Κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά. Όχι μόνο γιατί δεν σας γράφω στρογγυλοκαθισμένη στο γραφείο μου έχοντας μεταφέρει το ψυγείο δίπλα από την ξεχαρβαλωμένη μου καρέκλα και ακούγοντας Ariana Grande. Αλλά γιατί λογικά σας βομβαρδίζω με τα του κεφαλιού μου, έχοντας πίεση 80 και πρώιμες ενδείξεις για Parkinson στα 21 μου. Είμαι η Αθηνά με στήθος Α και σήμερα σας μιλάω από τα 30.000 (και βάλε) πόδια. Και πάλι καλά που είμαι Α και όχι σιλικονούχο E γιατί, εκτός από την καρδιά μου που είναι οριακά να βγει από το σώμα μου, θα έφευγε και αυτό.
Η ιστορία όμως δεν ξεκίνησε στα 30.000 πόδια, αλλά πριν 3 μήνες, στο πιο κιτς επίγειο δωμάτιο, με μια οθόνη ανοιχτή να με κοιτάει και να μου λέει «αεροπορική κράτηση για Όσλο, για 27/03/19». Το μόνο που ξεπροβάλλει από την οθόνη στο τρικολόρε μου χαλί; Ενθουσιασμός, γαλήνη και ανακούφιση που θα μεταφερθείς από το κιτς δωμάτιο σε νέες παραστάσεις, σαν αυτές της National Opera (όταν γυρνάς από ταξίδι ενημερωμένη και το παίζεις international μωράκι). Οι φοβίες σου; Όποιες και αν είναι όταν πραγματοποιείς ένα ταξίδι, τρεις μήνες πριν σίγουρα φαντάζει ως κόκκος άμμου. Ένα βράδυ πριν τις 27; Σίγουρα φαντάζουν τόσο δυνατές που μπορεί να σου μετατρέψουν το μαξιλάρι σε πρόκες, τη γαλήνη των ονείρων σε έναν συνεχόμενο εφιάλτη, την ομορφιά του ύπνου να ταυτίζεται με το πιο άσχημο legolas. Είμαι η Αθηνά με στήθος Α και στις 26 Μαΐου δεν έκλεισα μάτι. Είμαι η Αθηνά με κενό στα δόντια και σαν εσένα (;) έχω υψοφοβία. Μετά από ατέρμονες προσπάθειες να κλείσει το βλέφαρο μου πάνω από ένα τέταρτο, τo ξυπνητήρι χτύπησε στις 4 και εγώ πήγα να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου. Μέχρι τις 27 Μαΐου; Ενώ σίγουρα μια φορά τον χρόνο θα βολτάρω κάπου με αεροπλάνο, η κούρσα αυτή θα γίνει με εμένα να έχω κουμπώσει ένα μπολ δραμαμίνες στα ταξίδια άνω των 2 ωρών. Ή με εμένα να μην αναπνέω κατά τη μία ώρα του ταξιδιού, σφίγγοντας μετά μανίας το χέρι όποιου δύσμοιρου του έλαχε να είναι στο διπλανό κάθισμα με θέα παράθυρο (το αγόρι μου μάλλον μετά από αυτό δεν θα ψήσει να πάμε ταξίδι με αεροπλάνο). Αυτή τη φορά η απογείωση έγινε με εμένα μη μαστουρωμένη από 2 δραμαμίνες. Μέχρι Όσλο; Δύο αεροπλάνα, δύο ώρες και ένα τέταρτο το καθένα. Όσο πλησίαζε η ώρα της αποβίβασης από το Gate η καρδιά μου ήταν στο όριο να βγει έξω από τα 3 φλις που φόραγα, το μυαλό μου έκανε μαθηματικές πράξεις για το τι ποσοστό έχω να σωθώ από 2 πτήσεις (ναι, είμαι ακραία) και η λογική μου μού ούρλιαζε πως ήρθε η ώρα να πω αντίο στις φοβίες μου κάνοντας η ίδια μια προσπάθεια. Όλοι περνάμε κάποια στιγμή την ώρα της επανάστασής μας. Της επανάστασής μας απέναντι σε όσα μας φοβίζουν περισσότερο και από τον Κόμη Δράκουλα όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Πρέπει να το κάνουμε. Όχι για εκείνους που μας ξαναβάφτισαν με το περιβόητο «χέστρες», αλλά για εσένα Αθηνά με στήθος Α. Για να λες πως ο φόβος σου δεν σε έπνιξε, αλλά τον έπνιξες εσύ.
Για άλλους η λέξη φοβία προσδιορίζεται με υψοφοβία, για άλλους φόβος μην πεθάνουν, φόβος μη χάσουν κάποιο κοντινό τους άνθρωπο, μικροβιοφοβία, φόβος μη μείνουν μόνοι, φόβος για το αν θα καταφέρουν όσα θέλουν στη ζωή, φόβος μην ταξιδέψουν μόνοι τους. Φόβος ξεχωριστός για τον καθένα, φοβίες που μπορεί κάποιος να θεωρεί χαζές, αλλά για κάποιον άλλο να αποτελούν κόλλημα ζωής. Εγώ είμαι πειραγμένη και με διακατέχει φόβος ακόμα και όταν αναπνέω. Εσύ ελπίζω να έχεις όσους πρέπει και αντέχεις. Ζούμε στην εποχή του φόβου και της αβεβαιότητας. Φοβόμαστε ακόμη και να ερωτευτούμε. Φυσικά, βέβαια, μέσα στο χάος θα βρεις και εκείνους που μεταπηδούν από την άκρη του σκοινιού που ονομάζουμε φοβία, στην άλλη άκρη της ριψοκινδυνότητας. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Θα το αφουγκραστώ για να απαντήσω στον επόμενο μου μονόλογο. Για την άκρη της φοβίας όμως που την έχω μελετήσει και τη φάει με το κουταλάκι; Εμείς που φοβόμαστε τα πάντα, χάνουμε χρόνια, στιγμές, αναμνήσεις. Άλλο είναι να προστατεύουμε την Αθηνά μας, άλλο είναι να την κλείνουμε στο δικό της κλουβί που δεν πάει ταξίδια με αεροπλάνα, δεν βγαίνει στον δρόμο, δεν οδηγεί για να μην τρακάρει (όχι εντάξει , εγώ και οδηγώ και τρακάρω, οι φίλοι ξέρουν). Κοίτα αυτό που σε τρομάζει στα μάτια και αντιμετώπισέ το με τον ρυθμό σου. Ανέβηκα στο αεροπλάνο χωρίς δραμαμίνη. Φοβήθηκα όσο δεν πάει αλλά πήρα και τη δεύτερη πτήση. Μέτραγα ώρες μέχρι να φτάσω, αλλά δεν απολάμβανα το ταξίδι. Έκανα τη δική μου προσπάθεια, που περιείχε και πάλι κρίσεις πανικού και τη φίλη μου κουλή αφού της κρατούσα το χέρι 2ώρες και το έσφιγγα μέχρι να μελανιάσει, αλλά τουλάχιστον την έκανα. Φτάνω Όσλο, βγαίνω έξω από το μετρό και...; Και το ταξίδι άξιζε. Αν δεν πήγαινα επειδή δεν υπάρχουν ακόμα αεροπλάνα που κάνουν πτήσεις 5λεπτες; Απλά η Αθηνά μου θα έχανε, θα μετάνιωνε, θα έχτιζε και πάλι το δικό της κλουβί προστασίας.
Σήκω, πάλεψε, ξεπέρασε τον εαυτό σου, ζήσε. Γιατί μερικοί διαβάζοντας αυτές τις 871 λέξεις μπορεί να νομίζουν πως μιλάω για κάτι πλασματικό, αλλά οι Αθηνές που όντως μετράνε την κάθε τους κίνηση και πίσω από αυτή την τακτική στέκεται το ανθρωπάκι που το λένε Φοβία, ξέρουν πως αυτή είναι μια απλοϊκή version της πραγματικότητάς μας.
Για τους αεροπλανοφοβικούς (είναι να είσαι Μπαμπινιώτης με στήθος Α) Sky is the limit. Και θα το καταλάβεις όταν ανοίξεις τα μάτια, αρχίσεις πάλι να αναπνέεις και κοιτάξεις από το παράθυρο.
13°
