Μυρτώ μου, είμαι μόλις 17 χρονών. Όταν βγαίνω ραντεβού αρκετοί ζητάνε προκαταρκτικά από το πρώτο κιόλας ραντεβού. Πολλές φορές θέλω και γω η ίδια αλλά διστάζω. Μου φαίνεται για κάποιο λόγο ηθικά λάθος να ενδώσεις τόσο γρήγορα σε κάποιον ενώ θα νομίζουν ότι είμαι μόνο για ξεπέτες. Θέλω επιτέλους να με βλέπουν λίγο σοβαρά. Μήπως κάνω εγώ το λάθος ή όλοι έτσι είναι;
Το αν μας βλέπουν σοβαρά μπορεί να μην έχει σώνει και καλά σχέση με τα φασώματα του πρώτου, δεύτερου ή πέμπτου ραντεβού. Το έχετε σκεφτεί αυτό;
Υ.Γ. 1 Όχι, δε νομίζω ότι είναι όλοι έτσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που είναι έτσι είναι οπωσδήποτε ανάξιοι ή ανήθικοι ή αλήτες ή καθάρματα που θέλουν να σας ξεπετάξουν και να σας παρατήσουν. Γενικά οι άνθρωποι παίζουμε μπάλα με τα όρια που θα μας τεθούν.
Υ.Γ. 2 Είναι λίγο κατινιά αυτό που θα πω τώρα αλλά το συμπέρασμα της μακροχρόνιας έρευνας που έκανα λέει ότι συνήθως η επιτυχία των πρώτων ραντεβού συνοψίζεται στο χρυσό κανόνα του πετάγματος χαρταετού. Αμολάω καλούμπα τραβάω καλούμπα, αμολάω τραβάω, αμολάω τραβάω. Ντρέπομαι και που το ’γραψα αυτό το πράγμα, το σβήνω άμεσα.
Υ.Γ.3 Όχι, θα το αφήσω, υπερασπίζομαι την κατίνα μέσα μου και έξω μου.
Μυρτώ, η ιστορία μου δεν είναι τόσο γκαζωμένη όσο άλλων, αλλά θέλω πραγματικά τη γνώμη σου. Είμαστε μαζί 4 χρόνια. Εκείνος 41 κι εγώ 31. Είμαστε πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια και νιώθω ότι είναι ο άνθρωπός μου αλλά… Η βασική μας διαφορά αφορά στο μέλλον. Εγώ θέλω να συγκατοικήσουμε, θέλω γάμο και παιδιά κι εκείνος, χωρίς να μου έχει πει ποτέ ευθέως ότι δεν θέλει, όλο το αποφεύγει. Πριν δυο χρόνια μου έλεγε «είναι νωρίς ακόμα», τώρα μου λέει ότι «τον αγχώνουν πολύ αυτές οι αποφάσεις ζωής», ότι «φοβάται μήπως δεν τα καταφέρει και μήπως δεν είναι αυτός για τέτοια». Πριν λίγες μέρες μετά από κουβέντα που του ξαναέκανα, πήρε την απόφαση να συγκατοικήσουμε λέγοντάς μου ότι «δεν θα υπογράψουμε και συμβόλαιο για το μετά». Όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς μου μού λένε ότι είναι ξεκάθαρο ότι έχει επιλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και άδικα συμβιβάζομαι και περιμένω κάτι περισσότερο. Οι άλλοι μού λένε ότι πρέπει να του δώσω «τελεσίγραφο» γιατί έτσι θα φανεί το τι θέλει, αλλά φοβάμαι ότι η απάντηση σε αυτό δεν θα μου αρέσει καθόλου. Δεν θέλω να χωρίσουμε αλλά έχω αρχίσει να σκέφτομαι όλο και περισσότερο τελευταία ότι η σχέση μας δεν θα έχει την εξέλιξη που θα ήθελα και αυτό με ρίχνει πολύ ψυχολογικά σε ό,τι κάνω.
Συμβόλαια δεν παίζουν σ’ αυτά τα πράγματα, ποντάρεις και πας σύμφωνα με αυτό που σου λέει το ένστικτο, η επιθυμία και η ανάγνωσή σου στο χαρακτήρα του άλλου. Μερικοί όντως δεν την παλεύουν ποτέ με την ιδέα να κάνουν γάμους και παιδιά, άλλοι χρειάζονται το χρόνο τους για να το χωνέψουν. Εσείς ξέρετε τι φάση είναι ο αγαπημένος σας, αν –εκτός από αυτό το πρόβλημα– κατά τα άλλα είναι παρών στη σχέση, αν σας θέλει στη ζωή του ή αν απλώς υπάρχει δίπλα σας από κεκτημένη ταχύτητα. Πιστεύω πως το ξέρουμε. Κατά βάθος το ξέρουμε.
Υ.Γ. 1 Πάντως ο άνθρωπος είπε οκ στη συγκατοίκηση. Αν το έχετε δοκιμάσει ξανά θα ξέρετε ότι δεν είναι λίγο αυτό, ούτε είναι μικρή απόφαση το να ξυπνάς κάθε μέρα με τον άλλο και να μοιράζεσαι κάθε βράδυ σου μαζί του, θέλεις δε θέλεις. Διότι υπάρχουν και στιγμές που δεν θέλεις. Καθόλου.
Υ.Γ. 2 Τι θα έκανα αν ένιωθα ότι υποφέρω και νιώθω δυστυχισμένη; Θα προσπαθούσα να πάρω απόσταση από τη ζωή μας και να την εξετάσω από «ψηλά». Περνάμε καλά μαζί; Ζούμε αρμονικά; Είμαστε ομάδα; Με εμπιστεύεται; Εγώ; Μας αρέσει να σχεδιάζουμε μαζί; Συζητάμε αν μπλοκάρουμε κάπου; Οκ. Αν ναι, ποντάρω κι άλλο, δίνω χρόνο. Αν όχι, συγκεντρώνομαι σε αυτό που χρειάζομαι, κάνω την καρδιά μου πέτρα και φεύγω να πάω να το βρω.
Υ.Γ. 3 Και κάτι τελευταίο: τώρα που ξαναδιάβασα το γράμμα σας εντόπισα στα λεγόμενα του αγοριού σας ότι έχει προσπαθήσει να σας εξηγήσει πώς αισθάνεται. Είπε καθαρά ότι αγχώνεται και φοβάται. Ξέρω πως ιδανικά θα θέλατε να μην αγχώνεται και να μη φοβάται τίποτα μαζί σας γιατί είστε η μόνη που έχει τη μαγική δύναμη να εξαφανίζει όλους τους φόβους του σύμπαντος και να απαλλάσσει τους συντρόφους της από κάθε σύμπλεγμα αλλά μη φάτε, το βράδυ έχουμε γλάρο.
