Αγαπητή Μυρτώ, είμαι 37 χρονών και νιώθω σαν 80. Δεν ξέρω αν φταίει που το περιβάλλον μου βρίσκεται μέσα στη μιζέρια, που όλοι οι φίλοι μου είναι συνέχεια σε μίζερη κατάσταση ή αν η μιζέρια ολόκληρης της χώρας έχει πέσει πάνω σε μένα και στους φίλους μου, δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι περνάνε τα χρόνια και τίποτα δεν έγινε πραγματικότητα από όλα αυτά που φανταζόμουν και ονειρευόμουν όταν ήμουν 20 και νόμιζα ότι είχα χρόνο, δεν ξέρω αν όποιος πατάει τα 37 πέφτει σε κατάθλιψη και αν η κατάθλιψη αυτή είναι κάτι που θα διαρκέσει για πάντα, δεν ξέρω αν χαίρομαι ή λυπάμαι που δεν θα ερωτευτώ ξανά με τον τρόπο που ερωτεύτηκα κάποτε, που έφαγα τα μούτρα μου με φόρα, που ταξίδεψα με το σώμα, το μυαλό και όλη την ψυχή μου στον παράδεισο και στην κόλαση, δεν ξέρω αν φταίει που οι φίλες μου μεταμορφώθηκαν σε γκρινιάρες μανάδες (μπορεί κι εγώ η ίδια να έχω γίνει μια τέτοια), που τα αγόρια που ερωτεύτηκα κάποτε σήμερα είναι εντελώς ξένοι και βαρετοί, που οι γονείς μου γερνάνε και φοβούνται, δεν ξέρω αν φταίει που ζω μαζί τους ή που τους βλέπω όλη την ώρα στην τηλεόραση, δεν ξέρω, Μυρτώ μου, τίποτα πια. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι προσπαθώ μέσα σε όλες αυτές τις στάχτες να δείχνω ήρεμη και χαρούμενη για τα δυο παιδάκια μου που έφαγαν το κύμα του χωρισμού μου από έναν άντρα που υποσχόταν τόσα πολλά και αποδείχτηκε τιποτένιος και που δυστυχώς είναι ο μπαμπάς τους... Ελπίζω να έρθει μια στιγμή που όλα θα φαίνονται κάπως πιο ηλιόλουστα απ’ ό,τι τώρα και εύχομαι σε όλους που περνάνε τα ίδια ζόρια με μένα να έχουν δύναμη και ψυχραιμία. Χρόνια μου πολλά. Ανθή.
Υ.Γ. Σβήνω μόνη μου 37 κεράκια...
Αγαπητή Ανθή, εγώ πάλι εύχομαι να ανασύρετε από μέσα σας την ανάγκη για ήλιο ως πρώτη προτεραιότητα και ακόμα κι αν δεν έρθει η στιγμή που λέτε, να τη δημιουργήσετε εσείς – και αυτό που λέω δεν είναι καθόλου θεωρητική μαλακία. Με τα μισά και παραπάνω από αυτά που γράφετε, συμφωνώ, δηλαδή όχι απλώς συμφωνώ, τα μοιράζομαι απόλυτα. Κανείς, ακόμα και ο πιο δυσοίωνος άνθρωπος που ξέρω, δεν υπολόγιζε ότι θα έρθουν μέρες σαν αυτές που ζούμε – εννοώ τη στεγνότητα του μέσα κόσμου και όχι απαραίτητα ή αποκλειστικά την οικονομική. Όταν όμως το παίρνω πολύ βαριά, σκέφτομαι πρώτον ότι ο φετινός χειμώνας το χόντρυνε πολύ κι εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια χαρντκορίλα και δεύτερον ότι τα 250 χρόνια στην ψυχοθεραπεία μού έμαθαν ότι μπορώ να «κατασκευάζω» ευχαρίστηση όταν υπάρχει μεγάλη έλλειψη στην αγορά. Επίσης ξέρω πάνω από πέντε ανθρώπους που φέτος έφαγαν πολύ ξύλο με απώλειες, πένθη, ανεργίες, κακοτυχίες κ.λπ., οπότε μην μπείτε στο τριπάκι να θεωρείτε τον εαυτό σας το μοναδικό σφαλιαρωμένο άτομο αυτής της πλάσης. Ο χρόνος έχει τη διπολική ιδιότητα να χαλάει αυτό που φτιάχνει αλλά να λειαίνει τα χαλάσματα. Σας φιλώ. Εύχομαι ήλιο.
Μυρτώ μου, ερωτεύτηκα! Επιτέλους γνώρισα το αγόρι που με κάνει να νιώθω μοναδική στον κόσμο και που με ένα μόνο βλέμμα ξεχνάω κάθε μαλάκα που πέρασε μέχρι τώρα από τη ζωή μου. Όλα γαμώ, όλα σούπερ, αλλά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι (τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε σε όλα ένα προβληματάκι;). Το σούπερ αγόρι έχει ανησυχίες και ως προς τα δύο φύλα ενώ πολλές φορές τον έχω τσεκάρει να «ψάχνεται» σε ύποπτα μονοπάτια του διαδικτύου για γνωριμίες με άλλα αγόρια... Δεν μου έκρυψε ποτέ ότι του αρέσουν και τα δύο φύλα και μέχρι στιγμής είμαστε τέλεια μαζί, αν και δεν έχει ολοκληρωθεί απόλυτα η σχέση μας. Μυρτώ, δεν θέλω να είμαι καχύποπτη αλλά πιάνω τον εαυτό μου να τον τσεκάρει συνέχεια πού κοιτάζει και ποιον, και πολλές φορές δεν σου κρύβω ότι εύχομαι μέσα μου να κοιτάζει άλλες γυναίκες αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Δεν ξέρω αν το ρίσκο που πήρα με αυτή τη σχέση θα μου βγει σε καλό, είναι όμως «υπέροχο πλάσμα», όπως λες κι εσύ, και κανείς μέχρι τώρα δεν με έχει κάνει να νιώσω έτσι όπως αυτός...
Δεν θέλω να σας χαλάσω το όνειρο αλλά σας θυμίζω ότι τα δικά μου υπέροχα αγόρια στα υπέροχα πλάσματα ήταν γκέι ως επί το πλείστον.
Υ.Γ. 1 Από όλων μας τις ζωές έχει περάσει μια τέτοια ιστορία.
Υ.Γ. 2 Και σχεδόν πάντα έχει καταλήξει εκεί που φαντάζεστε.
Υ.Γ. 3 Δεν πειράζει. Προσωπικά δεν έχω να θυμάμαι κάτι πιο μαγευτικό από ένα τέτοιο ανήσυχο αγόρι να χορεύει μεθυσμένο κάτω από το φως των αστεριών κάτι νύχτες του Αυγούστου. Μετά μου ήρθαν τα αστέρια στο κεφάλι αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
16°
