To 2019 σε πολλά θυμίζει το 2018 καθώς κάποια βασικά μοτίβα, όπως είναι η διάλυση των ρομαντικών ψευδαισθήσεων, η αποτίναξη αυτοοεπιβαλλόμενων, συμβατικών και ξεπερασμένων όμως περιορισμών, καθηκόντων και πιέσεων, η αυξανόμενη σκλήρυνση του κοινωνικού πλαισίου (και αναφέρομαι στο παγκόσμιο και σε εγγενείς συστημικές αδυναμίες, όχι σε κάποια πολιτική παράταξη, εφόσον όλες λειτουργούν εντός του ιδίου πλαισίου) παραμένουν. Παράλληλα εδραιώνεται μία μακροπρόθεσμη δυναμική τάση προς καλύτερη κατανομή και φροντίδα των υλικών πόρων, από τον προσωπικό προϋπολογισμό ως το νερό του πλανήτη, που ανοίγει τον δρόμο για πρακτικές λύσεις, χωρίς όμως να λείπουν τα σοκ της μετάβασης. Ο απολύτως νέος παράγοντας είναι η αβίαστη ανάδυση νέων ζητουμένων, ευκαιριών για καλυτέρευση και ιδιαίτερα της δυνατότητας να έλκει κανείς αβίαστα αυτό που του χρειάζεται για να προσεγγίσει νέους στόχους σε κάθε επίπεδο. Έτσι ο τόνος της χρονιάς είναι σημαντικά πιο ανάλαφρος και αισιόδοξος και o ρυθμός της ταχύτερος, με σημαντικά άτομα, ιδέες, ανθρώπους να εμφανίζονται με σαφώς καλύτερη συγχρονικότητα. Να φοβάσαι το γνώριμο, είναι τελικώς η χρησιμότερη επωδός του έτους.
