Πώς μπορείς να μεταπηδήσεις από το σημείο εκείνο της ζωής σου που ανοίγεις το ψυγείο και σε αηδιάζει ό,τι έχει μέσα, που κάνεις σεξ απλώς γιατί βαριέσαι την γκρίνια του συντρόφου σου, που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως η ίδια σου η ύπαρξη δεν έχει ρόλο στη «χορογραφία του σύμπαντος», που αρχίζεις να αναλύεις τον τρόπο που κατουράς και το πώς ήταν η γιαγιά σου ως μάνα απέναντι στον πατέρα σου, που το δωμάτιό σου από ευάερο, ευήλιο και με τζίντζερ ενέργεια έχει μετατραπεί σε τεκέ με τους πίνακες στραβούς και βιβλία του Χόρχε Μπουκάι διασκορπισμένα στο πάτωμα; Που ο ψυχολόγος σού λέει «μια χαρά τα πας», αλλά εσύ νιώθεις ακόμα πιο κάτω. Που επιτέλους θες να πεις την αλήθεια σου, αλλά κανένας δεν θα την αναγνωρίσει ως τέτοια. Που πλέον η μουσική που χρόνια λάτρευες είναι κακόηχη και ξένη. Που χάνεις τη φαντασία σου και που σταματάς να ονειρεύεσαι κι απλά ζεις! Αν είναι η κρίση των 30 και κάτι, δεν πειράζει. Αλλά αν δεν είναι, πειράζει και πειράζει πολύ. Ευχαριστώ. -Monsieur A.
Υ.Γ. Μίλα μου βρώμικα.
Η συγκεκριμένη φάση ονομάζεται «ενηλικίωσηγαμώτοσπίτιτης». Ο ψυχολόγος (και μερικοί ψυλλιασμένοι φίλοι) πεθαίνουν απ’ τη χαρά τους που επιτέλους έκανες ένα σοβαρό βήμα, την ίδια στιγμή που εσύ νιώθεις ότι κάποιος σε πυροβόλησε στην κοιλιά και μετά σε πάτησε με το αυτοκίνητό του. Πόσο σας καταλαβαίνω, σας νιώθω και σας συμμερίζομαι, δεν ξέρετε.
Υ.Γ. Το περίεργο με αυτή τη φάση είναι ότι όντως είσαι καλύτερα, πολύ καλύτερα, πάρα πολύ καλύτερα από πριν. Μόνο που δυστυχώς το «είμαι καλύτερα» δε σημαίνει «νιώθω ευεξία» αλλά «βλέπω την πραγματικότηταγαμώτοσπίτιτης». Νομίζω πως σε λίγο, αφού περάσει το πένθος για τα φτερά που θυσιάζεις (φορ έβα) και το σοκ για το πού οφείλεις τα περισσότερα από αυτά που σε βασάνισαν και σε βασανίζουν (όρα «μάνα, πατέρας και όλο τους το σόι»), γενικά όταν περάσει ο κουρνιαχτός και κατακάτσει κάπως η σκόνη, θα αρχίσεις σιγά-σιγά να μαζεύεις προς τα μέσα τα άντερά σου και θα πεις «ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα». Άμα τραβάς την κουρτίνα και κοιτάς τι παίζει πίσω, δεν έχει γυρισμό. Ούτε θα σε παρηγορεί πια η μουσική με τον τρόπο που σε παρηγορούσε, μιας και παρηγορούσε έναν εαυτό που πλέον δε σε ψήνει. Ωραία, ωραία. Στη θέση σας θα ανυπομονούσα για τις καινούργιες μουσικές που ψήνουν τον καινούργιο εαυτό. Όταν αναπτυσσόμαστε δεν μας χωράει το πετσί μας. Κρίμα για το πετσί, αλλά γαμώ που αναπτυσσόμαστε…
Αγαπητή Μυρτώ, κάπου κάνω λάθος και δυστυχώς ενώ αναρωτιέμαι και το ψάχνω μόνη μου, με τη βοήθεια του κοινού και ψυχολόγου, να που έσκασε πάλι το ίδιο μοτίβο. Πάθος, θαυμασμός, καύλα, ενθουσιασμός τού περνάνε σε ένα μήνα και να που δουλεύει πολύ και σκληρά για κάποια περίοδο και προτιμάει να μην είναι ο βαρετός εαυτός του μαζί μου (λόγω κούρασης, λέει, και εγώ λέω «έλα να είμαστε βαρετοί μαζί για λίγο, δεν πειράζει»), οπότε ο χρόνος που περνάμε μαζί είναι γελοία λίγος. Και λέω «καλά, μου φαίνεται ευθύς τύπος, αν κάτι πήγαινε όντως στραβά θα μου το ’λεγε, σωστά;». Και εκφράζω μετά από εύλογο χρονικό διάστημα το «όπα, κάτι άλλαξε, ας το αφήσουμε» και η απάντηση είναι το παραπάνω τροπάρι. Η απορία μου, λοιπόν, είναι η εξής. Πράγματι, ο ενθουσιασμός περνάει πολύ γρήγορα και τελικά βλέπουμε πως δε μας βγαίνει. Γιατί όμως γαμώτο δεν ανοίγουμε το ξερό μας να το πούμε απλά και ειλικρινά, αλλά αφήνουμε τον άλλον να αναρωτιέται και τελικά να τρώει τα λυσσακά του στο τέλος; Θα μου πεις, αφού το έχεις δει το έργο γιατί δεν παίρνεις εσύ την πρωτοβουλία να το πεις απλά και ειλικρινά; Μα είναι προφανές. Όσο κι αν έχω μάθει στο μόνη μου, μερικές φορές είναι αφόρητο. Άσε που είμαι αδιόρθωτη στο εξής: πιστεύω πως ο εκάστοτε άλλος δεν θα πατήσει πάνω στην υπομονή και την κατανόησή μου.
Και κάτι τελευταίο, πώς στέλνεις κάποιον στο διάολο με το γάντι, όπως με το γάντι σε βάζει στην αναμονή; Τα φιλιά μου.
Δε βαριέστε να τρώτε ενέργεια ψάχνοντας πώς θα τον στείλετε στο διάολο με το γάντι, μόνο και μόνο για το γάντι; Στείλτε τον στο διάολο, όπως σας βγαίνει και σας καπνίζει. Όσο για την υπομονή και την κατανόηση, στη δική μου πατάει μέχρι και ο σκύλος μου, άρα μαλακία δική μου που δεν του άστραψα μια μπούφλα την ώρα που ανέβηκε στον πάγκο και άρπαξε το μπιφτέκι.
Υ.Γ. Αστράψτε και καμιά μπούφλα την ώρα που πάνε να αρπάξουν το μπιφτέκι σας. Τα φιλιά μου.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
16°
