ΣΕ ΕΙΔΑ

...τόσο πολύ να ακούσω ξανά τη γλυκιά σου φωνή. Με γαληνεύει, με ταξιδεύει, με ηρεμεί. Θέλω να δω τα μάτια σου.

Με εξυπηρέτησες να νοικιάσω αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο. Με ρώτησες για μια καθηγήτριά σου που είχαμε το ίδιο όνομα… Έχεις το τηλέφωνό μου και ξέρεις πόσο θα μείνω Αθήνα! Στείλε μου…

How do I let someone in, when everything in this world is making it so hard to trust anyone? Is there any hope for good? I hope deciding to believe in you, isn’t gonna break my mistrustful heart..

Είπα να μπω εδώ και να πω ένα γεια... Εσύ πότε θα μου πεις;

Αυτή την τελευταία Παρασκευή του Ιανουαρίου, από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο μαγαζί, σε είδα και με είδες. Ήρθα με τη φίλη μου και την παρέα μου δίπλα στη δικιά σου. Με κοίταζες και σε κοίταζα πίσω. Είσαι ψηλός με κοτσίδα, φίνος και καπνίζεις. Κοιταζόμασταν όλο το βράδυ! Όταν πλήρωσα και ήμουν έτοιμη να φύγω, με ξανακοίταξες, ταράχτηκες αλλά δίστασες! Κι εγώ δίστασα και ξέρεις κάτι; Το έχω μετανιώσει ήδη! Πώς θα σε βρω; Είμαι η ψηλή κοπέλα (δεν υπήρχε άλλη στο μαγαζί) με τα μαύρα και την κορδέλα στα μαλλιά.

Είχα πολύ καιρό να νιώσω έτσι για άνθρωπο. Είχα καιρό να τρέμουν τα πόδια μου από ένα φιλί. Είχα καιρό να θέλω να δοθώ με όλο μου το είναι. Κακό timing; Δεν ήταν ουσιαστικά αμοιβαίο; Ποιος ξέρει. Μακάρι να σου έλειπα, μακάρι να ένιωθες κι εσύ την ανάγκη να με ψάξεις, να περάσουμε χρόνο μαζί. Δεν σου βγήκε, και είναι απόλυτα κατανοητό και ανθρώπινο. Ίσως, σε ένα παράλληλο σύμπαν, όλα να ήταν διαφορετικά.

Δεύτερη φορά που γράφω για το μετρό Αλίμου, αλλά τι να κάνω. Με αυτά που βλέπω κοντεύω να γίνω γραφικός. Στις 3 το μεσημέρι της Κυριακής στην αποβάθρα του μετρό Αλίμου και ενώ πήγαινα ήρεμος και ωραίος να πιω έναν καφέ με τον φίλο μου στο Μοναστηράκι, βλέπω μια κοπέλα, που μάλλον μέσω τηλεμεταφοράς (για να θυμηθώ και το Σταρ Τρεκ) κατέφτασε από επίδειξη της Victoria Secret. Μελαχρινή, σίγουρα δίμετρη με υπερκαυτό μίνι και με μπότες αρκετά πάνω από το γόνατο, πέρασε αργά και βασανιστικά από δίπλα μου, προκαλώντας μου ρίγη συγκίνησης, πόνο στο στήθος από μικροέμφραγμα και ένα μούδιασμα από πρώιμο εγκεφαλικό. Ξέχασα πού πήγαινα, τι έκανα, ποιος ήμουνα και το μόνο που ήθελα να σου πω είναι αν θέλεις να γίνεις μητέρα των παιδιών μου. Ήθελα να σε ακολουθήσω αλλά φοβήθηκα μη θεωρηθεί παρενόχληση. Βλέπεις ζούμε και σε περίεργες εποχές. Αν δεν ξανατηλεμεταφέρθηκες σε κάποια διεθνή πασαρέλα, παρακαλώ απάντησέ μου...

Σε περίπτωση που θέλεις κι άλλες πληροφορίες για το beach volley... θα χαρώ να σου μιλήσω γι' αυτό, όχι βιαστικά αυτή τη φορά :)

Διασταυρωθήκαμε στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος του μουσείου Μπενάκη περίπου. Κοιταχτήκαμε, σταματήσαμε κι οι δύο μέχρι που φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτός που κάπνιζε στη στάση του λεωφορείου.

Δεν ξέρω πώς γίνεται να τα κάνω όλα τόσο περίπλοκα και μεγάλα στο μυαλό μου. Μάλλον δεν την αξίζω τελικά... Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο, μπορεί να σου φέρει αυτός ο κόσμος Α.💙