποχώρησης», που προφανώς επεδίωκαν οι Τούρκοι… Το Σάββατο του Λαζάρου επανελήφθη πλήρως το «συμβάν», πάλι με «ταυτόχρονη αποχώρηση», που πλέον δημιούργησε προηγούμενο. Την επαύριο η Μιλλιέτ έγραφε: «Ο Οζγκιόκ τόνισε σχετικά: πρέπει να είμαστε σταθεροί/αποφασιστικοί στο θέμα Καρντάκ». Ενώ ο Ερντογάν ρευστοποίησε/παντελόνιασε τα κέρδη του νέου γκριζαρισμένου status-quo, με ύφος μπλαζέ: «Συμβαίνουν τέτοια πράματα, μη δίνετε σημασία»… Έτσι τα Ύμια ξανάγιναν γκρίζα/ουδέτερη ζώνη…
Πού βασίστηκαν όλα αυτά;
Στα μέσα Φεβρουαρίου 2004 έγινε συζήτηση στην Τουρκική Βουλή για την Κύπρο. Εκεί, μιλώντας ο Ονούρ Οϋμέν (κόμμα CHP - αξιωματική αντιπολίτευση) θυμήθηκε τις «επιτυχίες» του στο θέμα «Ύμια-Καρντάκ-1996», όντας υφυπουργός Εξωτερικών, υπό υπουργό (Πρόεδρο CHP) Ντενίζ Μπαϊκάλ. Αυτό έδωσε αφορμή στο διευθυντή της «Ραντικάλ» Ισμέτ Μπερκάν, που την επαύριο αρθρογράφησε υπενθυμίζοντας το ιστορικό της Κρίσης-Ίμια-1996: «Για δέστε ποιος μιλάει για το Καρντάκ», ρίχνοντας κατά του Οϋμέν και το σχετικό κατσαδιαστικό «μπερντάκ»:
«…Όμως, η ιταλική κυβέρνηση είχε ευρείες γνώσεις για το θέμα και γνώριζε σε ποιον ανήκουν τα νησιά και οι βραχονησίδες, διότι αυτά τα είχε δώσει η Ιταλία στην Ελλάδα.
Κάποια μέρα, εν μέσω της κρίσης, ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών Ντίνι είπε πως διεβίβασε στον τούρκο ομόλογό του Μπαϊκάλ ευρείες πληροφορίες για το θέμα μέσω της τουρκικής πρεσβείας στη Ρώμη. Αλλά το τηλεγράφημα σκάλωσε στον υφυπουργό Οϋμέν, έτσι δεν ενημερώθηκε ο υπουργός Μπαϊκάλ.
Οι πληροφορίες που έδωσε η Ιταλία (σ.σ. ο Σημίτης τις είχε επιτυχώς χρησιμοποιήσει διεθνώς) και τα στοιχεία που διέθετε η Ελλάδα, έδειχναν πως η Τουρκία δεν είχε δίκιο στην κρίση Καρντάκ, η δε Τουρκία ουδόλως μπορούσε να αποδείξει ότι οι βραχονησίδες αυτές της ανήκουν.
…(ενώ)…οι πληροφορίες που διέθετε η (πρωθυπουργός) Τσιλέρ και ο Μπαϊκάλ ήταν ότι η Τουρκία είχε 100% δίκιο στο θέμα …οι δύο χώρες έφθασαν έτσι στα πρόθυρα του πολέμου.
Ποιος λοιπόν έδωσε τις λανθασμένες πληροφορίες σχετικά με τις βραχονησίδες Καρντάκ-Ίμια; Ποιος ισχυρίστηκε ότι ανήκουν στην Τουρκία; Ποιος έφερε τις δύο χώρες στα πρόθυρα του πολέμου;
Βέβαια, τις απαντήσεις τις γνωρίζει καλά ο κ. Μπαϊκάλ. Ξέρει ποιοι ήταν εκείνοι οι ανώτεροι διπλωμάτες. Και ένας εξ αυτών είναι ένας άλλος πρώην πρέσβης, που δεν θέλει πλέον να τον παρουσιάζει στη βιτρίνα του κόμματός του».
***
Σημειωθήτω, επίσης, μετά το κάζο Μολυβιάτη, η Σαμπάχ επίσης έγραψε (Πέμπτη-14/4/2005) για το σημείωμα που έστειλε το 1996 ο Λαμπέρτο Ντίνι στον Μπαϊκάλ, εξηγώντας ότι τα Ύμια είναι ελληνικά. Πολιτική ηγεσία ΥΠΕΞ και υπηρεσίες μας, μάλλον κοιμόντουσαν. Τράτζικ.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
• Η Τουρκία θεωρούσε εις βάρος της λήξαν το θέμα «Ίμια-Καρντάκ» – ατυχώς γι’ αυτήν (μια που επάνω του έχτιζε βολικά τη θεωρία των γκρίζων ζωνών). Αυτό αποδεικνύεται και από την προαναφερθείσα σχετική «8ετή-1996-2004-σιγή» της.
• Απλώς το ξαναδοκίμασε/επανενεργοποίησε βρίσκοντας καλόβολους/μπόσικους πελάτες από το καλοκαίρι 2004, σε στιλ: «ψαρεύουμε με αγκίστρι χωρίς δόλωμα». Αν πιάσουμε κάτι, καλώς. Αν δεν πιάσουμε, δεν χάσαμε και κανένα δόλωμα. Τέτοιο αγκίστρι μάλλον τσίμπησαν εδώ, αφελής ηγεσία και ράθυμες (κομματικά πετσοκομμένες;) υπηρεσίες.
• Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Μπαϊκάλ είχε αποπέμψει στέλεχός του, που διεκρίθη για εκείνη την «κακή/παραπλανητική» δράση στην «Κρίση-Ίμια-1996».
• Η οργανωμένη επάνοδος της Άγκυρας στο θέμα, εν γνώσει ότι τα Ίμια δεν της ανήκουν, συνιστά διεθνώς επικίνδυνη/τυχοδιωκτική συμπεριφορά, υπερβαίνοντας αναθεωρητικά προθέσεις και φτάνοντας έμπρακτα σε διεθνή επεισόδια.
• Ίσως αυτή η «επιστροφή/επιτυχία» (2004-5) της Άγκυρας είναι ακόμα αναστρέψιμη. Φτάνει η Αθήνα, αφού πιστοποιήσει-επιβεβαιώσει την αποκάλυψή μας, να πιέσει διπλωματικά (τη Διεθνή Κοινότητα) και επικοινωνιακά (τη Διεθνή Κοινή Γνώμη) για άρση αυτού του από το 2005 επιβληθέντος νέου γκρίζου status-quo, που αποτελεί βατήρα για γκρίζα επίχειρα στο Αιγαίο. Καταρρίπτοντάς το, με αναμόχλευση των ανωτέρω, η Αθήνα εξουδετερώνει την επανακάμψασα αναθεωρητική όρεξη, που αγγίζει και τη Συνθήκη της Λωζάννης.
• Ας ρωτήσουμε τον Ισμέτ Μπερκάν (σήμερα Χουρριγιέτ) και τον υπερήλικα Λαμπέρτο Ντίνι στην Ιταλία. Προς οίον αφορά, διατιθέμεθα για περισσότερες πληροφορίες. Εφόσον επιβεβαιωθούμε, εύλογα μια επιθετική επικοινωνιακή καμπάνια (και στην Τουρκία) και μια νέα επανεγκατάσταση ελληνικών κατσικιών στα Ίμια, μπορεί να αποκλιμακώσει την υπόθεση.
Παραλειπόμενα
Με την κοινωνία ή με ΤΟ Σύστημα; Παρά το εμφανές κόλλημα/λάθος Σώυμπλε-Ντάισελμπλεμ, Έλληνα, μέμνησο των Απατεώνων (του Πελατειοκρατικού Εθνολαϊκισμού) και του Αυγιανισμού του.
Πέφτεις-σε-λάθη, Πελατειακό μου Παρακράτος! Εκτός Σταύρου Θεοδωράκη, ουδείς αναρωτήθηκε στη Βουλή για τον καημό της κοινωνίας: «Αν ήταν να δοθεί μποναμάς, γιατί δεν τον πήραν οι πλέον δεόμενοι/εξαθλιωμένοι/εκμηδενισμένοι άνεργοι;». Και 125.000 εργαζόμενοι παίρνουν λιγότερα από 100 ευρώ/μήνα, ενώ αθλίως εγκρίθηκαν αυξήσεις σε ελλειμματικές ΔΕΚΟ... Έτσι ΤΟ Διεφθαρμένο Καθεστώς πάει να χτυπήσει ανεργία διασώζοντας Συλλογικές Συμβάσεις… Κάτι-δεν-καταλαβαίνεις;
18°
