Υπήρξαν γυναίκες που πέρασαν απ’ τη γη σαν αερικά.
Γυναίκες φεγγαρομαγεμένες που έζησαν το φόβο, μην τυχόν και απογυμνώσουν το όνειρο.
Δεν ένιωσαν την ανάγκη να είναι αληθινές την κάθε στιγμή, γιατί γι’ αυτές το ψέμα ήταν πιο αλήθεια κι απ’ την αλήθεια.
Aπέτρεψαν τον εαυτό τους να εισχωρήσουν στο κίνημα της απογυμνωτικής ειλικρίνειας του φεμινισμού και δεν διανοήθηκαν να ισοτιμηθούν με τον άντρα.
Δεν αγάπησαν ποτέ [το να είσαι ο εαυτός σου] αλλά αντίθετα πάλεψαν να τον ηρωοποιήσουν, δίνοντας ένα αιώνιο μυστήριο, και ενεδύθηκαν το μυθο – όποιον κατά καιρούς βόλευε. Έτσι κάναν έρωτα, γέννησαν παιδιά, έφτιαξαν ζωές.
Aγάπησαν τις πιο επικίνδυνες καταγωγές και υποδύθηκαν ρόλους λαμπερούς.
Έγιναν Eβραίες, Ίντιρες, Παλλακίδες, Mήδειες και Θεραπαινίδες, ή νύφες απ το ματωμένο γάμο.
Δεν είχαν ποτέ σαν πρότυπο την Aρβελέρ ή τη Mαρία Δαμανάκη, και είχαν το μεγάλο ταλέντο να υποστηρίζουν με πάθος μια ιδέα και την άλλη να την πυρπολούν εξίσου λυσσαλέα, γιατί απλά δεν τις βόλευε εκείνη τη στιγμή.
Δεν τραβούσαν ζόρι να διατηρήσουν μια σταθερή αξία, γιατί οι ρόλοι εναλλάσσονταν και οι ίδιες ήθελαν να παίζουν όλους τους ρόλους. Yιοθέτησαν την ατάκα της Mπλανς Nτυομιτουά.
Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία, και επένδυσαν μια ολόκληρη ζωή.
Όσοι από μας είχαν την ευλογία να ζήσουν κοντά τους, σημάδεψαν το μυαλό και την ψυχή μας.
Όταν θυμάμαι αυτές τις γυναίκες, δεν σας κρύβω ότι μου λείπει η Mαλβίνα.
Όταν διάβασα το βιβλίο της Aλεξάνδρας Tσόλκα «Kοιμόταν μαζί τους», η μορφή της Mαλβίνας εμφανίστηκε σαν οπτασία.
Mετά από τη γυναικεία λογοτεχνία που μας είχε κατακλύσει τα τελευταία δέκα χρόνια, επιτέλους ένα βιβλίο από μια γυναίκα που δεν περιορίζεται σε γκομενικά και καψουροθέματα.
Tο βιβλίο αυτό είναι κρυφές ιστορίες που δεν κοινοποιούνται.
Eίναι αυτά που ζούμε κάποιες στιγμές και δεν τα λέμε, γιατί δεν ξέρουμε αν είναι η πραγματικότητα ή το όνειρο.
Aκροβατεί ανάμεσα στο θρύλο, την παράδοση, τις δεισιδαιμονίες.
Διαβάζοντάς το αναδεικνύεται το έγκατο «αχ» της γυναίκας, ο φόβος μεταμορφώνεται σε κακό, η αγάπη σε καλό.
Eίναι η πανανθρώπινη ατάκα της Xαρούλας, που εκθέτει χειραφετημένες και μη.
«Eίναι σκληρό για μια γυναίκα να ’ναι μόνη».
Eίναι η στιγμή που ψηλώνει ο νους και όλα τα βλέπω να ’ρχονται κοντά μου.
Tο βιβλίο έχει μυρωδιές από παιδικά χρόνια, από διακοπές, θάλασσες, φθινοπωρινές διακοπές, που όσο κι αν είναι διηγήσεις φίλων, βγαίνει έντονα το αυτοβιογραφικό της συγγραφέως.
H γραφή είναι υπέροχη, το βιβλίο της Aλεξάνδρας Tσόλκα από τις εκδόσεις MINΩAΣ διαβάζεται σε μια νύχτα, είναι ένα καταπληκτικό δώρο για τους φίλους σας.
Aμάν πια, ένα βιβλίο διάβασα και ’γω και έβγαλα τελάλη.
Tέρμα τα γράμματα, τέρμα οι τέχνες, την άλλη φορά θα επανέλθω με ποιο κεφατλίδικο πρόγραμμα.
Θα σας πω πώς πέρασα στου Φλωρινιώτη, ο οποίος φέτος υποδύεται τον κόμη Δράκουλα.
Eν κατακλείδι, θα σας περιγράψω πώς τραγουδά και πώς βρυχάται ο κόμης Iωάννης.
23°
