ΣΕ ΕΙΔΑ

Τρίτη βράδυ καθόσουν με μια κοπέλα και ένα αγόρι έξω. Είχες κρικάκι, σγουρά μαλλιά, γυαλιά και μουστάκι. Φορούσες πουκάμισο, τζιν, άσπρο παπούτσι και κάλτσες με τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Ανταλλάξαμε δυο τρεις ματιές. ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ Ή ΕΣΤΩ ΤΗΛΕΦΩΝΑ!

Μιλούσες με δύο φίλες σου. Ό,τι πιο θεϊκό το look σου! Αν θες να πηγαίνουμε σε συναυλίες ή για μαραθώνιους Stranger Things, στείλε!

Ονειρεύομαι να με αγκαλιάζεις, να με αγαπάς πολύ, να με συμβουλεύεις. Σε ονειρεύομαι συνέχεια, μου λείπεις. Σ' ΑΓΑΠΩ.

Θα σ' αγαπώ όπως παλιά, σιωπηλά. Και θα μου λείπεις... Θα μου λείπεις όπως παλιά. Θα ονειρευτώ την αυγή... Και εσύ, τι ονειρεύεσαι;

Ένα κορίτσι που μόνο αγγίζει την αγάπη σαν ιδέα, από απόσταση, αλλά φοβάται τις δεσμεύσεις, τις δηλώσεις, το ρίσκο. Εκ του ασφαλούς και μέσω φαντασίας ζει το παραμύθι της. Είναι πριγκίπισσα ή υπνοβάτης; Τι ψάχνει στην ακροθαλασσιά; Κι ας βρήκε το μαργαριτάρι που έψαχνε θαμμένο στην άμμο, το λησμονεί μην και βραχεί το φόρεμά της και γελάσουν άγνωστοι και γνωστοί. Ποια είσαι; Ποιο είναι το όνομά σου;

Η αναζήτηση της συντροφιάς είναι όπως κάποιοι αναζητούν έναν πύργο. Το περιεχόμενο του πύργου αλλάζει ανάλογα με την περίσταση, πολλές φορές χρειάζεται ειδική άδεια για να περάσεις τις ψηλές του πύλες, όμως μπορεί να δείχνει το ίδιο για κάποιους που είναι τολμηροί να μπουν μέσα και να ψάξουν το μυστήριο. Δεν ξέρω πώς είσαι αλλά αν νιώθεις ότι ήρθε η ώρα για μπεις στον Πύργο θα σε περιμένω στην είσοδο για να μπούμε μαζί, ίσως βρούμε εφιάλτη, ίσως όχι, ή ίσως περιμένουμε τον Γκοντό.

Σε βλέπω συχνά στο 608 ή στο 235, είσαι μελαχρινή με τα όμορφά σου μαλλιά να πέφτουν τρυφερά στους λεπτεπίλεπτους ώμους σου. Στη χάρη του προσώπου σου αναγράφονται απαλά τα ομοιόμορφα συναισθήματα των σκέψεών σου που θυμίζουν τα λουλούδια του Μάη. Στις ζεστές ακτίνες των ματιών σου πλαγιάζει το παγωμένο μου πνεύμα, στο χαμόγελό σου γεννήθηκαν ζωηροί χοροί και καλοκαιρινές μελωδίες, τι νιότη. Σαν χαθείς έρχεται το κίτρινο φθινόπωρο που γελά με τη χλομή μου υπόσταση. Τι να ζητήσει ένας θνητός από ένα άγριο Τριαντάφυλλο που κατοικεί σε ρόδινες γιορτές πάρα μόνο έναν ονειρικό ψίθυρο, ψιθύρισέ μου, έστω και για μία φορά.

Μελαχρινός, με γκρι κροτάφους, κατέβηκες Κορυδαλλό. Ίσως και να το δεις :)

Τι γίνεται στα όνειρα αυτής της γρίζας πόλης; Γιατί γελάνε τόσες σκιές με εμένα που ονειροβατώ σε αυτά τα στενά σοκάκια; Μπορεί η θλίψη να επιστρέψει αργότερα, τώρα είμαι κατειλημμένος από έναν πόνο, από έναν πόνο χωρίς στέμμα και καρδία. Τι γλυκιά η μελαγχολία, τι γλυκά που είναι τα σύννεφα που κρύβουν τα κουτσομπολιά των δακρύων μου. Τι χρώμα παλτό φοράει σήμερα η απελπισία, δεν μπορώ να την ξεχωρίσω ή αυτή δεν μπορεί να ξεχωρίσει εμένα, δεν έχει σημασία. Ποίος πιστεύει στην αγάπη, ο βασιλιάς ή ο γελωτοποιός; Είμαι ο κανένας και εσύ; Είσαι η αυγή; Είσαι ένας βασιλιάς ή ένας γελωτοποιός ή απλά έχεις ένα όνομα που μόνο ο καθρέπτης σου ξέρει; Ένας θνητός θα περιμένει για το όνομά σου, το αίσθημα και τον πόνο σου, μέσα σε βροχή, μέσα στο όνειρο.

Άλεξ, συγνώμη που είμαι τόσο περίπλοκη και απόμακρη. Αλλά δεν έχω συνηθίσει να εκδηλώνει κάποιος τόσο έντονα τα συναισθήματά του για μένα. Δεν ξέρω αν την αξίζω, αλλά ίσως μπορείς να μου δώσεις άλλη μία ευκαιρία;