Το πιο ερωτικό κείμενο που γράφτηκε ποτέ για τον Τσίπρα

Σε μεγάλο βαθμό στην (όποια) γοητεία του Αλέξη οφείλεται η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Ωραίο δεν τον λες, αλλά έχει επικοινωνιακό χάρισμα. Πλέον με τα βάρη της διακυβέρνησης της χώρας έχει χάσει την (και καλά) επαναστατική του φόρμα, αλλά έχει ένα άλλο σούπερ αφροδισιακό: εξουσία. 

Οκ, έτσι είναι αυτά. Αλλά από αυτό μέχρι να σου τρέχουνε τα σάλια και μια κυβερνητική εφημερίδα να φιλοξενεί το κείμενό σου που στάζει σορόπια, υπάρχει απόσταση. Η αρθρογράφος μπορεί να ξεμαλλιαστεί ελεύθερα με τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, που λέει Αλέξης και τρέμει από ηδονή. 

Ξεκινάμε δυνατά: 

«Σε πρόσφατη ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, για μια απειροελάχιστη στιγμή που σίγουρα ούτε ο ίδιος δεν συνειδητοποίησε (σωστά, πρωθυπουργέ μου;), κοίταξε έντονα το κοινό του και κάνοντας μια παύση, χαμογέλασε παρατεταμένα. Με ζηλευτή αθωότητα και πρόδηλη ειλικρίνεια μάς χαμογέλασε. Ημουν εκεί και το είδα. Καταμπροστά του...» Και συνεχίζει «Τον κάρφωσα με τον αδυσώπητο, τον αδηφάγο τρόπο μου. Σαν να έβλεπα επί σκηνής τον Στέλιο Μάινα ή τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τους οποίους θες κι άλλο, κι άλλο, και ακόμη πιο πολύ να τους κοιτάς και να θαυμάζεις αυτήν την ταλαντούχα ύπαρξή τους.

Αυτό το στιγμιαίο, το σθεναρό χαμόγελο του Αλέξη είναι βαρύνουσας σημασίας, ακριβώς γιατί είναι αυθόρμητο και ως τέτοιο σηματοδοτεί την αισιοδοξία της βούλησης.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτό το φωτεινό χαμόγελο, το οποίο σαφώς υπήρξε εκτός πρωτοκόλλου ομιλίας».

Δεν σας έφτασε; Έχει και άλλο!

«Γιατί "ερωτευόμαστε", αλήθεια, τον δυνατό δημόσιο άνδρα; Επειδή με την παρουσία του μας "συν-κινεί" και, με έναν τρόπο, μας προκαλεί εσωτερικά μια διεργασία "ερωτήσεως" απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στα τεκταινόμενα. Ανασκόπησε την Ιστορία, αναγνώστη μου... Ενας ισχυρός ταγός διά της ομιλίας και της παρουσίας του σε θέτει σε τροχιά έρωτα, δηλαδή ερωτήσεως.

Αυτό επιτυγχάνεται, όχι βεβαίως με τις στενώς κομματικές απευθύνσεις του, αλλά με τις ανθρώπινες, μη επιτηδευμένες αποδράσεις του εκ των περιχαρακομένων ορίων που θέτει το δημόσιο αξίωμα. Ετσι λοιπόν η αυθόρμητη, αφιλτράριστη κίνηση του πρωθυπουργού προχθές προδίδει την πεμπτουσία των βαθύτερων ενδόμυχων σκέψεών του.

"Ετσι πολύ ατένισα..." το ερωτικό πρωθυπουργικό χαμόγελο, που με γέμισε δύναμη και με εφοδίασε με ορμή και δίψα για τις μέρες που θα έρθουν».

Διαβάστε εδώ το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών».