Όπα! Θες ο ήλιος, θες η μεσογειακή νοοτροπία, θες η συμπάθεια των Ισραηλινών για την Ελλάδα και τους Έλληνες, πάντως εγώ ποτέ μου δεν αισθάνθηκα ξένη σ’ αυτή τη χώρα.
Επειδή πάνω απ’ όλα όμως οι Ισραηλινοί έχουν πάψει να ενθυμούνται την κεντροευρωπαϊκή ως επί το πλείστον καταγωγή των παππούδων τους και έχουν γίνει κάτοικοι της Μέσης Ανατολής, εκείνο που τους ενώνει βαθύτατα με την Ελλάδα είναι η μουσική. Εδώ τα cd του Καζαντζίδη, της Γλυκερίας και της Βίσση μοσχοπουλάνε, ενώ συχνά στις ταβέρνες αποσυγκεντρώνομαι και δεν ξέρω αν βρίσκομαι στα Λαδάδικα ή στο Τελ Αβίβ ακούγοντας το αναφιλητό του Καρρά στο Ασ’ την να λέει.
Κάθε βδομάδα όλο και κάποιος γνωστός θα με καλέσει όλο περηφάνια σε κάποια ελληνική βραδιά (κι εγώ όλο και κάποια δικαιολογία θα σκαρφιστώ). Στο Τελ Αβίβ μάλιστα ζει κι ο πλέον καταξιωμένος ισραηλινός τραγουδιστής τέτοιων ασμάτων, ονόματι Γιεχούντα Πόλυκερ, ενώ λειτουργεί και το ιντερνετικό ραδιόφωνο "Radio Yasoo", το οποίο παίζει ελληνικό ρεπερτόριο 24/7 και ξέρει τα τραγούδια του Στέλιου καλύτερα από τους κατοίκους της Β' Πειραιώς.
Συζητώντας μ’ ένα φίλο βρήκα τη λύση σ’ αυτόν τον περίεργο γρίφο - τί κάνει το τυροπιτάδικο στη γωνία του σπιτιού μου να παίζει το Σαλονικιό του Διονυσίου στη διαπασών. «Είναι απλό» μου είπε. «Οι Ισραηλινοί δε θέλουν να το παραδεχτούν, αλλά τους αρέσει η αραβική μουσική. Οπότε, με τα ελληνικά παίρνουν τον ανατολίτικο ήχο και ρυθμό - και αποφεύγουν τον αραβικό στίχο». Να, λοιπόν, που κάποιος μπορεί ν’ ακούει Άντζελα Δημητρίου για πολιτικούς λόγους...
19°
