Παγωτό έμειναν οι δύο μεσήλικες ακούγοντας το άγνωστο σ’ εκείνους Λιζάκι να απαντά την ερώτησή τους. «Έλα ρε φωτεινέ παντογνώστη! Ξέρεις και το Βασίλειο του Λεσότο;», έλεγε ο ένας στον άλλον χαζεύοντας χάρτες σε βιβλιοπωλείο. «Πρωτεύουσα το Μαζέρου. Πολίτευμα: συνταγματική μοναρχία. Πληθυσμός: 2.250.000 ή κάτι τέτοιο», μουρμούρισε το Λιζάκι, χωρίς καν να τους κοιτάξει. Εκείνοι αφού ξεπέρασαν το σοκ, πήραν την απόφαση ο ένας να αποχωρήσει και ο άλλος να της την πέσει ή έστω να… δοκιμάσει. «Επικίνδυνο. Τόσο όμορφη και τόσο διαβασμένη», της είπε αυτός. «Πιο επικίνδυνο. Τόσο εύκολα συμπεράσματα;», απάντησε εκείνη δίχως να πάρει το βλέμμα της από τον χάρτη. Εκείνος έμεινε, εκείνη έφυγε. Στις κυλιόμενες σκάλες η Λίζα σκεφτόταν πόσο εύκολα μπορεί κανείς να παρεξηγηθεί. Θα μπορούσε αυτή να ήταν η μία και μοναδική γνώση της, κι όμως το ότι «χρειάστηκε» την κατάλληλη στιγμή, αυτομάτως την έκανε διαβασμένη κι επικίνδυνη! Τι άδικο;
Έξω απ’ το κατάστημα ένα ζευγάρι σε μεγάλο πανικό. «Θα κουνάω τον κώλο μου όσο θέλω, ρε», του φώναζε αυτή δίχως έλεος. Εκείνος ντροπιασμένος προσπαθούσε να την συνετίσει. Το Λιζάκι πέρασε σαν σίφουνας μέσα απ’ το πλήθος που χάζευε το ερωτικό καβγαδάκι και χάθηκε στα χριστουγεννιάτικα φώτα της πόλης. Ο αμετανόητος μεσήλικας έσκασε μπροστά της αιφνιδιαστικά, καθώς εκείνη έπαιρνε τα μάτια της από τον μεγάλο τάρανδο ενός πολυκαταστήματος. «Ναι. Τι;», τον ρώτησε εκείνη αγανακτισμένα. «Πόσα άραγε να ξέρεις;», ψιθύρισε εκείνος γλυκανάλατα… Γυρίζοντάς του την πλάτη, το Λιζάκι αντίκρισε το αγόρι με τη μηχανή, το μούσι και το καφέ δερμάτινο. «Πολλά!», απάντησε χαμογελώντας στον περίεργο και καβάλησε τη μηχανή αγκαλιάζοντας σφιχτά από τη μέση το αγόρι. «Πόσοι σ' την έπεσαν σήμερα μωράκι μου;», τη ρώτησε… αυτόπτης πια του σκηνικού. «2.250.000 ή κάτι τέτοιο» του απάντησε αυτή «… μα είμαι παραδομένη στη συνταγματική μοναρχία σου»…
«Τι έκανες πάλι;», τη ρώτησε εκείνος ευτυχισμένος και πάτησε το γκάζι δυνατά για να μην ακούσει την απάντηση.
19°
