Ρε συ Μυρτώ, τι φάση ο έρωτας! Αυτόν που θέλω τον βρήκα, θαρρώ, αλλά υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ μας, εκείνος σκουλαρίκια παντού, τατουάζ επίσης παντού και μέταλ, κι εγώ γόβα στιλέτο, στρας και μπλινγκ μπλινγκ, κόκκινο κραγιόν, τζαζ και ελαφριά ροκ! Ζω ένα «Η νεράιδα και το παλικάρι», και ποτέ δεν μου άρεσαν θα πω οι νεράιδες (με τα παλικάρια κάτι γίνεται)! Η έλξη όμως είναι έντονη, θα έλεγα ακαταμάχητη. Τι να κάνω, πώς να πορευτώ η γυναίκα; Πώς να προσεγγίσω το αγόρι αυτό περαιτέρω και να πάω πιο κοντά στα νερά του (μπορώ);Ααχ! Με εκτίμηση και θαυμασμό
Η Μ.
Μην ανησυχείτε για τέτοια πράγματα, αυτά αλλάζουν μπαμ μπαμ. Πολύ σύντομα θα πετάξετε τις γόβες και θα μείνετε μόνο με τα στιλέτα. Επίσης θα σας παρακαλούσα όταν απευθύνεστε σε μια βουγιουκλακολόγο, να μην μπερδεύετε τα έργα γιατί συγχύζομαι. Προφανώς εννοείτε το «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης», γιατί στο άλλο το εμπόδιο δεν ήταν τα λεφτά αλλά η βεντέτα των σογιών και ο Σπύρος Καλογήρου που τονε θέλανε για γαμπρό αλλά τελικά το παλικάρι έκλεψε τη νεράιδα και μετά κάνανε πως πήρανε το φαρμάκι και πεθάνανε και οι άλλοι πάθανε πανικό ότι χαραμίστηκαν τα παιδιά για μια βλακεία κι έτσι φιλιώσανε μεταξύ τους και τότε η Αλίκη και ο Δημήτρης πετάχτηκαν όρθιοι και είπαν «ψέματα το κάναμε, ζούμε», ε και έληξε το θέμα εκεί, χορέψαμε και μια απίθανη σούστα και γενικά περάσαμε γαμώ.
Γεια σου, ρε Μυρτούδι. Θα ήθελα τη γνώμη σου. Εν ταχεία περιλήψη, είχα μια σχέση καλή για κάνα χρόνο, τον κεράτωσα από βλακεία, το έμαθε, με χώρισε, εγώ έκλαιγα, του έλεγα πόσο μετάνιωσα, κάνω προσπάθειες, πηγαίνω και τον βρίσκω, παρακαλάω κ.λπ. τα ξαναφτιάξαμε, δοκιμαστικά λέει, αλλά με εμένα με ενοχές, αυτολύπηση, αυτοτιμωρία, σκεπτόμενη ότι όλα όσα περνάω τα αξίζω γι’ αυτό που έκανα κ.λπ. να μη μιλάω για τίποτα που με ενοχλούσε κι αυτόν σε φάση σωστό σε όλα, θα πρέπει να κάνεις πολλά για να σε ξαναεμπιστευτώ, πολύ διαφορετικό κ.λπ. Αυτό κράτησε για κάνα χρόνο και… Χωρίζουμε ξανά, μου λέει δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ τελικά, έχουμε και 300 χλμ. απόσταση μπλα μπλα και δεν γίνεται. Τα παρατάω κι εγώ για μερικούς μήνες και ξαναμιλάμε, βρισκόμαστε, μου λέει μ’ αγαπάει (αλήθεια είναι αυτό) αλλά δεν γίνεται. Γενικά τώρα η φάση είναι μιλάμε μια φορά στους 2 μήνες, μου λέει πόσο είμαι η γυναίκα της ζωής του και πόσο δεν πιστεύει ότι έχουμε τελειώσει κι ότι μας φαντάζεται μαζί στα 65 μας. Βασικά όλα αυτά που λέει θα σου φαίνονται βλακείες, αλλά είναι αλήθεια. Απλά, λέει, δεν μπορεί. Κι ενώ βλέπω ότι γουστάρει ακόμα, δεν κάνει τίποτα. Δεν έχει άλλη… Του είπα ότι είναι δειλός. Και γενικά δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί πάει 3,5 χρόνια η φάση και δεν γουστάρω κανέναν άλλον. Thanks
Πολύ ωραία. Τα χρυσά 65 είναι ένα τσιγάρο δρόμος, μέχρι να πεταχτείτε στο περίπτερο ο χρόνος θα σας έχει έτοιμη την τούρτα συν τα κεράκια και το τηλέφωνο της πυροσβεστικής. Οπότε μη σκάτε καθόλου, βρείτε κάτι δημιουργικό για να απασχοληθείτε στο ενδιάμεσο και σε πολύ λίγο η κοινή ζωή σας θα είναι γεγονός. Τις καλύτερες ευχές για σας, το αγόρι σας και τα μπαστούνια σας.
Υ.Γ. Σας αγαπάει, ναι. Επίσης, σας «πενθεί». Γι’ αυτό λέει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και γι’ αυτό δεν έχει άλλη. Ούτε δειλός είναι ούτε βλάκας, απλώς παίρνει το χρόνο του και μαζεύει δυνάμεις για να προχωρήσει. Μακάρι να μην ήταν έτσι αλλά η στατιστική υπηρεσία μόλις με ενημέρωσε ότι είναι.
Αχ, μωρέ Μυρτώ, είμαι τόσο πληγωμένη, τόσο στεναχωρημένη. Γιατί να είναι έτσι η ζωή και οι άνθρωποι; Γιατί να μεγαλώνουμε και να αλλάζουμε; Γιατί να ξεχνάμε ποιοι ήμασταν; Πριν από δύο χρόνια αν ερχόσουν και μου έλεγες ότι η καλύτερή μου φίλη, η κολλητή μου, θα μου φερόταν με αυτό τον τρόπο να φλερτάρει πίσω από την πλάτη μου το αγόρι που ερωτεύτηκα, θα γέλαγα και θα σ’ έστελνα στο διάολο. Κι όμως… Είναι σίγουρο ότι το έκανε, το έμαθα από τον ίδιο και από τότε νιώθω κενό και θλίψη κάθε μέρα. Όλα σκατά. Οι φίλοι είναι το πιο απαραίτητο πράγμα στη ζωή μας, όλοι το λένε και εγώ η ίδια το πίστευα όσο τίποτε άλλο και πιο πολύ κι από τον έρωτα. Αλλά η ζωή μού απέδειξε το αντίθετο. Τι κρίμα.
«Το καλύτερο πράγμα που έμαθα για τους φίλους είναι ότι είναι ανανεώσιμοι». Σ. Φρόιντ
Υ.Γ. Δεν είναι όλοι οι φίλοι κωλόπαιδα – μάλλον τα κωλόπαιδα είναι οι εξαιρέσεις. Η ζωή μού το απέδειξε και το λέω.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
17°
