ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε έφαγα με τα μάτια μου, έφεγγες, σου έγνεψα πού πας... Θέλω να τα πούμε, ό,τι δεν είπαμε. Στείλε μου.

Πλήρωνα και καθώς έφευγα κοιταχθήκαμε, ντράπηκα μπροστά στην ταμεία. Έφυγα, πήγα στο αμάξι μου, βγήκες αλλά δεν με είδες. Έβρεχε, είχες σκυμμένο κεφάλι, έφυγες με το αυτοκίνητο.

Απίστευτη θεάρα, απίθανη και σπάνια ομορφιά, σώμα, στυλ. Έπαθα την πλάκα μου. Μόλις μίλησες στη φίλη που ήταν μαζί σου, αναρωτήθηκα πώς γίνεται να είσαι Ελληνίδα. Θέλω να σε ξαναδώ.

Το όμορφο χαμόγελό σου…

Έκανες photoshoot με μία φίλη σου 12:30 περίπου τα μεσάνυχτα απέναντι από γνωστό ξενοδοχείο. Μπορεί νά μην ήρθε η Πρωτοχρονιά ακόμα, αλλά την έφερες νωρίτερα.

Στο ισόγειο του μαγαζιού, η απίθανη κοκκινομάλλα το βράδυ του Σαββάτου γύρω στις 23:30, 21/12/2024. Ανταλλάξαμε αρκετές ματιές, δεν γινόταν να μου μιλήσεις, δεν γινόταν να σου μιλήσω... Στείλε!

Ψεύτικα αισθήματα, ψεύτικοι κόσμοι, μα το παράξενο φως του έρωτός μου φέγγει στου σκοτεινού δρόμου την άκρη με το παράπονο και με το δάκρυ. Κόρη χλωμόθωρη μαυροντυμένη κι είναι σαν όνειρο και περιμένει. Λάμπει το βλέμμα της απ’ την ασθένεια σάμπως να λιώνουνε χέρια κερένια. Στ’ άσαρκα μάγουλα πώς έχει μείνει πίκρα το νόημα γέλιου που σβήνει! Είναι τ’ αξήγητο το μικροστόμα δίχως το μίλημα, δίχως το χρώμα. Κάποια μεσάνυχτα θα σ’ αγαπήσω, μούσα τα μάτια σου θα τα φιλήσω, να `βρω γυρεύοντας μες στα νερά τους τα χρυσονείρατα και τους θανάτους και τη βασίλισσα λέξη του κόσμου, και το παράξενο φως του έρωτός μου.

Κατέβαινες πεζή την Ιπποκράτους. Συνοδευόσουν από έναν μεσήλικα κύριο. Αφού προσπέρασες, γύρισες και με κοίταξες όταν ακριβώς έκανα κι εγώ το ίδιο. Θα το δεις, πιστεύω.

Σε είδα στο θέατρο Αλκυονίς, ήσουν η μια από τις δύο ταξιθέτριες (η μελαχρινή). Είμαι σίγουρος πως κάπου σε έχω ξαναδεί. Θα ήθελα να τα πούμε από κοντά.

Χιλιάδες οι μορφές σου, με καλούν να παίξουμε. Μια όχι και τόσο αθώα αναζήτηση. Ίσως απόψε καταφέρω να σε αγγίξω...