Το όνομά μου είναι Κώστας κι έχω ένα πρόβλημα. Όλη την ώρα θέλω να τρώω. Θέλω τα ζουμιά να τρέχουν μέχρι τον καρπό μου και σιγά-σιγά να γλύφουν το πίσω μέρος του χεριού μου μέχρι τον αγκώνα. Όταν δεν τρώω, θέλω να τρώω και όταν αυτό γίνεται αβάστακτο, θέλω να χωνέψω δίπλα στην τηλεόραση βλέποντας τον Antony Bourdain σε μέρη εξωτικά ή την sexy Κρητικιά -δεν μπορώ ποτέ να συγκρατήσω το όνομά της, αλλά μπορώ πολύ καλά να υπολογίσω το bra size- ή εκείνη την συμπαθητική παιδικόφατσα που έχει κόλλημα με την μαμά του.
Όταν κάτι βαρετό που αφορά την καθημερινότητά μου με εκνευρίζει πολύ, η οικογένειά μου για παράδειγμα, τότε καταφεύγω στη συνδρομητική και το ηρεμιστικό μου είναι η Julia Childs σε περιπέτειες του τραπεζιού. Ίσως είναι η αστική παράδοση που εκπέμπει και η αφοσίωσή της στους καλούς τρόπους. Αυτή μιλάει στο φαγητό, όπως κάποια φίλη μου μιλάει στα λουλούδια. «Τι έχεις γλυκό μου κοτοπουλάκι, σε παραέψησα στο φούρνο;» το ρώτησε μια φορά κι εκείνο μάλλον της απάντησε σε μια δική τους κωδικοποιημένη γλώσσα που δεν γνωρίζω.
Στα μεσοδιαστήματα, στην αρχή ξεφυλλίζω -γιατί ασχολούμαι και με το διάβασμα βλέπετε- και καμιά φορά διαβάζω θέματα που αφορούν το φαγητό στα περιοδικά, στις εφημερίδες και στο διαδύκτιο και έχω δημιουργήσει και χιλιάδες alerts στο google με θέμα το φαγητό. Πέρα από τα κοινά θέματα, έχω επιλέξει και πολλά άλλα που με συγκλονίζουν. Sex και φαγητό είναι το ένα, φαγητό και αρχιτεκτονική είναι το άλλο και το πιο ενδιαφέρον νομίζω απ’ όλα είναι η κβαντομηχανική και ο χρόνος ψησίματος των αβγών.
Μη νομίζετε ότι πάει στράφι ο χρόνος μου. Θα εκπλαγείτε από την πληθώρα των ανθρώπων που αντί να κάνουν sex και να τρώνε (δεν παίζει ρόλο η σειρά), ούτε τρώνε ούτε κάνουν sex αλλά διαβάζουν και μορφώνονται γι' αυτά. Μάλλον είμαστε πολύ μελετηρή κοινωνία όταν το φαγητό είναι στο επίκεντρο. Οι σύγχρονοι ήρωές μου έπαψαν να είναι ο Gramsci και ο Benjamin. Πρότυπό μου είναι ο Ferran, ο Jaimie και ο Nobu. Καμιά φορά εντυπωσιάζομαι και από τον Ηλία τον χωρατατζή. Λέει καταπληκτικές ιστορίες -κι εδώ που τα λέμε είμαστε οι ιστορίες μας.
Καμιά φορά με πιάνει και κατάθλιψη όταν βλέπω ή διαβάζω ιστορίες για ανθρώπους πεινασμένους σε όλο τον πλανήτη και σκέφτομαι πως θα ήταν τέλειο να μπορούσα να τους μαγειρέψω κάτι ή τουλάχιστον να τους δείξω πώς μαγειρεύουν, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι όταν φτάσει εκείνη η στιγμή που η «παγκόσμια» βοήθεια τους φέρει φαγητό στο τραπέζι. Φανταστείτε την απορία και την απογοήτευση αυτών των ανθρώπων όταν φτάσουν όλα αυτά τα καλούδια μπροστά τους και δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε άμεσα μια οργάνωση «μάγειρες χωρίς σύνορα», για να διαχειριστούμε τέτοιου είδους κρίσεις και επιστημολογικές αναλύσεις για τις κουζίνες χωρίς σύνορα.
Πολύ συχνά -ακόμη και στον ύπνο μου- το φαγητό μου κρατάει συντροφιά. Βέβαια, τώρα πια η καταπίεση του υπέρ-εγώ έχει ξεπεραστεί κι έτσι είτε ξύπνιος είτε κοιμισμένος, σάλτσες και πρωτεΐνες σκέφτομαι ή ονειρεύομαι. Αλλά κοιμισμένος έχω την δυνατότητα να ξεπεράσω τον εαυτό μου γιατί έτσι τρώω ασταμάτητα. Μάλιστα πολλές φορές ξυπνάω και τσιμπολογάω κατιτί για να αντέξω την υπόλοιπη νύχτα.
Η βιβλιοθήκη μου έχει γεμίσει με βιβλία που έχουν θέμα το φαγητό. Από απλές συνταγογραφήσεις, όπως «Η Κουζίνα της Κάτω Βάλτσας» και «Ορεκτικά από το Νοτιοανατολικό Περού», μέχρι τα προχωρημένα «Μια ημέρα στο El Buli», «Molecular Gastronomy at Home» και «Building a Meal». Ακόμη και τα «παράπλευρα» βιβλία μου, έχουν πια εγγύτητα στο θέμα τους. «Η Αισθητική του Ιαπωνικού Bento» -μα την Παναγία μου άνοιξε τα μάτια αυτό το κείμενο-, είναι χαρακτηριστικό βιβλίο για την αποδόμηση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής και της ανάλυσης του πώς τελικά τα πάντα σε γυρίζουν στο φαγητό. Ακόμη και τα ρούχα μου έχουν πάρει ένα twist με foodie προεκτάσεις. Να, πρόσφατα αγόρασα ένα καταπληκτικό λευκό πουκαμισάκι που έχει ένα ζωγραφιστό πιρούνι αντί για γραβάτα. Cute.
Αν δεν θυμόσαστε, με λένε Κώστα και η ευχαρίστηση της κοιλιάς μου έχει καταβάλει όλες τις αναγκαιότητές μου. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα αβγά να μετατραπούν σε σουφλέ.
15°
