Mυρτώ μου, τον ερωτεύτηκα από την 1η στιγμή που τον είδα αλλά αυτουνού του πήρε 1,5 χρόνο για να κάνει επιτέλους την κίνηση… και πάνω στους 3 μήνες που είμαστε μαζί, αυτός καταλαβαίνει ότι είμαι ο έρωτας της ζωής του και μου τα δίνει όλα, ΟΛΑ όμως. Εγώ δεν το είχα ξαναζήσει το όλο πράγμα και μου φάνηκε too much. Ίσως δεν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω και πιστεύω, Mυρτώ μου, είναι ότι για τον καθένα μας υπάρχει το άλλο του μισό κάπου εκεί έξω κι αν για έμενα αυτό το μισό είναι ο πρώην μου, θεωρώ ότι είναι πολύ άδικο να τον γνωρίσω στη τρυφερή ηλικία των 20. Οπότε δεν έδωσα τίποτα παραπάνω, απλά παρέμεινα σε αυτή τη σχέση για 6 μήνες ακόμα. Στο διάστημα αυτό προστέθηκαν κάτι σεξουαλικά σκαμπανεβάσματα, κάτι ανασφάλειες από μέρους του, κάτι ότι μετακόμισε μόνιμα σε άλλη πόλη. Πήρα την απόφαση και τον χώρισα. 2 μήνες τώρα δεν μπορεί να το ξεπεράσει, με παίρνει τηλέφωνα και μου στέλνει μηνύματα, όπου μου λέει πως το μόνο πράγμα που θέλει στη ζωή του είμαι εγώ. Μήπως για να τα λέει αυτά όντως είμαι εγώ το άλλο του μισό; Κι αν είμαι, δεν είναι πολύ άδικο γι’ αυτόν να μη νιώθω κι εγώ το ίδιο; Νόμιζα ότι όταν έρχεται ο μεγάλος έρωτας είναι το ίδιο και για τους δύο. Όπως φαίνεται όχι, ε; Εγώ με τι ελπίδα θα ξανά ερωτευτώ;
20 and confused
Ρε παιδιά, δεν είναι κάπως αγχωτικό να στα δίνει ο άλλος όλα με τη μία; Και πότε να προλάβεις να νιώσεις κι εσύ κάτι όταν εκείνος τα ’χει καπαρώσει όλα για πάρτη του εξαρχής;
Υ.Γ. Το άλλο μας μισό είναι πάντα το πιο πρόσφατο. Μη με βάζετε και τα ξαναλέω και πληρώνομαι τζάμπα και βερεσέ.
Κατευθείαν στο θέμα. Έχω σχέση 4 χρόνια σχεδόν. Είμαι με ένα παιδί με πραγματικά τόσο καλό χαρακτήρα και ψυχή, με μια οπτική στα πράγματα τόσο θετική, που την είχα υιοθετήσει και εγώ το τελευταίο καιρό. Το πρόβλημα είναι πως επειδή είμαστε από μικρή σχετικά ηλικία μαζί, και κατά κάποιο τρόπο στερηθήκαμε την ανεμελιά της ανωριμότητας και τις σχετικές εμπειρίες, τον τελευταίο καιρό (και βλέποντας πως έχει επέλθει μια ρουτίνα) αναρωτιόμαστε μήπως πρέπει να διακόψουμε για να δούμε τι θέλουμε. Και εδώ έχει ξεκινήσει το άσχημο: δεν ξέρω τι μου γίνεται, δεν ξέρω τι θέλω, μου λείπει πολύ και τον αγαπάω πολύ, τον έχω ανάγκη γιατί είχαμε μεγάλο δέσιμο μεταξύ μας, αυτό είναι αρκετό όμως ή για να φτάσουμε εδώ, είναι σίγουρο ότι κάτι λείπει…
Θα το καταλάβετε αμέσως μόλις εμφανιστεί ένα καινούργιο παιδί, με πραγματικά τόσο καλό χαρακτήρα και ψυχή που θα σας προσφέρει απλόχερα την ανεμελιά της ανωριμότητας. Προσέξτε, λοιπόν, τι εύχεστε γιατί μπορεί να γίνει...
Σχέση για ένα χρόνο με αγόρι 7 χρόνια μεγαλύτερο (εγώ 24) για ένα χρόνο πρπ. Στην αρχή ενθουσιασμός, όλη τη μέρα μαζί, μέχρι και μαζί μείναμε για λίγο. Σιγά-σιγά εγώ άρχισα να θέλω χρόνο με τους φίλους μου, βόλτες κ.λπ., άρχισα και πολύωρη δουλειά (εκείνος άνεργος ένα διάστημα), οπότε αρχίσαν οι καυγάδες. Ένιωσα αρκετές φορές ότι ο έρωτας-ενθουσιασμός μου είχε φύγει, αλλά τον αγαπάω πολύ και δεν μπορούσα να τον αφήσω. Μέχρι που σε έναν απ’ τους πολλούς τσακωμούς χωρίσαμε οριστικά. Βρισκόμασταν αραιά και πού, το ψάχναμε. Ξέρω ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, αλλά εγώ νιώθω αγάπη διαφορετική. Μου έκλεισε ραντεβού να τα βρούμε, αλλά δεν πήγα. Φοβήθηκα ότι θα γίνουν τα ίδια. Μπορεί να ερωτευτεί κάποιος ξανά τον άνθρωπό του; Αξίζει να τον ταλαιπωρώ με το να ψάχνω τι θέλω ή να τον αφήσω στην ησυχία του; Νιώθω ότι είναι αυτό που μου ταιριάζει αλλά δεν θα ’πρεπε να μου βγαίνει χωρίς σκέψη; Νιώθω ώρες ώρες ότι λειτουργώ σαν άντρας και τους ταλαιπωρώ μόνο. Τεσπά... Μπορούν οι απανταχού αναγνώστες της στήλης να με κράξουν.
Υ.Γ. 1Οι παραπάνω επιστολές σκάσανε η μία μετά την άλλη καπάκι μέσα σε 2 μέρες – σχεδόν ταυτόχρονα με την έλευση της Αφροδίτης στον Αιγόκερω. Αν ανήκετε σε αυτό το ζώδιο, το νου σας. Κι επειδή ξέρω κι άλλες Αιγοκερίνες που τα ’χουν κάνει άνω κάτω αυτό το διάστημα, περιμένω να δω πού το πάει αυτή η καριόλα η Αφροδίτη, η οποία δεν έχει αφήσει σπίτι για σπίτι όρθιο.
Υ.Γ. 2 Αυτά τα κόλπα τα φεϊσμπουκικά τα κάνετε για να με νευριάσετε ε; Ακούς εκεί, πρπ και τεσπά.
Το γκομενάκι μου είναι θεά, ψηλή, μελαχρινή, αλλά δυστυχώς… τριχωτή, πολύ τριχωτή… Προσπαθώ να την πείσω να αποχωριστεί το σκούρο χνουδάκι που έχει πάνω απ’ το χειλάκι της, αλλά λέει πως αν το πειράξει θα βγει χειρότερο μετά και δεν θέλει. Εμένα όμως με ξενερώνει τρελά, ρε Μυρτώ, πώς να την παλέψω;
Μην γκρινιάζετε, μες στη μόδα είναι το μουστακαλίδικο χίπστερ κορίτσι σας. Εγώ λέω να της πείτε να αφήσει και μούσι. Α, να της πάρετε κι ένα ποδήλατο.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα
10°
