Μυρτώ μου, γεια σου... Σου γράφω σαν απάντηση στον Δημ. του προηγούμενου τεύχους. Για να δώσω λίγη βαρύτητα στο γράμμα μου, πρέπει να σου πω ότι είμαι ένας από τα «θύματα» που άρπαξαν τον ιό του HIV από μία από αυτές τις κοπέλες. Δεν πλήρωσα αλλά τη φιλοξένησα, αφού ο δικός της τής «έδωσε» τον ιό, την άφησε έγκυο, την ανάγκαζε να κάνει αυτή τη δουλειά και στο τέλος την ξυλοκόπησε ώσπου απέβαλε στη μέση του δρόμου. Οπότε, καταλαβαίνεις, αν κάποιος έχει το δικαίωμα να είναι θυμωμένος αυτός είμαι εγώ. Όχι, λοιπόν, φίλε μου, το φταίξιμο ήταν δικό μου, χωρίς προφύλαξη έχω κάνει σεξ μετρημένες φορές στα δάχτυλα των 2 χεριών, κι όμως... Μην τις δαιμονοποιείτε, όλα τα άλλα «θύματα» έδιναν € 10 παραπάνω για να νιώσουν the real thing. Την επόμενη φορά σκέψου ότι αυτές οι κοπέλες είναι κι αυτές θύματα. Και σου επαναλαμβάνω, δεν πάνε 2-3 μήνες που έμαθα ότι θα πληρώνω αυτή τη μία φορά για την υπόλοιπη ζωή μου... Μυρτώ μου, δεν ελπίζω σε δημοσίευση, αλλά θα χαιρόμουν πολύ αν το έκανες. Ευχαριστώ προκαταβολικά... - Μάνος, 32 χρονών
Ειλικρινά, δεν βρίσκω τι να πω. Θαυμάζω την ψύχραιμη ματιά σας σε ένα τεράστιο θέμα που σας αφορά τόσο άμεσα, εντυπωσιάζομαι που δεν μιλάτε με μίσος και ρατσισμό και ομολογώ ότι αν βρισκόμουν σε μια τέτοια θέση, ίσως και να μην το χειριζόμουν μέσα μου με τον ίδιο τρόπο.
»Το γράμμα που έστειλε το «ταπεινό χαμομηλάκι» με άγγιξε στην καρδιά. Ζω περίπου την ίδια κατάσταση, δηλαδή έχω φάει κόλλημα με έναν ανώτερό μου στη δουλειά και τον σκέφτομαι σε διάφορες αμαρτωλές στάσεις κάθε φορά που κάνω σεξ με τον δικό μου. Το πρόβλημα είναι ότι και ο... ανώτερος δείχνει να έχει κόλλημα μαζί μου, ενώ είναι και παντρεμένος και έχει και παιδιά. Φυσικά προσπαθώ να κρατάω τις ισορροπίες και να μην του ορμήσω κάθε φορά που τυχαίνει να βρεθούμε μόνοι μας, αλλά σου ομολογώ, καλή μου Μυρτώ, ότι οι αντιστάσεις μου λιγοστεύουν… Δε θέλω και πολύ να κατρακυλήσω στην «προστυχιά», μ’ αυτές τις γαλάζιες ματάρες του που με κοιτάζουν και με γδύνουν, μ’ αυτές τις παχιές χειλάρες του που τις βλέπω στον ύπνο μου και ιδρώνω, μ’ αυτή την... άρα του! Σταματάω εδώ, Μυρτώ μου, γιατί κάνει και ζέστη και τον έχω απέναντι στα δέκα μέτρα! -Λ.
Έτσι όπως το διατυπώσατε με τα δέκα μέτρα, σα να θέλετε να τον εκτελέσετε μού φάνηκε.
Υ.Γ. 1 «Ο μόνος τρόπος για να τελειώνεις μια για πάντα με έναν πειρασμό είναι να πέσεις μέσα του» φωνάζει η τσουλίσια πλευρά μου. «Το να απατήσεις το σύντροφό σου είναι ανήθικο για ένα λόγο: ότι σπας το παρεάκι σας, την ομάδα σας, τη μοναδική «συνωμοσία» των δύο» τσιρίζει η άλλη μου πλευρά, η ποιοτική. Απαπα, κυριακάτικα – δεν είμαι για τέτοιους διχασμούς.
Υ.Γ. 2 Σας χαρίζω το ένα μου νεφρό για να συμπληρώσετε τη φράση «μ’ αυτή την… άρα του», που την αφήσατε ξεκρέμαστη. Αυτή την ποια; Τι άλλο μπορεί να έχει ένας άντρας σε κοινή θέα – το οποίο να είναι ενικού αριθμού και να προκαλεί στην κατάληξη «-άρα»; Τη στοματάρα του; Τη βλεμματάρα του; Την αμαξάρα του; Την ποδάρα του;
»Η κρίση φέρνει χωρισμούς; Σε ρωτάω, Μυρτούδι μου, γιατί κανένας αναγνώστης δεν το έχει θίξει στα σοβαρά μέχρι σήμερα. Εκτός κι αν όλους τους έφερε η κρίση κοντά λόγω ανασφάλειας και εγώ είμαι η μοναδική που γκρεμίστηκαν όλα στη ζωή της. Ενάμιση χρόνο μαζί, με πολλή αγάπη, πολλή συντροφικότητα και, εννοείται, κάποια προβληματάκια όπως όλοι, που όμως καταφέρναμε και τα ξεπερνούσαμε. Και ξαφνικά, ή μάλλον σιγά σιγά, αποξενωθήκαμε. Το κερασάκι ήταν όταν εκείνος απολύθηκε από τη δουλειά (ύστερα από δύο χοντρές μειώσεις) και άρχισε να μένει σπίτι και να μην έχει τίποτα να κάνει όλη μέρα. Βυθίστηκε στην tv, η διάθεσή του μέρα με τη μέρα πήγαινε όλο και πιο σκατά, βαριόταν να βγούμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε οτιδήποτε. Ελάχιστο έως καθόλου σεξ και ατέλειωτη τηλεόραση. Α και καβγάδες για το θερμοσίφωνα, που έγιναν καβγάδες για το σούπερ μάρκετ, για τους λογαριασμούς, για όλα. Τελικά πριν ένα μήνα χωρίσαμε. Εκείνος έφυγε από το σπίτι μας και γύρισε στους δικούς του. Και εγώ κλαίω κάθε βράδυ. Δεν ξέρω τι να κάνω, Μυρτούδι μου. Μου λείπει.
«Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό» είπε ο Νίκος Πορτοκάλογλου – σόρι, ο Νίτσε.
Υ.Γ. 1 Και γιατί δεν το παίρνετε ένα τηλέφωνο το αγόρι; Να του πείτε «μωρό μου, όλη η Ελλάδα υποφέρει, ξεκόλλα, έλα να υψώσουμε το λάβαρο της λίμπιντο στον ουρανό»;
Υ.Γ. 2 Και, κυρίως, κλείστε την τηλεόραση. Σοβαρολογώ. Εκπέμπει τοξικά απόβλητα από κάθε κατεύθυνση.
»Μυρτώ, θεά μου, σε ρωτώ ελπίζοντας ότι θα μου δώσεις τα σοφά φώτα του πνεύματός σου. Αν βγούμε από το μνημόνιο, τα τυριά χαμηλών λιπαρών θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα σούπερ μάρκετ; Περιμένω με αγωνία την απάντησή σου.
Θεέ μου, μάλλον όχι. Φοβάμαι πως τα τυριά χαμηλών λιπαρών είναι γνωστά μνημονιακά μούτρα.
Υ.Γ. Αλλά μην ανησυχείτε. Τουλάχιστον τα γιαούρτια θα μείνουν οπωσδήποτε στη θέση τους.
Άσχετο. Πασχαλίτσα Τιμωρός: Wanted. Πού χαθήκατε, αγαπημένη με τη φαρμακερή πένα; Μου λείπετε, δώστε σήμα.
18°
