Ο Γιαπωνέζος Οδυσσέας

Στον ανηφορικό δρόμο προς την Αρεόπολη, από Λιμένι, είδα αυτόν τον άνθρωπο. Το ποδήλατό του βαρυφορτωμένο. Φαινόταν κατάκοπος. Έσερνε τα πόδια του μέσα στο λιοπύρι. Σταμάτησα με το αμάξι λίγα μέτρα πιο πέρα και τον πλησίασα. 

- Από πού έρχεσαι; Πού πας;

Δεν απάντησε. Στάθηκε και με κοίταζε. 

Σήκωσα τη μηχανή και τον φωτογράφισα. 

- Είσαι καλά; Έχεις ανάγκη από κάτι; 

- To eat and to rest. 

Δεν είχα τίποτα φαγώσιμο στο αυτοκίνητο, ούτε καν νερό. Όσο για την ξεκούραση, τι μπορούσα να κάνω; Ωραία, να τον πάρω μαζί μου στο αυτοκίνητο, αλλά να τον πάω πού; Και το ποδήλατο; 

Επέμενα. «Πες μου πού πας;»

Πάλι δεν απάντησε. Έβγαλε έναν χάρτη της Ελλάδας. Εκεί έπαθα σοκ. Είχε σχεδιάσει όλη την διαδρομή του στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει από Κωνσταντινούπολη και είχε διασχίσει τη χώρα από βορρά και στη συνέχεια όλο το δυτικό μέρος προς τα κάτω. Προορισμός το ακρωτήριο Ταίναρο και μετά άνοδος προς τα πάνω από τα ανατολικά. Με ένα ποδήλατο, μόνος... ήταν αδιανόητο όλο αυτό.

- Θες να πας στο Ταίναρο με το ποδήλατο;! 

(Τι ρώτησα κι εγώ… λες και όλο το υπόλοιπο το είχε κάνει με λιμουζίνα). 

Ήδη όση ώρα στεκόμουν στο δρόμο είχα ιδρώσει. Ο ίδιος ήταν ήδη μούσκεμα. Ήταν ντάλα μεσημέρι. 

- Πού κοιμάσαι; 

(Μου έδειξε με το χέρι τα χωράφια)

- Το Ταίναρο είναι μακριά (περίπου μια ώρα δρόμος με το αυτοκίνητο) και έχει μεγάλες ανηφόρες.

- Πρέπει να πάω. 

- Γιατί; 

- Southernmost point, holy temple. 

Εκεί την άκουσα γερά. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που ήθελε να πάει στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης όπου εκεί βρίσκεται ο περίφημος ναός του Ποσειδώνα, στις «Πύλες του Άδη».

Μου ήταν αδύνατον να του πω γεια και να φύγω, αν και γνώριζα ότι για να φτάσει ως εδώ, μπορούσε να πάει και ακόμα παραπέρα. Όμως μιλούσε λίγο και… περίεργα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν λόγω χαρακτήρα-ταπεραμέντου ή κάποιου προβλήματος υγείας. Πήρα απόφαση. 

- Ακολούθησέ με. Θα πάμε στο νοσοκομείο (η Αρεόπολη έχει Κέντρο Υγείας).

- Why hospital?

- Δεν είναι ακριβώς νοσοκομείο... Εκεί θα ξεκουραστείς και θα φας κάτι.

Επέμενε: «όχι νοσοκομείο». Άλλαξα κουβέντα. Τον ρώτησα αν έχει οικογένεια. «Δεν έχω» απάντησε. Έχεις κινητό τηλέφωνο; «Όχι». Του είπα το όνομά μου, του ζήτησα το δικό του. 

- Χιρόσι. 

- Από πού είσαι Χιρόσι; 

Εκεί πήρα μια αριστουργηματική απάντηση, σκέτο ποίημα.

- Έχει σημασία;

Παρατηρώντας το ποδήλατό του είδα σε ένα σημείο τη σημαία της Ιαπωνίας, τον κόκκινο ήλιο. Φορτίστηκα με όλα αυτά. Κάτι έπρεπε να γίνει. Ανέβασα τον τόνο της φωνής και ό,τι θέλει ας γίνει. «Ακολούθησέ με τώρα!». 

Έκανε εκείνο το μακρόσυρτο «οοο», κάτι μεταξύ έκπληξης και απορίας. Το πήρε απόφαση. 

Μπροστά εγώ με μικρή ταχύτητα και πίσω μου ο γιαπωνέζος φτάσαμε σε δέκα λεπτά στο Κέντρο Υγείας. Βρήκα μια νεαρή γιατρό και της εξήγησα με δυο λόγια την κατάσταση. Αμέσως τον πλησίασε και του έδωσε κάτι να φάει. Το άρπαξε. Στη συνέχεια τον οδήγησε μέσα για να του πάρει την πίεση και τα σχετικά. 

Πετάχτηκα σε ένα σούπερ μάρκετ και του πήρα μερικές κονσέρβες, μπισκότα και χυμούς. Επέστρεψα στο Κέντρο. Καθόταν σε μια καρέκλα και δίπλα του η γιατρός. Του άφησα τη σακούλα στα πόδια του. Ένωσε τις παλάμες του στο ύψος του προσώπου του και έγειρε μπροστά ελαφρώς το κεφάλι. Ήταν το «ευχαριστώ» του. 

Έφυγα. Παρέα με τα γυναικόπαιδα. 

Σε όλο τον δρόμο αυτόν σκεφτόμουν. Τον Χιρόσι. Τον «Οδυσσέα» από την Ιαπωνία. Πού να είναι τώρα; Τι να κάνει; Πού θα κοιμηθεί;...

Πέρασα καλά στις διακοπές μου. Μπάνια σε ωραίες παραλίες, ταβερνάκια, ηρεμία, χορούς και πανηγύρια του δεκαπενταύγουστου σε μικρά χωριά. Τίποτα δεν «έκατσε» με βάρος στη μνήμη μου όσο αυτό. 

Η μορφή του Χιρόσι (και η «αποστολή» του) με στοίχειωσε. Τα σάρωσε όλα. 

Την αφήνω εδώ. 

Αν τη δείτε στο διάβα σας (σίγουρα κάποιοι θα τη δουν)…κάντε ό,τι νομίζετε.

Έχει σημασία.