Οι Αϊτινοί στη Νέα Υόρκη ξεπερνούν το 1.5 εκατομμύριο. Έτσι, όταν κυκλοφορείς στο Fort Greene, το ghetto των Τζαμαϊκανών στο Brooklyn, είναι εξαιρετικά πιθανό να πέσεις πάνω σε έναν Αϊτινό, μπαίνοντας σε ένα τυχαίο κουρείο για ένα απλό τριμάρισμα. Ένα κουρείο που πουλάει και ρούχα, DVD, μουσικές, χρυσαφικά και φωτοτυπίες...
Ο Willy δεν ήξερε την ειδική σχέση της χώρας του με την Ελλάδα – η Αϊτή είναι η πρώτη χώρα που μας αναγνώρισε ως ανεξάρτητο κράτος, μετά την επανάσταση του 1821. «Σ’ ευχαριστώ που μου τό ‘μαθες αυτό» μου λέει και δείχνει περήφανος που βρέθηκαν δεσμοί ανάμεσα στις χώρες μας.
Έχασε την 16χρονη αδελφή του στο σεισμό: «Δεν την έχουν βρει ακόμα. Έχει καταπλακωθεί από ένα κτίριο». Δεν θέλει να πάει κι ο ίδιος εκεί, να βοηθήσει όπως μπορεί; «Δεν έχω λεφτά για εισιτήρια, θα χάσω τη δουλειά μου αν φύγω. Και η αδελφή μου δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω...» λέει. Η φίλη μου από τη γειτονιά East New York, η Σίρλεϊ Μπλέηζ, έχει κατέβει με ομάδα ανθρωπιστικής βοήθειας...
«Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί» λέει ο Willy. Πιστεύει ότι η Αμερική θα βοηθήσει τη χώρα του στην ανοικοδόμηση; Τα πράγματα θα είναι καλύτερα από πριν; «Αυτό θα το πιστέψω όταν θα το δώ. Ολόκληροι πόλεμοι “στήνονται” για την ανοικοδόμηση. Οι business είναι μεγάλες...» λέει. Τουλάχιστον, ξέρει τί του γίνεται. Και μες τη δυστυχία του, προσπαθεί να χαμογελάσει. Ακόμα και για τους Αϊτινούς, η ζωή συνεχίζεται...
19°
