Αν πληρώνουμε υποχρεωτικά κάθε δίμηνο το «ανταποδοτικό» τέλος της ΕΡΤ δεν είναι για να βλέπουμε ούτε τις εκπομπές της κυρίας Ακριβοπούλου, ούτε για τα διάφορα ντοκιμαντέρ που μεταδίδονται σε χιλιοστή επανάληψη, ούτε για «Το Αλάτι της Γης». Εκείνα που συνήθως ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο που έχει γίνει αναγκαστικός συνδρομητής είναι τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, τα οποία επειδή είναι πανάκριβα δεν τα αγγίζουν τα λεγόμενα ελεύθερα ιδιωτικά κανάλια.
Εκεί βρίσκεται λοιπόν ο ρόλος της Δημόσιας Τηλεόρασης: να παρεμβαίνει και να αγοράζει δικαιώματα μετάδοσης για να μπορούμε να βλέπουμε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Κύπελλα ή Πρωταθλήματα και φυσικά το Champions League ή το Europa που τα έχουν κυρίως τα συνδρομητικά στα οποία για να μπορεί να τα βλέπει ο άλλος πληρώνει επιπλέον ποσό κάθε μήνα.
Μέχρι τώρα η ΕΡΤ κατάφερνε και τα αγόραζε όλα αυτά ή έστω ένα σημαντικό κομμάτι δίνοντας την ευκαιρία στον τηλεθεατή που «ξηλώνεται» μέσα από το λογαριασμό της ΔΕΗ να τα παρακολουθεί.
Από το μεσημέρι του Σαββάτου έχασε όχι μόνο το έτσι κι αλλιώς χαμένο από τα προηγούμενα χρόνια Europa League αλλά και το δικαίωμα να προβάλλει από του χρόνου, και για τα επόμενα τρία χρόνια, έστω τα βράδια της Τετάρτης ένα ματς Champions League. Μαζί χάθηκε και η μετάδοση του τελικού της διοργάνωσης που αποτελεί κάθε Μάιο τεράστιο ποδοσφαιρικό γεγονός. Αυτό σαν συνέχεια της μπασκετικής Euroleague που έχει χαθεί από πέρυσι και στην οποία μετέχουν και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός.
Μάλιστα, τα κρατικά μας κανάλια έχασαν τις δύο μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις μεταξύ συλλόγων την στιγμή που η τιμή αγοράς των σχετικών δικαιωμάτων είχε πέσει και λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και επειδή θα είναι δύσκολο από του χρόνου να παίζει ελληνική ομάδα στους ομίλους του Champions League.
Προφανώς θα ακολουθήσουν κι άλλα τέτοια «χαμένα στοιχήματα», τώρα που έγινε η αρχή...
23°
