Όταν πεθάνω δεν θέλω να με κλείσουν σε κάσα και να με θάψουν στο χώμα. Δεν θέλω θρησκευτική τελετή, θρήνους και επικήδειους, ούτε όταν σαπίσει η σάρκα να πρέπει να κάνουν κάτι με τα οστά. Όχι ότι έχει σημασία τι θα συμβεί μετά θάνατον, αλλά, να, όπως φαντάζομαι το μέλλον, σκέφτομαι κι αυτά.
Καλύτερα να αποτεφρωθώ. Κάποιος αγαπημένος να παραλάβει ένα μεταλλικό κουτί από στάχτες και να πάει μέχρι το Αιγαίο, στις κατακόρυφες βραχώδεις ακτές της Εύβοιας. Να σταθεί στην άκρη του γκρεμού κι έτσι όπως φυσάει ο άνεμος να ανοίξει το κουτί και να τις σκορπίσει προς τη γραμμή του ορίζοντα, κατά τη θάλασσα. Ας είναι αυτή η τελετή, μαζί και αποχαιρετισμός. Όταν σκέφτομαι ό,τι θα έχει απομείνει από το σώμα, μου αρέσει να το φαντάζομαι να ταξιδεύει με το θαλασσινό νερό.
Το έχω σκεφτεί, να μην υπάρξει φέρετρο, ούτε οστά, ούτε κάπου γραμμένο το όνομά μου.
Πάντα μου άρεσαν τα δέντρα, το ίδιο με τη θάλασσα, η θαλπωρή της φύσης μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη θαλπωρή της αγκαλιάς, μόνο που εκεί είσαι μόνος, όπως τα βράδια όταν κλείνεις τα μάτια, όπως στις πιο προσωπικές στιγμές που δεν μπορείς να μοιραστείς, όπως όταν πεθαίνεις. Τα νεκροταφεία προκαλούν ρίγη και αγριευτικές ιστορίες, όμως αν γινόμασταν δάση, δέντρα δίπλα σε δέντρα, η φήμη που θα άφηναν πίσω οι νεκροί θα ενέπνε γαλήνη.
Όταν πεθάνεις, γίνεσαι δέντρο. Για την ακρίβεια δίνεις ζωή σε ένα δέντρο. Δεν είναι δική μου η ιδέα, οι Ιταλοί Anna Citelli και Raoul Bretzel ήδη από το 2003 επιχείρησαν να ανοίξουν ένα νέο δρόμο για αυτή τη μία και μοναδική στιγμή στη ζωή όλων μας.
Με την Capsula Mundi ο θάνατος μπορεί να πάρει διαφορετική τροπή. Πώς;
Το σώμα του νεκρού τοποθετείται σε μία οργανική, βιοδιασπώμενη κάψουλα, σε εμβρυακή στάση, και στην κορυφή ενσωματώνεται ένα νεαρό δέντρο. Όλο μαζί φυτεύεται στο χώμα και τα στοιχεία του σώματος, καθώς αποσυντίθενται, το θρέφουν.
Ωραία ιδέα; Ο κύκλος της ζωής δεν κλείνει με το θάνατο, κάτι γεννιέται.
Αντί να σε θάψουν σε φυτεύουν κι ό,τι απομένει από σένα γίνεται δέντρο. Δέντρο ανάμεσα σε δέντρα, ο ένας πλάι στον άλλο, νεκροταφεία δάση μνήμης.
Το δέντρο το διαλέγεις.
Όχι ότι έχει σημασία τι θα γίνει όταν πεθάνεις, αλλά, να, όπως το σκέφτομαι, αν κάποιος δικός μου αγαπημένος διάλεγε δέντρο να γεννηθεί από το θάνατό του, θα πήγαινα κάπου κάπου και θα καθόμουν από κάτω, θα τύλιγα τα χέρια μου γύρω από τον κορμό του, θα δροσιζόμουν στη σκιά του. Αντί για λουλούδια και ενθυμήσεις από μάρμαρο, μνήμες σε βόλτα εξοχική. Έτσι ο θάνατος φαντάζει λιγότερο αποτρόπαιος, πιο οικείος και προσιτός, όπως όταν ξαπλώνεις μετά από ένα κουραστικό ταξίδι για να αναπαυτείς κι ούτε σκέφτεσαι την επόμενη μέρα, μόνο κλείνουν τα μάτια και πέφτεις σε ύπνο βαθύ. Κι αν δεν ξυπνήσεις, αν τύχει να φύγεις από τη ζωή, όταν αυτή τελειώσει, είναι ωραίο να σκέφτεσαι ότι μπορείς να πας εκεί, στη θάλασσα ή στο δάσος, μέρος τη φύσης πάντως, εκεί όπου κάποιος μπορεί να νιώσει θαλπωρή.
Η Anna Citelli και ο Raoul Bretzel δεν κατάφεραν να προωθήσουν την ανάπτυξη πράσινων νεκροταφείων στη χώρα τους, καθώς αυτού του είδους η ταφή στην Ιταλία δεν επιτρέπεται. Όμως, όπως αναφέρουν οι ίδιοι, υπάρχει προοπτική καθώς όλο και περισσότερες κυβερνήσεις είναι ανοιχτές στη νέα αυτή πρωτοποριακή προσέγγισή τους για μία εναλλακτική πρόταση ταφής.
Η ιδέα τους, όπως την παρουσίασαν σε έκθεση, το 2003, στη Χάιφα του Ισραήλ.
Όσο για την αποτέφρωση στη χώρα μας, αν και ήδη από το 2006 υπάρχει ψηφισμένο νομοθετικό πλαίσιο, οι διαδικασίες ανέγερσης αποτεφρωτηρίου παρακωλύονται ή ακυρώνονται, καθώς θρησκευτικά, επιχειρηματικά ή τοπικά συμφέροντα και κωλύμματα χωροθέτησης θέτουν ισχυρά προσκόμματα στη δημιουργία αποτεφρωτηρίων. Ωστόσο, αν κάποιος επιθυμεί να αποτεφρωθεί μπορεί να το κάνει εκτός συνόρων, καθώς γραφεία κηδειών αναλαμβάνουν τη μεταφορά της σωρού, την αποτέφρωση και την επιστροφή της τεφροδόχου.
18°
