» Μυρτώ, θα σε μαλώσω. Μας πρήζεις με την Τζια σου τόσο καιρό και λέμε «δεν πάμε; Για να το λέει η Μυρτώ, κάτι θα ξέρει». Πήγαμε και μετανιώσαμε την ώρα και τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας. Να γυρνάμε όλο το Σάββατο πάνω κάτω, να μη βρίσκουμε δωμάτιο πουθενά και τελικά να σκάμε 80 ευρώ για μια μαλακία στη Χώρα που γινόταν της πουτάνας από το θόρυβο γιατί φόρτωναν και ξεφόρτωναν κάθε μισή ώρα τα πλοία κι από πάνω να τρώμε ξαναζεσταμένες αηδίες με 30 το άτομο; Ε, όχι. Περίμενα περισσότερα από εσένα και από το γούστο σου, καλή μου. - Ελ.
Η Χώρα της Τζιας είναι ορεινή, δεν έχει πλοία. Πήγατε σε άλλο νησί. Μπούφοι.
Υ.Γ.1 Κατσικάκι ντόπιο, σαλιγκάρια κοκκινιστά, λόζα, μπιφτέκι φούρνου, αλμύρα κ.λπ. στον Γιάννη, όπως μπαίνεις από το στεγάδι της Χώρας, αριστερά. Ντοματοκεφτέδες γαμώ στο «Στέκι». Κάρβουνο ανυπέρβλητο και πατάτες όπως τις έφτιαχνε η γιαγιά μου, στην πλατεία μπροστά στο Δημαρχείο. Φρέσκο ψάρι, αστακομακαρονάδα, πετροσωλήνες, μύδια, αχινός, καλαμαράκι γόνος κ.λπ. στις «Εννέα Κόρες», Βουρκάρι, όπως πας για Αγ. Ειρήνη στο δεξί σου χέρι. Τα πάντα (και πάντα τέλεια) στη «Στροφή του Μίμη».
Υ.Γ.2 Πείνασα.
»Μωρέ Μυρτώ, μια χαρά παιδί ήμουνα. Φοιτητής, δεύτερο έτος, άνετος, με τις περιπέτειές μου, με τα φιλαράκια μου, αλλεργία σε δέσμευση, όλα κομπλέ. Κι εκεί που τον Δεκέμβρη έβλεπα τη ζωή με άλλο μάτι κάπου στην Ολλανδία, έρχομαι πίσω να μου σκάσει μια ξανθιά πληθωρική βόμβα. Ερωτευμένη μαζί μου. Ήθελε να χωρίσει κι έψαχνε διέξοδο. Ούτε να το σκεφτώ για σχέση βέβαια. Αλλά τρεις μήνες εκεί, πίσω μου (κι εγώ από πίσω της). Κι εκεί που νόμιζα ότι ακόμη το ελέγχω –λάτρης της ποικιλίας γαρ– να σου τα φιλάκια στο Charles de Gaulle και οι αγκαλίτσες στην Picadilly μήνες μετά. Έρωτας. Αλλάζω σκέψεις, αλλάζω ζωή. Και να σου και ένα αιλουροειδές να ανεβαίνει στο κρεβάτι μας. Οικογένεια σωστή. Έβλεπα πού και πού κάνα εφιάλτη ότι τα φιλαράκια πίνουν ροζέ από tetra pack στα Εξάρχεια, αλλά εγώ έπινα αφρώδη οίνο στο Ψυχικό – όπως θέλει το κορίτσι μου. Και οι μήνες περνούσαν και η πανσέληνος χάιδευε στοργικά το «για πάντα» μας. Ώσπου μετά από λίγο, δεύτερη βόμβα, σε μια μέρα εμφανίζεται από πουθενά ένας με όνομα μεταξύ σκύλου και μπαχαρικού και την κάνει να μου πει το «για πάντα» ανάποδα. Τύπου «το παρελθόν μου απόψε διαγράφω γιατί με κούρασες». Χώμα, ερείπιο εγώ. Κάθετη αυτή. Είμαι αλλού. Κι επειδή το σκυλί της ήταν και ατίθασο, όποτε τα ’βλεπε σκούρα μετάνιωνε και γύρναγε για μια δυο μέρες. Κι εγώ εκεί. Αξιοπρέπεια μηδέν. Κι εκεί που πλησίαζε η κίρρωση και ο οικονομικός ευτελισμός, η ζωή μού χαμογελάει με μια μελαχρινή έκπληξη. Μια ανάσα παίρνω κι εγώ μέχρι που το μαθαίνει –είχε και το σκυλί δουλειές– και γυρνάμε στα παλιά. Συγνώμες, αγάπες και δώσ’ του. Απωθημένο. Κι έφτασα στα 21 μου, αντί να ακούω τα κεφάλια μου να ακούω την καρδιά μου. Και η ζωή είναι ωραία εκεί έξω αλλά το Χ μέσα μου δεν μπαίνει. Μπαλάκι, να με βλέπει ο παλιός μου εαυτός και να γελάει. Τι σου λέω και σένα τέτοια ώρα. Για πες τίποτα που τα ’χεις περάσει και συ. - Αλέξης
Αν γράφατε «και έφτασα στα 41 μου» θα ανησυχούσα. Τώρα όχι. Τα 21 είναι μια καλή στιγμή για να προπονήσει κανείς τις νευρώσεις του.
Υ.Γ. Φιλιά στον παλιό σας εαυτό. Μην ανησυχείτε, κάπου εδώ γύρω είναι, θα επανακάμψει. (Και αλίμονο στη δύστυχη που θα βρεθεί στο διάβα του.)
»Γεια σου, Μυρτώ. Είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, ήθελα να το κάνω καιρό αλλά δεν έβρισκα κάποια αφορμή. Η ζωή μου κυλάει ήσυχα, είμαι φαντάζομαι η μεγαλύτερη σε ηλικία αναγνώστριά σου, κοντεύω τα 60 πια, είμαι χήρα χωρίς παιδιά, χωρίς κάποιο ενδιαφέρον για κάποιον τρίτο. Αφορμή για το γράμμα μου στάθηκε ο αγανακτισμένος προηγούμενου τεύχους – καταρχήν πιστεύω κι εγώ ότι η αναγνώστρια «Άλλη μια» είναι γυναίκα. Ο λόγος που έγραψε στη στήλη σου, Μυρτώ μου, ξέρεις ποιος είναι; Υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω και ο καθένας προσπαθεί να πιαστεί από οπουδήποτε. Στα γράφω αυτά γιατί τα ζω και τα έχω αποδεχτεί, αλλά ώρες ώρες δεν αντέχεται η άτιμη. Έχω όμως μια ένσταση: δεν μου άρεσε να αναφέρονται για πρόσωπα που δεν έγραψαν στη στήλη (ότι η μεν κυρία Σεβοπούλου θέλει αμάξια και λεφτά για να κάνει μια σχέση, δεν το ξέρουμε, δεν σημαίνει απαραίτητα αυτό επειδή είναι τραγουδίστρια. Για τον δε ηθοποιό που ερμήνευε το φανταστικό τροχονόμο, να αιωρείται αν είναι γκέι ή όχι). Σε ευχαριστώ και εύχομαι τα καλύτερα για σένα.
Αχ, δεν με νοιάζει ούτε η κυρία Σεβοπούλου (;) ούτε ο φανταστικός τροχονόμος. Με νοιάζει που είναι ακόμα καλοκαίρι και είμαστε όλοι καλά και οι καρδιές των καρπουζιών είναι ακόμη κόκκινες και ζαχαρωτές κι ας μην υπάρχει φράγκο. Σας στέλνω τα καλύτερα φιλιά μου.
21°
