Προς απάντηση του τελευταίου γράμματος,του προηγούμενου τεύχους (291). Ποια νομίζει ότι είναι η κυρία με το θετικό βλέμμα που μπορεί να κλέβει την ατάκα της παρέας μας και να κάνει θεαματικό φινάλε στο κατά τ’ άλλα γλυκανάλατο γράμμα της; Πολλοί από σας που διαβάζετε, θα έχετε σίγουρα κάποτε ακούσει 2 τρελαμένα να ξεφωνίζουν καλημέεραα! Δεν μπορούμε να πάμε μια εκδρομή, σε ένα ωραίο μαγαζί, να πετύχουμε ένα «δικό μας» στο δρόμο και να μην το φωνάξουμε δυνατά! Βράχνιασε πια η Ρούμπα! Την επόμενη φορά που θα γουστάρεις να περπατάς και εσύ στην πολυαγαπημένη μας θεότρελη τσιμεντούπολη, μην ξεχάσεις να αλλάξεις για λίγο τον ήχο της και να της πεις καλημέεερααα!!!
Καλημέεεραααα σε όλη την Αthens Voice.
-Ρούμπα & Άγγελος
«Από αυτό που πίνετε θέλω κι εγώ», όπως λέει κι ο φίλος μου ο Τριαντάφυλλος.
Υ.Γ.1 Κατά τα άλλα, η αύρα αυτής της «θεότρελης τσιμεντούπολης» έχει διαπεράσει κάθε εγκεφαλικό μας κύτταρο, με αποτέλεσμα να βγαίνουμε στους δρόμους γεμάτοι χαρά και αισιοδοξία, λες και ζούμε στην Disneyland.
Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω αν παραξίνισα, αλλά τώρα τελευταία αυτό το παραμύθι της «ανήσυχης πόλης που αγαπάμε να μισούμε», κάπως μαλακία μού φαίνεται.
Υ.Γ. 3 Βαρετό crowd, στραμπουλιγμένο από υπόγειο, βαθύ συντηρητισμό. Με εσωτερικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις που εξαντλούνται στα in «εναλλακτικά» στέκια γύρω από το Γκάζι.
Υ.Γ. 4 Σκότωσέ με αν μ’ αγαπάς.
»Γεια σου Μυρτώ, σου ξαναγράφω και πάλι με αφορμή το γράμμα κάποιας αναγνώστριάς σου στις 25/2, που αποκαλούσε όλους τους άντρες μαλάκες, αν κατάλαβα καλά. Θέλω να τη ρωτήσω και αναρωτιέμαι, αυτές είναι όλες εντάξει στα μυαλά τους, ενδεχομένως, ή στην επικοινωνία το λιγότερο; Εγώ πάντως δεν το έχω βρει ακόμα και δεν μιλάω για πιτσιρίκες που βρίσκονται εκτός γης, λες και άνοιξε η γη και τις κατάπιε τις υπόλοιπες ηλικίες…
Δεν φταίμε εμείς που έχουμε νεανικό κοινό, ούτε που βρισκόμαστε πάντα στην καρδιά των νέων τάσεων. Είμαστε καταδικασμένοι να φέρνουμε το μέλλον στο σήμερα. Ωχ, τι βάρος κι αυτό.
Υ.Γ. Όσο για το παράπονό σας (το οποίο βεβαίως δεν δημοσιεύω – μη βγάζουμε και τα οικογενειακά μας στη φόρα), αγαπητέ Actor, αν ξέρατε τι περνάμε, τώρα θα κάνατε πάρτι. Για να μου τα χώνετε έτσι, προφανώς δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει να τρέχεις έναν τέτοιο μηχανισμό.
»Μυρτώ, ζητώ τη βοήθειά σου, είμαι σε απόγνωση. Η κολλητή μου έχει φάει κόλλημα με έναν που ούτε την κοιτάει και από τότε δεν έχει ησυχάσει το κεφάλι μου. Έχω καταντήσει μίνι πράκτορας του «γκόμενου» της φίλης μου. Τα προβλήματά μου είναι ανύπαρκτα για εκείνη, λες και μιλάω στον τοίχο. Ωχ Θεέ μου, δώσε μια συμβουλή, ρε Μυρτώ (το τηλέφωνο ενός ψυχολόγου έστω), πώς σκατά θα την κάνω να ξυπνήσει; Να τις βαρέσω κάνα ταψί στο κεφάλι; Όλος ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω από τη μάπα του... Γαμώ τους γκόμενούς μου, γαμώ...
Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Η φίλη σας έχει προσβληθεί από τη γνωστή ασθένεια «όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις». Σε καμία περίπτωση δεν θα σας συνιστούσα το ταψί στο κεφάλι διότι το έφαγε ήδη, κι έτσι το μόνο που έχετε να περιμένετε είναι η βοήθεια του Θεού.
Υ.Γ. Άμα την πάρετε, γράψτε μου.
»Μυρτώ, με συγχωρείς για την οικειότητα, για τον ενικό, για το θάρρος, για το θράσος, αν θες. Στο τεύχος 290 της Πέμπτης 18ης Φεβρουαρίου, δημοσίευσες στη στήλη σου ένα ποιητικό –όπως το χαρακτήρισες– γράμμα με συμβολισμούς, υπαινιγμούς και κρυφά μηνύματα από ένα ξωτικό...
Μυρτώ, SOS!!! Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να επικοινωνήσω με αυτό το ξωτικό, που νομίζω ότι ξέρω ποιο είναι και το αγαπώ περισσότερο από τη ζωή μου την ίδια. Ξέρω πού θα βρει τα κισσοστεφανωμένα ξωτικά που χόρευαν συνοδεία χάλκινων από τη Νάουσα που ψάχνει, ξέρω πού θα βρει το όνειρο καλοκαιρινής νυχτός που βίαια έχασε και θέλει να το ξαναβρεί.
Μυρτώ, σε παρακαλώ!!! Δώσε μου το mail του, εάν και εφόσον μπορείς. Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας διαφορετικά, παρά μόνο μέσω της στήλης σου.
Σόρι που το δημοσιεύω, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνήσετε με το ξωτικό σας, διότι σβήνω τις «παιγμένες» επιστολές – μαζί και τις διευθύνσεις τους.
Υ.Γ. Ο κυνισμός με έχει δηλητηριάσει για πάντα. Ακούω τη λέξη «ξωτικά» και μου ’ρχονται στο μυαλό Ικαρία, ρακόμελα και γκρούβαλα με χαϊμαλιά. Τραγωδία. Πάω να λουστώ.
15°
