Σκέψεις για την πανδημία του κορωνοϊού και τις αγκαλιές που στερούμαστε και μια ευχή πως όλα θα πάνε καλύτερα
Έχεις χάσει και εσύ την αίσθηση του χρόνου; Αν ναι, μπορείς να συνεχίσεις την ανάγνωση γιατί λογικά θα γίνω «πολύ φίλη σου».
Κοιτούσα χθες ένα post που είχα κάνει 13 Μαρτίου του 2020, το πρωί πριν ανακοινωθεί επίσημα το πρώτο lockdown για την καταπολέμηση της εξάπλωσης της Covid-19. Τρεις μήνες είχαν περάσει τότε από την έναρξη της χρονιάς του 2020 (φοβάμαι πλέον ακόμα και να λέω αυτή τη χρονολογία, πιστεύω ότι θα πέσει το ντουβάρι να με πλακώσει) και η ελπίδα ήταν στο κόκκινο. «Δύο μήνες είναι, θα περάσουν», «σε λίγο καιρό θα επιστρέψουμε στη ζωή μας, ας κάνουμε υπομονή για λίγο», «έρχεται καλοκαίρι, θα ανέβει η θερμοκρασία και ο covid θα εξαφανιστεί». Μόνο εγώ τα έλεγα και τα πίστευα;
Εφτά μήνες μετά και η ζωή μας…; Έχει όχι απλώς αλλάξει, αλλά έχει κάνει στροφή 360 μοιρών. Έχουμε ζοριστεί, έχουμε στερηθεί, αλλά έχουμε σκληραγωγήθει κιόλας. Έχουμε μάθει να ζούμε τα πράγματα μισά, αλλά έχουμε διδαχθεί και πράγματα τα οποία σίγουρα στο μέλλον θα είναι από τα πιο δυνατά μας εφόδια.
Ο φόβος είναι στην καθημερινότητά μας ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος, το άγχος μάς διακατέχει και η ρουτίνα είναι έτοιμη να μας καταπιεί. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ζούμε έτσι. Και ρωτώ: Δεν είναι τρομακτικό; Θα έχουμε να λέμε ότι ένας χρόνος ζωής έφυγε έτσι, ενώ ο χρόνος είναι πολύτιμος. Και εκεί που οι σκέψεις μάς κατακλύζουν, και η προ-χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη ετοιμάζεται να πατήσει το κατώφλι του μυαλού μας, αξίζει περισσότερο να σκεφτόμαστε αυτά που έχουμε. Όχι;
Αντί να σκεφτούμε τι χάσαμε, δεν πρέπει να σκεφτούμε τι έχουμε; Υγεία, τους ανθρώπους μας, είτε αυτοί είναι κοντά είτε μακριά, και την σκέψη ότι στο μέλλον θα έχουμε μια ζεστή αγκαλιά. Γιατί θα την έχουμε και το πιστεύω.
Κάπου τώρα θα πεταχτεί κάποιος και θα μου πει «ποιο κλισέ αισιόδοξη φράση δεν είχες;» και εγώ θα απαντήσω πως το κλισέ μερικές φορές είναι αυτό που μας δίνει δύναμη για τη συνέχεια. Όλοι περνάμε ψυχολογικές διακυμάνσεις σαν να έχουμε πέσει στον Ατλαντικό και να μας θαλασσοπνίγει το κύμα, όλοι έχουμε γίνει διπολικοί, believe me, κανένας δεν περνά αυτούς τους μήνες ευχάριστα και, φυσικά, κανένας δεν είναι μόνος σε αυτό. Άλλοι δυστυχώς το περνάνε δυσάρεστα και άλλοι πραγματικά δύσκολα. Γιατί μπορεί να έχει εισβάλει ο αόρατος αυτός εχθρός σπίτι τους, μπορεί να έχουν κινδυνέψει κοντινοί τους άνθρωποι από αυτόν, μπορεί να βίωσαν αυτό που όλοι φοβόμαστε. Και θα μου πεις «θα σκεφτόμαστε το χειρότερο για να νιώσουμε καλύτερα;» Και θα σου απαντήσω πως δεν θα κοιτάμε το χειρότερο αλλά αυτά τα λίγα καλά που μας κάνουν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη.
Τελευταίος μήνας, τελευταία πίστα του πιο δύσκολου παιχνιδιού που έχουμε παίξει ποτέ. Μπορεί το game over να μην έρθει με την αλλαγή της χρονιάς, δεν αλλάζει τα δεδομένα ένας αριθμός (έχετε κι εσείς αυτή την αίσθηση πως φταίει το ‘20 και όταν πατήσει το πόδι του το ‘21 όλα θα αλλάξουν διά μαγείας ή είστε τίποτα τριτοτέταρτοι;), αλλά να ξέρεις πως θα έρθει. Με πολλά μαθήματα, πολύ κούραση, πολύ αντοχή, όμως και πολύ δύναμη. Δύναμη που τώρα δεν το καταλαβαίνουμε, ούτε εγώ, ούτε εσύ, αλλά που θα είναι σύντροφός μας για την υπόλοιπή μας ζωή. Με ένα αίσθημα πολύ σημαντικό που το είχαμε ξεχάσει λόγω της γρήγορης ροής της καθημερινότητας. Με αυτό το αίσθημα της ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ. Μεγάλη λέξη, η οποία ήταν ξεχασμένη για μερικούς από εμάς στο τελευταία συρτάρι του κομοδίνου μας.
Μάθαμε να εκτιμάμε τα απλά, αυτά που δεν αναφέραμε ποτέ. Την υγεία. Την ζωή. Που τα θεωρούσαμε δεδομένα και ακόμη και όταν στέλναμε ευχές πήγαιναν σε ιεραρχία μετά την καλοπέραση. Την αγκαλιά. Ααα ρε μάνα, δεν το καταλαβαίνεις, αλλά μετανιώνω πολύ για όλα τα «σταμάτα, ρε μαμά, να με αγκαλιάζεις, είμαι ολόκληρο γαϊδούρι πλέον» που έχω πει. Θα έδινα πολλά για να έρθω ξανά το βράδυ κάτω στον καναπέ και να αράξουμε βλέποντας κάποια σάχλα στην τηλεόραση με εσένα να μην με αφήνεις να καπνίζω. Θα έδινα τα πάντα για να γύρναγα τον χρόνο πίσω και να ήμουν περισσότερο εκδηλωτική στους δικούς μου ανθρώπους, για να χορεύουμε όλοι μαζί αγκαλιά, για να γκρινιάξω ξανά στις συναυλίες όταν με ποδοπατούσανε. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΟ ΝΥΧΙ. Να τραγουδήσουμε ο ένας κολλητά στον άλλον. Να ονειρευτούμε άφοβα χωρίς να νιώθουμε αβεβαιότητα για την κάθε μας λέξη. Με νιώθεις; Θέλω να πάω να δω τη γιαγιά μου, ρε παιδιά, και ας φύγω μετά 10 κιλά περισσότερη. Θέλω να ζήσουμε!
Ας κάνουμε υπομονή για όλα αυτά που προανέφερα, όλα αυτά τα θέλω μας. Τα οποία ξέρουμε ποια είναι πιο πολύ από ποτέ. Κάνε υπομονή με τη μάσκα σου...
Για να πάρουμε τους γονείς μας μια αγκαλιά άφοβα…
Για να ερωτευτούμε...
Για να ονειρευτούμε…
Για να ξανασυναντηθούμε στα ίδια μέρη…
20°
