Σαν να μην συμβαίνει τίποτα μπήκε μέσα στο μπαρ δύο ώρες μετά το ραντεβού τους. Περπάτημα «θέλω να πεθάνετε όλοι στο πέρασμά μου» πάνω στις κατακόκκινες γόβες της. Αυτός βλέποντάς την να πλησιάζει πιο θανατηφόρα και από επιπλοκή της ιλαράς, ξέχασε τις δύο ώρες της αναμονής αλλά θυμήθηκε πως εκείνο που φορούσε για φόρεμα ήταν το λευκό του πουκάμισο. «Τι θα πιείς;», τη ρώτησε χαμογελαστός και κάπως υπερήφανος που το ωραιότερο κορίτσι του μπαρ ήταν η συντροφιά του. «Πίνω», του είπε και κατέβασε με τη μία το ποτό του.
«Ήταν στα ασιδέρωτα», της είπε αυτός όλο πρόκληση κοιτάζοντας το πουκάμισο. «Εκεί θα επιστρέψει», τον καθησύχασε το Λιζάκι και τράβηξε το σκαμπό για να καθίσει. Το πουκάμισο κοντό ή τα πόδια μακριά και ακάλυπτα. Το βλέμμα του σαξοφωνίστα διεισδυτικό και λάθος για κορίτσι που εμφανώς συνοδευόταν. Το Λιζάκι προσποιήθηκε ένα αμήχανο χαμόγελο, γύρισε την πλάτη στον σαξοφωνίστα και σταύρωσε τα πόδια δίνοντας ένα παθιασμένο φιλί στο αγόρι της.
Η ανάσα του σαξοφωνίστα κόπηκε και μαζί η μουσική. «Μου κόβεις την ανάσα», της ψιθύρισε το αγόρι της. «Δεν τη χρειάζεσαι. Απόψε παίζεις πλήκτρα», του ψιθύρισε αυτή μέσα στο στόμα ξεκουμπώνοντας το τελευταίο απ’ τα κουμπιά για στυλ και λίγη άνεση…
22°
