Ηφωτογραφία δρόμου αποτελεί το πιο προσφιλές είδος φωτογράφισης. Είναι θελκτική λόγω της ίδιας της φύσης της. Την παρατήρηση του ανθρώπου, την άμεση επαφή με την πόλη, την ίδια τη βόλτα και το ψάξιμο. Το χάος και η τυχαιότητα, όμως, είναι στοιχεία δυσδιαχείριστα και απαιτούν ένα «νεύρο» από τον φωτογράφο για να μη γίνουν στιγμιότυπα εντυπωσιασμού.
Βλέποντας τις φωτογραφίες του Χαράλαμπου Κυδωνάκη να πετυχαίνουν ακριβώς αυτό, αυτόματα μεταφερόμαστε σε έναν κόσμο εντελώς δικό του. Έναν κόσμο μιας ιδιαίτερης αισθητικής. Τρελό, άγριο και παράξενο. Σαν σκοτεινή ταινία που την παρακολουθείς από την πρώτη σειρά καθισμάτων και, όταν τελειώνει, αφήνει ένα μούδιασμα.
Ρωτήσαμε τον ίδιο και μας είπε:
«Οι φωτογραφίες σε αυτό το σετ είναι επηρεασμένες από μια συνέντευξη του αγαπημένου μου σκηνοθέτη Sam Peckinpah:
«The whole underside of our society has always been violence and still is. Churches, laws, everybody seems to think that man is a noble savage. But he ’s only an animal, a meat-eating, talking animal. He also has grace and love and beauty. But don’t say to me we’re not violent..."
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη, σπούδασα αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και ζω τα τελευταία χρόνια στο Ρέθυμνο. Φωτογραφίες τραβάω από το 1997, όμως ουσιαστικά από το 2008 και μετά. Είμαι μελος του iN-PUBLiC κι έχω συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις και περιοδικά.
Οι φωτογράφοι που θαυμάζω περισσότερο είναι ο Weegee, η Diane Arbus, ο Garry Winogrand κι ο Martin Parr. Όσον αφορά τη θεματολογία, μάλλον ξέρω καλύτερα ποια δεν είναι τα αγαπημένα μου θέματα παρά αυτά που είναι. Δεν έχω παρακολουθήσει μαθήματα φωτογραφίας, αντ’ αυτού ταξιδεύω όταν μπορώ και ψάχνω στο διαδίκτυο δουλειές άλλων. Όσο πιο πολύ τραβάω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ τι θέλω από τη φωτογραφία και την ίδια στιγμή τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι με το τι ζητάω».
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο του Χαράλαμπου Κυδωνάκη:
21°
