Αν η αστακομακαρονάδα είναι το σήμα κατατεθέν της σκυριανής γαστρονομίας, η λαδόπιτα είναι το έδεσμα παντός τόπου, καιρού και εποχής της Σκύρου. Την προσφέρουν σε ξενοδοχεία στο πρωινό, σε καφενεία και ζαχαροπλαστεία, στα σπίτια και φυσικά στα εστιατόρια χειμώνα-καλοκαίρι. Ο τρόπος κατασκευής της περίφημης σκυριανής λαδόπιτας είναι ο ίδιος, με κάποιες μικρές παραλλαγές.
Συνταγή με ακριβή δοσολογία δεν υπάρχει, άλλωστε η κάθε νοικοκυρά έχει τον τρόπο της, αλλά σε γενικές γραμμές βάση της λαδόπιτας είναι η ζύμη. Σε μια λεκάνη ζύμης για δύο κιλά αλεύρι, χρησιμοποιείται ένα φακελάκι ξηρής μαγιάς, μία μυτιά αλάτι και νερό μέχρι να σχηματιστεί μια ζύμη εύπλαστη, λίγο πιο ρευστή από του ψωμιού. Αφού μείνει καμιά ώρα στη λεκάνη, ώσπου να φουσκώσει καλυμμένη με πετσέτα, η ζύμη πλάθεται σε μικρές μπάλες που να χωράνε ανάμεσα στις παλάμες των χεριών και κατόπιν ακουμπιούνται πάνω στον λαδωμένο πάγκο. Εκεί αρχίζει η φάση τους απλώματος της ζύμης με τα δάκτυλα ώστε να απλωθεί πολύ και να φτάσει το μέγεθος ενός πιάτου, με πάχος περίπου μισό με ένα εκατοστό.
Στο μεταξύ, σ’ ένα τηγάνι ζεσταίνεται λάδι (σπολέλαιο ή ελαιόλαδο) ώσπου να κάψει και εκεί ρίχνεται η πίτα. Ένα λεπτό από τη μια μεριά, άλλο ένα από την άλλη και η λαδόπιτα βγαίνει στο πιάτο.
Λεπτές και τραγανές ή πιο ψωμομένες, συμπαγείς ή με μια τρύπα στη μέση, λιγότερο ή περισσότερο αφράτες, οι σκυριανές λαδόπιτες συνοδεύονται με φρέκια μυζήθρα ή ξινοτύρι -ένα μαλακό λευκό αιγοπρόβειο τυρί με ξυνούτσικη γεύση και γιαουρτένια υφή- στην αλμυρή εκδοχή, ενώ για τη γλυκιά θα χρειαστεί η συνδρομή του μελιού ασμυριάς (φυτό με αγκάθια και κίτρινα λουλούδια) και θρούμπης ή του πετιμεζιού. Η σκυριανή λαδόπιτα είναι μια από τις πιο απλές, αλλά τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικές γεύσεις των νησιών του Αιγαίου.
23°
