Eίναι φίλοι και συνεργάτες και εκπληκτικοί street artists. Είναι ο Ελβετός Bane και ο Ελληνοκύπριος Pest και τους γνωρίζω προσωπικά. Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει το talk of the town στην παγκόσμια σκηνή του γκραφίτι με τις δημιουργίες τους. Το τελευταίο τους ταξίδι ήταν στο Ras al Khaimah των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων όπου ζωγράφισαν την τεραστίων διαστάσεων τοιχογραφία μεγέθους 416 τ.μ, μετά από κάλεσμα του Sam Gauch. Και γι' αυτή τη δουλειά τους μπήκαν στο βιβλίο Guinness ως το πιο μεγάλο UV στον κόσμο.
Street art in Chernobyl
To επόμενο πρότζεκ τους όμως ήταν και είναι αυτό που θα τους καθιερώσει ως τους πιο risky street artists του κόσμου.
Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία: Εδώ και ένα χρόνο το τρομερό δίδυμο δουλεύει μια ατομική έκθεση με θέμα τη γνωστή σε όλους μας Gus Mask. Καθώς τα σχέδια και οι πίνακες προχωρούσαν, οι δύο φίλοι σκέφτηκαν ότι έπρεπε να βρουν ένα μέρος στον πλανήτη που θα ένωνε τα έργα της έκθεσης με ένα δυνατό paint project. Έβαλαν κάτω το παγκόσμιο χάρτη, έψαξαν χώρες που θα μπορούσαν κάτι να τους πουν, που είχαν μυστήριο, που είχαν πόλεμο, που είχαν φτώχεια και γενικά δύσκολες καταστάσεις και τελικά κατέληξαν σε ένα και μόνο σημείο: στο πιο επικίνδυνο, το πιο γνωστό και το πιο εφιαλτικό, στο Τσέρνομπιλ! Ήταν το μέρος που τους ενέπνεε περισσότερο για να δημιουργήσουν επιτόπου μια δυνατή εικόνα.
Σήμερα, που πια η αποστολή εξετελέσθη, βρήκα τους φίλους μου και τους ζήτησα να μου διηγηθούν την συγκλονιστική τους εμπειρία. Διαβάστε τι μου είπαν:
«Η συγκεκριμένη αποστολή ξεκίνησε στις 21 Οκτωβρίου 2016. Εκτός από εμάς τους δύο, η ομάδα που συμμετείχε στην αποστολή ήταν:
Bane, Pest, Tom και Zoran (Κινηματογραφιστές), Geza (Φωτογράφος), Jen & Dom και ο σπέσιαλ καλεσμένος μας ήταν ο Florian Krause γνωστός για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποιο φωτίζει και φωτογραφίζει τα graffiti διαφορων καλλιτεχνών
Το πήραμε απόφαση να πάμε στο Pripyat. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε αρκετές δυσκολίες: Καμιά αεροπορική εταιρεία δεν μας δεχόταν επειδή έπρεπε να κουβαλάμε μαζί μας τα σπρέι που θα χρειαζόμασταν οπότε η ομάδα χωρίστηκε στα δύο. Οι μισοί πήγαν με αεροπλάνο και οι άλλοι μισοί που κουβαλούσαν τον εξοπλισμό με τραίνο. Η διαδρομή είχε ως εξής: Πήραμε το τρένο από το Sargans της Ελβετίας με προορισμό τη Βουδαπέστη. Εκεί βρήκαμε τον φίλο μας Peter ο οποίος προσφέρθηκε να μας πάρει και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Kief της Ουκρανίας όπου θα συναντούσαμε τους υπόλοιπους που κατέφθαναν με το αεροπλάνο.
Ήταν ένα τεράστιο και κουραστικό ταξίδι 38 ωρών, γι' αυτό και όταν φθάσαμε στον προορισμό μας πέσαμε όλοι στα κρεβάτια απ' την κούραση. Την επομένη ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό, το Τσερνομπίλ, που θα μέναμε 7 νύχτες. Η πόλη Pripyat ήτανε το πρώτο σημείο που ξεκινούσανε τα πάντα, είχαμε τον προσωπικό μας Guide φρόντιζε για την ασφάλειά μας που μας οδηγούσε σε κάθε σημείο που δεν υπήρχε ραδιενέργεια. Δεν ξεχνάμε τους δύο ελέγχους που έπρεπε να περάσουμε. Στον πρώτο περνούσες παράλληλα με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, ανάμεσα τους ο αντιδραστήρας που προκάλεσε την καταστροφή καλυμμένος με το κέλυφος του την λεγόμενη σαρκοφάγο. Ο προσωπικός μας οδηγός συνεχώς έλεγχε αν υπήρχε ραδιενέργεια όπου πηγαίναμε, για μια στιγμή το μηχάνημα άρχισε να χτυπά χωρίς σταματημό και όλοι απλά τα φτύσαμε! Δεύτερος έλεγχος στην πόλη Pripyat. Το μόνο που αντικρίζαμε τελειώνοντας την διαδικασία ήταν ένα άγαλμα που χώριζε δύο δρόμους. Ξεκινήσαμε να περπατάμε στην πόλη-φάντασμα αναζητώντας το σημείο που θα δημιουργούσαμε το γκραφίτι και τα πρώτα κτίρια άρχισαν να εμφανίζονται. Το σουρεάλ ήταν ότι ενώ είχαμε δει στο διαδίκτυο αρκετές φωτογραφίες που μας μετέφεραν το μοναδικό περιβάλλον του Τσερνομπίλ, όταν το αντικρίσαμε κατάματα μείναμε άφωνοι.
Η φύση, η δύναμη της φύσης είχε κάτι το μεγαλειώδες, υπερφυσικό και πρωτόγνωρο. Είχε απλώσει τα πλοκάμια της σε κάθε τετραγωνική ίντσα του μπετόν, των κτιρίων των πρώην δρόμων. Με ένα περίεργο τρόπο ήταν τόσο υπερβολικά όμορφα και απόκοσμα που για μια στιγμή μας έκανε να αναρωτηθούμε «τι ακριβώς τώρα ήρθαμε να κάνουμε εμείς εδώ;». Με δυο λόγια αυτή η φυσική ομορφιά μας ξεπερνούσε και ξεπερνούσε και κάθε ιδέα που είχαμε.
Έτσι αλλάξαμε τα εικαστικά μας πλάνα. Το σχέδιο που είχαμε στα χέρια μας αντιληφθήκαμε ότι θα ταίριαζε σ' ένα Τσερνομπίλ πριν από 30 χρόνια. Σήμερα το συγκεκριμένο σημείο είναι μια πόλη-φάντασμα αλλά με την διαφορά ότι λείπει το ανθρώπινο είδος που τα ισοπεδώνει όλα. Η φύση είχε δημιουργήσει το δικό της μοναδικό έργο, υπέροχο και ζωντανό, όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα. Αναθεωρήσαμε για το εικαστικό μας. Ό,τι κι αν κάναμε θα ήταν ξένο κι έτσι καταλήξαμε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε εικαστικές προτάσεις που θα συνυπήρχαν με την σημερινή κατάσταση»
Όλο το project και η παραμονή των 7 ημερών κινηματογραφήθηκε σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Recover, Street art in Chernobyl» που θα κάνει πρεμιέρα στην πόλη Chur της Ελβετίας τον Μάρτιο.
14°
