Η οδός Αχαρνών, από την πλατεία Βάθης (κι όχι βέβαια, Βάθη) μέχρι το τέλος της στη Νέα Χαλκηδόνα είναι μια σαφώς άνιση οδός. Εύκολα χωρίζεται σε τρία μέρη:
Α. Το κομμάτι προς την Αθήνα, που ήταν κάποτε σε γενικές γραμμές αστικό - μεγαλοαστικό, και που σταματάει κάπου στον Άγιο Παντελεήμονα
Β. Το κομμάτι από κει μέχρι περίπου το σταθμό του ηλεκτρικού «Κάτω Πατήσια» (για τον οποίο ο Καμπούρογλου(ς) έγραφε ότι η ανιστόρητη βάφτισή του θα «μετέφερε» τα Πατήσια πολύ δυτικότερα, όπως κι έγινε), κομμάτι που θα το χαρακτήριζα κατά βάση μικροαστικό (με εξαιρέσεις βέβαια, όπως π.χ. η βίλα του Σοφιανόπουλου)
Γ. Το κομμάτι από κει μέχρι το τέλος της στον Ποδονίφτη / Δεκελείας / Χαλκηδόνα, που έχει μεγάλες και νεότερες πολυκατοικίες, καθώς και μεγάλες επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (κινητή τηλεφωνία, ξενοδοχεία, παιχνιδάδικο κλπ), συνήθως σε οικόπεδα πρώην εργοστασίων ή αγροκτήματα. Το τέλος της Αχαρνών είναι πράσινο και σχεδόν εξοχικό, στην εκβολή της προς το ποτάμι.
Η κύρια αλλαγή των τελευταίων δεκαετιών είναι ότι η περιοχή δυτικά της Πατησίων (και όσον αφορά την Κυψέλη, και ανατολικά), με επίκεντρο μάλιστα την ίδια την Αχαρνών, έγινε χώρος εγκατάστασης μεγάλου αριθμού μεταναστών. Έτσι, ειδικά στο πρώτο κομμάτι της Αχαρνών, καθώς και σε τμήματα του δεύτερου ή και του τρίτου ακόμα, βλέπουμε να συνυπάρχουν χαρακτηριστικά από το παρελθόν με νεότερα.
Συγκεκριμένα, από τη μια διατηρούνται εξαιρετικά δείγματα της παλιότερης αθηναϊκής αρχιτεκτονικής (σε ποικίλες καταστάσεις, από καλοδιατηρημένα μέχρι μισοερειπωμένα, με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις), κι από την άλλη έχουν δημιουργηθεί εκατοντάδες μικρομάγαζα.
Τα οικοδομήματα, που είναι νεοκλασικά, εκλεκτικιστικά, μοντερνιστικά του μεσοπολέμου κλπ, υπάρχουν τόσο πάνω στην Αχαρνών, όσο (και περισσότερο) στις παρόδους της. Διατηρούνται σε ποικίλες καταστάσεις, από καλοδιατηρημένα μέχρι μισοερειπωμένα, με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις: με ή δίχως λουκέτο στις πόρτες (ενίοτε υπέροχες), με ή χωρίς καρφωμένα ή χτισμένα πορτοπαράθυρα, με ή δίχως χορταριασμένες στέγες, με ή χωρίς παλιές επιγραφές που δείχνουν την παλιά χρήση τους, καμένα ή όχι, με σοβάδες άθικτους ή με γκραφίτιζ, με τσίγκινη περίφραξη ή όχι κλπ. Σποραδικά, υπάρχουν και οικόπεδα: άλλοτε με το χνάρι της παλιάς οικοδομής πάνω στους τοίχους όσων κτιρίων υψώνονται ακόμα, άλλοτε χορταριασμένα (αφού φωτογραφίζω Μάρτη), άλλοτε έχουν γίνει πάρκινγκ.
Οδός Φλωρίνης - Ζωγραφισμένο τέρμα σε πρώην ποδοσφαιρική αλάνα, τώρα χορταριασμένη
Τα μικρομάγαζα, ενίοτε με εμβαδόν ελάχιστα τετραγωνικά, τα τρέχουν κατά βάση (αλλά όχι αποκλειστικά) μετανάστες, συνήθως (αλλά όχι αποκλειστικά) Ασιάτες. Και είναι μαγαζιά πώλησης μεταχειρισμένων (ή επισκευής) κινητών τηλεφώνων, κολ σέντερ για επικοινωνία με τις χώρες προέλευσης, μπακάλικα, «money transfer», μανάβικα, μπακαλομανάβικα, «ό,τι πάρετε 1 ευρώ», φαστφουντάδικα, παπουτσάδικα, φο μπιζού, καφετέριες, ρουχάδικα, κομμωτήρια / κουρεία, νυχάδικα, μίνι μάρκετ, ψιλικατζίδικα, πετ σοπ, χασάπικα, μαγαζιά εθνικών προϊόντων, σουβλατζίδικα, επισκευαστήρια ρούχων, μπαρ, ενεχυροδανειστήρια κλπ. Ανάμεσά τους, σαφώς λιγότερα χρωματοπωλεία, πρακτορεία ΟΠΑΠ (η λέξη «προποτζήδικα» πέθανε), βουλκανιζατέρ, μπουρδέλα, επιπλάδικα, καφενεία, γραφεία κηδειών, κλειδαράδικα, ξηροκαρπάδικα - καφεπωλεία, οπτικά, φωτογραφεία, βενζινάδικα, εστιατόρια, γκαράζ, φαρμακεία, ζαχαροπλαστεία, φούρνοι, τζαμάδικα, καθαριστήρια, κλωστάδικα κλπ, που τα τρέχουν συνήθως (αλλά όχι αποκλειστικά) Έλληνες, καθώς και γραφεία ανθρωπιστικών οργανώσεων και κομμάτων, εκκλησίες κλπ.
Δε λείπουν και κλειστά, παρατημένα ή ενοικιαζόμενα: περίπτερα, νυχτερινά κέντρα, τυπογραφεία, χαρτοπαικτικές λέσχες, υδραυλικάδικα. Τα κλειστά, ωστόσο, μού μοιάζουν ένα κλικ λιγότερα απ' ό,τι παλιά. Λες να τελειώνει η κρίση, όπως λέει ο σεβαστός πρωθυπουργός μας;
Ο φωτογραφικός φακός δείχνει τη μικτή αυτή πραγματικότητα αυτή πολύ εύκολα. Η δυσκολία ήταν να επιλέξω έναν ορισμένο αριθμό από τις φωτογραφίες μου, στην περίπτωσή μας 30 (η μία επιπλέον είναι το ποδοσφαιρικό τέρμα το ζωγραφισμένο σε ντουβάρι).
17°
