Ερντογανιστάν: 7 αλήθειες για τη σημερινή Τουρκία

1. Ο Ερντογάν προωθεί παγκόσμια εκστρατεία θυματοποίησης από την «ισλαμοφοβία», ενώ στην πραγματικότητα εκείνοι που κινδυνεύουν και συχνά δολοφονούνται είναι επικριτές του εξτρεμιστικού Ισλάμ.
2. Στον Καύκασο, η Τουρκία στήριξε την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν εναντίον της Αρμενίας στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, προκειμένου να δημιουργήσει τουρκικό ισλαμικό διάδρομο μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν, της Τουρκίας και άλλων μουσουλμανικών χωρών.
3. Το 1989 στη φατουά εναντίον του Salman Rushdie καμιά δυτική χώρα δεν αντέδρασε. Ακούστηκαν μόνο λόγια, σαν να πίστευαν ότι ένα λεκτικό ξόρκι θα μπορούσε να λειτουργήσει. Το ίδιο κάνουν οι Δυτικοί και στο ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Όπως γράφει ο Michel Onfray στη Revue des deux mondes (1 Φεβρουαρίου 2021), «Η μάχη που χάθηκε στην Αρμενία είναι η πρώτη σε έναν πόλεμο κατά του ιουδαιο-χριστιανικού πολιτισμού».
4. Ο νέος σουλτάνος επεκτείνει την επιρροή του στη Συρία, στη Λιβύη, στον Καύκασο και στη Μεσόγειο. Για την ειρηνική Ευρώπη, η θάλασσα υπάρχει μόνο για να φέρνει μετανάστες. Η Τουρκία διεκδικεί όλα τα άλλα, όπως τα ενεργειακά και εξωρυκτικά δικαιώματα.
5. «Το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί την τουρκική διασπορά σαν Δούρειο ίππο» όπως είπε ο Michel Sifaoui στο europe1.fr (7 Φεβρουαρίου 2021).
6. Στην Τουρκία υπό τον Ερντογάν, τα σχολικά εγχειρίδια έχουν ξαναγραφεί για να αναφέρονται στους Εβραίους και στους χριστιανούς ως γκιαούρ, «απίστους». Παλαιότερα, τα τουρκικά εγχειρίδια ανέφεραν τα μέλη των δύο θρησκειών ως «λαούς της βίβλου». Το πρόγραμμα σπουδών υιοθετεί αντι-αμερικανική στάση και δείχνει συμπάθεια για τα κίνητρα του ISIS και της Αλ Κάιντα. Αυτά περιλαμβάνει η Έκθεση του Ινστιτούτου Παρακολούθησης της Ειρήνης και της Πολιτιστικής Ανεκτικότητας στη Σχολική Εκπαίδευση (Μάρτιος 2021).
7. «Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια 300 εκατομμυρίων ανθρώπων από την Αδριατική έως το Σινικό Τείχος» είπε ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στο Minval.az (18 Οκτωβρίου 2018).

Στις 24 Ιουλίου 2020, η βασιλική της Αγίας Σοφίας που ήταν μνημείο «της ανθρωπότητας» έγινε τζαμί. Ήταν η στιγμή, όπως σχολίασε ο γάλλος ιστορικός Gilles Kepel, ο οποίος μόλις εξέδωσε ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο «Le Prophète et la Pandémie» (Ο Προφήτης και η πανδημία), που ο Ερντογάν έγινε ο νέος ηγέτης της umma, της παγκόσμιας ισλαμικής κοινότητας. Ο Ερντογάν προσπαθεί να παίξει τον ρόλο που έπαιξε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1989. Όπως ο Χομεϊνί, ο Ερντογάν έχει δεσμευτεί να σβήσει κάθε ίχνος κοσμικού κράτους, να κόψει κάθε σχέση με τον δυτικό πολιτισμό και να ανταγωνιστεί τη Σαουδική Αραβία στην ηγεσία του ισλαμικού κόσμου και στον πλήρη εξισλαμισμό όχι μόνο των δικών τους κοινωνιών αλλά και της Δύσης. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, σπανίως εμφανίζονταν με μπούρκα στην Τεχεράνη πριν από τον Χομεϊνί – ο Ερντογάν επανέφερε τη μαντίλα στην τουρκική κοινωνία.

Οι Ιρανοί μουλάδες κατάφεραν να επιβάλουν στη διεθνή σκηνή τη χρήση της λέξης «ισλαμοφοβία». Τώρα, η Τουρκία ηγείται της ιδεολογικής δίωξης των «ισλαμοφοβικών». Υπό την αιγίδα του Τούρκου διπλωμάτη Volkan Bozkir, προέδρου της 75ης συνόδου της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, ο ΟΗΕ γιόρτασε τη «Διεθνή Ημέρα κατά της Ισλαμοφοβίας» και ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας Antonio Guterres καταδίκασε έντονα την «επιδημία της ισλαμοφοβίας». Διοργανώθηκε συνέδριο κατά της ισλαμοφοβίας από τον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), μια οντότητα που αποτελείται από 56 μουσουλμανικές χώρες και την Παλαιστίνη, χωρίς να ειπωθεί λέξη για το ότι η «βλασφημία» τιμωρείται με θάνατο στο Πακιστάν και με μαστίγωμα στη Σαουδική Αραβία. Φάνηκε δηλαδή ότι το πρόβλημα το έχουν οι δυτικές χώρες, ενώ στην Τουρκία γεμίζουν οι φυλακές με συγγραφείς και δημοσιογράφους και στις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες δεν τίθεται καν ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κανείς στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, δεν διαμαρτυρήθηκε επισήμως για το συνέδριο αυτό.

Γενικώς, αν και γίνεται λόγος για το μεγάλο σχέδιο της ηγεμονίας του Ερντογάν, κανείς δεν ασχολείται και δεν ανησυχεί στα σοβαρά. Στην Αφρική τα τελευταία 15 χρόνια ο Τούρκος πρόεδρος αύξησε τον αριθμό των πρεσβειών από 12 σε 42 και επισκέφτηκε περισσότερες από 20 πρωτεύουσες με σκοπό να διπλασιάσει τον εμπορικό όγκο της Τουρκίας με την Αφρική σε 50 δισεκατομμύρια δολάρια, περίπου το ένα τρίτο του τρέχοντος εμπορίου της με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σχέδιο, που ονομάζεται «Asrica», προβλέπει την ένωση της Αφρικής και της Ασίας, 61 χώρες με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και υπό την ηγεσία του «Ερντογανιστάν». Περιλαμβάνει 12 χώρες της Εγγύς Ανατολής (το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Κατάρ, το Κουβέιτ, τον Λίβανο, τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία, το Ομάν, την Ιορδανία και την Υεμένη), 8 στην Κεντρική Ασία (το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν, την Τουρκία και το Τουρκμενιστάν), 4 στη Μέση Ανατολή (το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Ιράν και το Πακιστάν), 3 στη Νοτιοανατολική Ασία (το Μπρουνέι, την Ινδονησία και τη Μαλαισία), 6 στη Βόρεια Αφρική (την Αλγερία, το Τσαντ, το Μαρόκο, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Τυνησία), 6 στην Ανατολική Αφρική (συμπεριλαμβανομένων του Τζιμπουτί, της Ερυθραίας, του αρχιπελάγους των Κομορών, της Μοζαμβίκης, της Σομαλίας και του Σουδάν), 10 στη βορειοδυτική Αφρική και τη Νότια Αμερική (τη Δυτική Σαχάρα, την Γκάμπια, τη Γουινέα, τη Γουινέα Μπισάου, το Μάλι, τη Μαυριτανία, τη Σενεγάλη, τη Σιέρα Λεόνε, τη Γουιάνα και το Σουρινάμ), 8 στη Νοτιοδυτική Αφρική (Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Γκαμπόν, Καμερούν, Νίγηρας, Νιγηρία και Τόγκο), και 4 στην Ευρώπη (την Αλβανία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο και τη Βόρεια Μακεδονία.)

Η Τουρκία επέλεξε τα Βαλκάνια ως πεδίο μάχης και δείχνει έντονη δραστηριότητα με τις υπηρεσίες πληροφοριών της και τους κρατικά εκπαιδευμένους Τούρκους ιμάμηδες που καθοδηγούν και κατασκοπεύουν την τουρκική διασπορά σε όλες τις βαλκανικές χώρες. Ο στόχος του Ερντογάν στην Ευρώπη είναι να χρησιμοποιήσει τους Τούρκους μετανάστες ως μέσο πίεσης –στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία– και ως βάση για την ηγεμονία του.

Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί μισθοφόρους στο Κασμίρ για να υποστηρίξει το Πακιστάν, καθώς και εναντίον των Αρμενίων όπως και στους εμφύλιους πολέμους της Λιβύης και της Συρίας. Αλλά η Ευρώπη φοβάται την ικανότητά του να προκαλέσει ζημιές – γι’ αυτό τηρεί θέση ίσων αποστάσεων. Η Αρμενία δέχεται επίθεση από τους Αζέρους και τους Τούρκους που θέλουν την πλήρη εξαφάνισή της, αλλά η διεθνής στήριξη των Αρμενίων είναι χλιαρή. Εξίσου χλιαρή είναι και η στήριξη της Ελλάδας και της Κύπρου, δύο χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε. και οι οποίες το μόνο που έχουν πετύχει είναι να μην αναγνωριστεί το ψευδοκράτος της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου.

Ο Ερντογάν, σε επίσημη επίσκεψή του στο Παρίσι στις 5 Ιανουαρίου 2018, είπε: «Οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας βρίσκονται υπό την προστασία μου». Είναι ο μόνος που λέει αλήθεια: Ενώ όλες οι πληροφορίες από τη Γενική Διεύθυνση Εσωτερικής Ασφάλειας (DGSI) αποκαλύπτουν το πεδίο, τις μορφές και τους στόχους μιας «πραγματικής στρατηγικής διείσδυσης» μέσω δικτύων που διαχειρίζεται η τουρκική πρεσβεία και το τουρκικό πρακτορείο κατασκοπείας, οι Γάλλοι δεν φαίνεται να λένε τίποτα. Παρότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι εκτυλίσσεται ισλαμική διείσδυση μέσω του τουρκικού μεταναστευτικού πληθυσμού και μέσω μουσουλμανικών οργανώσεων που παίζουν όλο και ισχυρότερο ρόλο στην τοπική πολιτική ζωή, οι γαλλικές αρχές δεν έλαβαν κανένα μέτρο, όπως δεν έχουν λάβει κανένα μέτρο οι αρχές σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα. Οι τουρκικές οργανώσεις συνεχίζουν ανενόχλητες το έργο τους: τη βελτίωση της εικόνας του τουρκικού καθεστώτος στη διασπορά και γενικότερα στη γαλλική κοινωνία, την προάσπιση του Ερντογάν με κάθε κόστος και προπάντων τη διάδοση ενός ισλαμιστικού οράματος.

Η Χάρτα που ήθελε να θεσπίσει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μουσουλμάνων στη Γαλλία δεν υπογράφηκε από τις δύο τουρκικές ομοσπονδίες, κατόπιν αιτήματος της Άγκυρας. Η Χάρτα υπενθυμίζει τις θεμελιώδεις αρχές που είναι σημαντικές για τη Δημοκρατία και τις οποίες αντιτίθεται το τουρκικό καθεστώς.

Σύμφωνα με το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών, έχουν σταλεί στη Γαλλία 151 ιμάμηδες από την Τουρκία. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία ελέγχει 400 τζαμιά από 2.500 που υπάρχουν στη Γαλλία, τα υπόλοιπα τα ελέγχουν άλλες ισλαμικές χώρες, ενώ ορισμένα έχουν αποδεχθεί τη γαλλική δημοκρατία και οι ιμάμηδές τους βρίσκονται υπό ισλαμική πίεση και δέχονται απειλές. Στις προεδρικές εκλογές του 2014, ο Ερντογάν απέσπασε το 66% των ψήφων των Τούρκων στη Γαλλία, σε σύγκριση με μόλις το 51,79% στην Τουρκία – η προπαγάνδα των τζαμιών και των ισλαμικών σχολείων έχει αποδώσει καρπούς. Εξάλλου στα γαλλικά δημόσια σχολεία, 180 εκπαιδευτικοί, διορισμένοι άμεσα από την Άγκυρα, είναι υπεύθυνοι για τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας η οποία διδάσκεται ως γλώσσα επιλογής.

Ο Ερντογάν απέσυρε πρόσφατα την Τουρκία από μια διεθνή συνθήκη για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών. Με αυτήν την απόφαση φαίνεται ότι ο πρόεδρος είναι αποφασισμένος να αυξήσει την ατιμωρησία σχετικά με τη δολοφονία γυναικών και τα «εγκλήματα τιμής» που είναι συνηθισμένα όχι μόνο στην Τουρκία αλλά σε όλες τις μουσουλμανικές κοινότητες στον κόσμο.

Η ιδέα της Τζιχάντ εισήχθη στα σχολικά βιβλία μαζί με την προπαγάνδα περί των εθνο-θρησκευτικών στόχων του νεο-οθωμανισμού και του παντουρκισμού. Ως εκ τούτου, το Ισλάμ περιγράφεται ως πολιτικό ζήτημα, με την επιστήμη και την τεχνολογία να χρησιμοποιούνται για την προώθηση των στόχων του. Υπάρχει έμφαση σε έννοιες όπως «τουρκική παγκόσμια κυριαρχία» και «τουρκικό ή οθωμανικό ιδανικό για την παγκόσμια τάξη». Σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών, η «τουρκική λεκάνη» εκτείνεται από την Αδριατική έως την Κεντρική Ασία, ενώ η κουρδική μειονότητα δεν αναφέρεται πουθενά, όπως δεν αναφέρονται και τα πογκρόμ του 1955 εναντίον της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη. Η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν. Είναι ήδη αρκετά αργά.