Θα ήταν καλύτερο το «όχι πρακτικές συμβουλές» αλλά δεν υπάρχουν εξωπραγματικές συμβουλές, και κανενός η συμβουλή, όταν έχεις τον πόνο σου, δεν είναι τελικά πρακτική. Οπότε, όχι.
Κάποιος παλιός δημοσιογράφος μού είχε δώσει δύο συμβουλές: 1) ποτέ μην αρχίζεις ένα κείμενο με «δεν» ή με «όχι» 2) ποτέ μη ζητάς συμβουλές από μεγαλύτερους γιατί δεν θα έχουν νόημα πριν φτάσεις στην ηλικία τους, αλλά ούτε από μικρότερους γιατί πάλι δεν θα έχουν νόημα. Κατά καιρούς αρχίζω κείμενα ή μάλλον κεφάλαια (σε βιβλία π.χ.) με «δεν» και «όχι – είναι κεφάλαια, άρα έχει ήδη μπει στο τριπάκι να διαβάζει ο αναγνώστης, δεν θα το παρατήσει με μία μικρή άρνηση πάνω-πάνω, για όνομα. Θα το παρατήσει αν οι αρνήσεις πέφτουν βροχή, αν είναι μπούρδα, αν δεν έχει ούτε πληροφορίες ούτε entertainment value: αν διαβάζοντάς το δυσκολεύεται να περάσει καλά και, σαν να μη του φτάνει το ζόρι του, δεν μαθαίνει ντιπ τίποτα. Επίσης τυχαίνει να ρωτάω τους μικρότερους για ιδέες, κυρίως σε σχέση με μαγαζιά: «Πήγατε πουθενά εσείς που είστε 20, 30 χρονών και βγαίνετε ασταμάτητα;»
Λοιπόν, με κοιτάζουν περίεργα. Βγαίνουμε (μου λένε), αλλά πηγαίνουμε… σε πλατείες με παγκάκια και περίπτερα, αν είμαστε 15-25. Οι λίγο μεγαλύτεροι ok, πηγαίνουν παντού – χάνω το λογαριασμό, σημειώνω ονόματα μαγαζιών σε χαρτοπετσέτες στις οποίες αργότερα φυσάνε τη μύτη τους τα παιδιά μου.
Ενθουσιάζομαι όταν ακούω για μέρη που ξέρω, και «παίζουν» ακόμα, έστω και με άλλη εμφάνιση/δράση/δομή. Πράγμα που δείχνει ότι μας αρέσουν οι συμβουλές οι οποίες πέφτουν κοντά στις απόψεις μας, κι αυτές ακολουθούμε – καμία γυναίκα π.χ. όταν ακούει τη φράση «χώρισέ τον τον μπαγλαμά» δεν αποφασίζει να χωρίσει εδώ και τώρα, αν δεν έχει σκεφτεί ήδη ότι (1) θα χωρίσει και ότι (2) πρόκειται για μπαγλαμά.
Μια παρέα τριαντάρηδων λοιπόν μου είπε για το «Low Profile» (…!) που είναι, κανονικά, τριάντα χρόνια φούρναρης, ή έστω ουισκάς. Έχει μετακομίσει, κι εκεί που πήγε «γίνεται κατάσταση» στη στοά, όπως παλιά στα μπαρο-στενά τύπου Χάρητος, Δελφών κ.λπ. Το μαγαζί είναι μικρό μέσα, όπως και στην προηγούμενη βερσιόν – στριμώχνεσαι και αναγκαστικά αρχίζεις λακερντί με τον διπλανό σου. Με ζεστό μπαρ, μουσική που έχει πάρει στάμπα πια «του Low Profile» (jazz, rock, pop από Pet Shop Boys/Morrissey και πάνω) το μαγαζί έχει τις σομπίτσες του έξω όπου καθίσαμε ένα βράδυ οι «νεότεροι Καβαλιώτες που ζούμε στην Αθήνα» και ήπιαμε ποτά συζητώντας για πράγματα που δεν έχουν σημασία: κι εδώ μια άρνηση («δεν») αλλά έτσι ξεκολλάμε από το «νεότεροι» που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι «κάτω των ενενήντα ετών»… και όντως δεν είπαμε κοσμο-ϊστορικά. Υπάρχει μια φάση στη ζωή του Καβαλιώτη, ίσως και του άλλου ανθρώπου, που αυτά τα οποία κάνουν τα παιδιά του είναι πιο σούπερ από αυτά που κάνει ο ίδιος. Συζητάμε, δηλαδή, για τα παιδιά μας, τις επιλογές, τις σπουδές τους. Εμείς; Δεν βαριέσαι, φτάνει που τα παιδάκια μας ή τα παιδάκια των κολλητών μας σκίζουν… καλά, όχι ότι καθόμαστε ή ότι δεν κυνηγάμε το Νόμπελ/Πούλιτζερ, απλώς είναι πιο ουάου να κουβεντιάζεις για φρέσκα άτομα που κάνουν το γύρο της Ευρώπης με φοιτητικά εισιτήρια ή ασχολούνται με την πολιτιστική αναγέννηση…
Κάτι παρα-λίγο-τριαντάρηδες προτείνανε το «Flower» indeed – έχω γράψει εκατό φορές για αυτό, όταν ήταν μπαρ αρχικά, μπαρ μετέπειτα, ξανά μπαρ. Αλλά όχι, μου είπανε, ως «Flower pizzeria», με πολύ καλή πίτσα. Και σόμπες, βέβαια, κρεμασμένες να σου καψαλίζουνε τη χωρίστρα, με πίτσα όντως υπέροχη, τραγανή, με φρέσκα πράγματα επάνω (ρόκα, ντοματάκια κ.λπ.). Πήραμε δύο πίτσες, μία πανσέτα και μία προσούτο (€8 και €9,50, δεν είμαι σίγουρη ποια είναι ποια) και τα ωραιότερα μοχίτο χωρίς αλκοόλ για τα (μικρά) παιδιά, με κάμποσο τζίντζερ μέσα, τόσο που είναι λες και ξεχειλίζουν από αλκοόλ. Δεν εννοώ ότι τα παιδιά γίνανε τύφλα, απλώς ότι τα συγκεκριμένα «ποτά» είναι υπέροχα (5 ευρώ).
Φίλοι τριαντα-φεύγα με στείλανε στο Al Convento del Arte, όπου εδώ και κάμποσα Δευτερό-τριτα παίζεται με τρελό σουξέ το έργο «Klein mein» της Εμμανουέλας Αλεξίου, τύπου καφέ σαντάν, μουσικό και σάτιρα μαζί, με εξαιρετικούς ηθοποιούς (Εμμανουέλα, Χάρης Ασημακόπουλος, Γιάννης Δρακόπουλος, Βαλέρια Κουρούπη, Θάνος Λέκκας, Αγνή Χιώτη, Γιώργος Χρανιώτης) και την «μπάντα του Χρανιώτη», που δεν είναι δικιά του απλώς έτσι τη λέμε μεταξύ μας για να μην μπερδευόμαστε με άλλους Χρανιώτηδες – το γκρουπ λέγεται Imitate your mother και είναι σούπερ, πολύ καλοί μουσικοί που εδώ παίζουν τραγούδια σχετικά με την παράσταση… η οποία εκτυλίσσεται σε μελλοντικό καφέ-σαντάν το 2020. Δεν θα έχουν αλλάξει και πολλά ως τότε, εκτός που (κατά το έργο) πρωθυπουργός είναι ο Σκλαβενίτης…
Είναι ωραία στο «Al Convento», το «μοναστηριακό» θεατρο-μπαρ με τα events, διαφορετικά από μήνα σε μήνα. Μερικά πράγματα δεν βγαίνουν ποτέ εκτός (και το «δεν έχουν ηλικία» είναι εξίσου καλό).
23°
