Τρία βιβλία που γράφτηκαν από γυναίκες, για ανθρώπους που διαβάζουν (βιβλία) και τα χαίρονται
Το πρώτο βιβλίο είναι πραγματικά, κυριολεκτικά «για βιβλιόφιλους» ή ακόμα καλύτερα, για βιβλιοφάγους: «Οσα δεν πήρε ο άνεμος» είναι ο τίτλος του μικρού πλην όμως βιβλιο-μανιακού βιβλίου της δημοσιογράφου και συγγραφέως Ρένας Αγγουρίδου. Το οποίο πραγματεύεται κείμενα, θεατρικά και βιβλία που αγάπησε πολύ η Ρένα, αυτά που αγαπάει ακόμα, τους συγγραφείς, μαζί με τα αποφθέγματα, ρητά, τα κείμενα, τα τιπς, τις συμβουλές, συνεντεύξεις και εξομολογήσεις μεγάλων συγγραφέων.
Όσα Δεν Πήρε ο Άνεμος της Ρένας Αγγουρίδους | Εκδόσεις Οδός Πανός
Τα κατέγραφε σε τετράδια, χρόνια τώρα, και αποφάσισε να τα συγκεντρώσει σε ένα βιβλιαράκι που πολύ θα εκτιμήσουν όσοι διαβάζουν συστηματικά. «Πατρίδα είναι πάντα το παρελθόν μας» λέει ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, «Δεν θέλεις ο αναγνώστης να έχει ενδείξεις της δουλειάς που έκανες για αυτό που έγραψες, ό,τι διαβάζει είναι το αποτέλεσμα, όχι ο κόπος που έκανες για να το καταφέρεις», λέει ο Πωλ Ωστερ. Και «Όταν δεν καταλαβαίνω κάποιον που διαβάζω, λέω ότι είναι απατεώνας», συμπληρώνει ο Λουις Μπουνιουέλ. «Η αληθινή πατρίδα είναι εκείνη που κοιτάς κατάματα τον εαυτό σου – η πρώτη μου πατρίδα ήταν τα βιβλία και σε μικρότερο βαθμό το σχολείο», γράφει η Μαρκερίτ Γιουρσενάρ.
Ανάμεσα στον Στήβεν Κινγκ, την Βιρτζίνια Γουλφ, την Σύλβια Πλαθ, τον Αλμπέρ Καμύ, τον Αντρέ Ζιντ, τον Τίτο Πατρίκιο, τον Σαίξπηρ, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Μπέρτολντ Μπρεχτ, την Ντόρις Λέσσινγκ, κι ένα σωρό ακόμα συγγραφείς βιβλίων, θεατρικούς συγγραφείς και ποιητές, η Ρένα αφηγείται αποσπασματικά αλλά γοητευτικά την δική της προσωπική ιστορία μέσα στην Ιστορία. Το βιβλίο, όπως είπα, είναι μικρό. Αλλά πιάνει μια μεγάλη γκάμα – συγγραφέων, συγγραφής, Ιστορίας και ζωής. Θα το εκτιμήσει πολύ όποιος διαβάζει και ακόμα περισσότερο όποιος γράφει, βιβλία, ή οτιδήποτε.
Δύσκολη Περίοδος – Κυριολεκτικά Όμως, Φυστίκι που κυλάει | Εκδόσεις Διόπτρα
«Δύσκολη περίοδος – κυριολεκτικά όμως» είναι ο τίτλος του βιβλίου της μυστηριώδους Φυστίκι Που Κυλάει, ή ΦΠΚ: ένα καινούργιο φαινόμενο, ή μάλλον συγγραφέας-φαινόμενο, η ΦΠΚ ξεκίνησε γράφοντας μεγάλα, διασκεδαστικά, προσωπικά πλην όμως ανώνυμα ποστ στο φέησμπουκ που μάζευαν εκατοντάδες λάικ. Τα ποστ της τα διάβαζα πότε πότε, ήταν μέχρι και αστεία, σίγουρα διαβαστερά, μιλούσαν για την καθημερινότητά της με έναν σύζυγο, πεθερό, συγγενείς, φίλες, μια κόρη και άλλα άτομα με ξεχωριστό, διακριτό τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς, αλλά βασικά για την ίδια και την πολύ κανονική (εννοώ όχι εξαντρίκ) ζωή της.
Δεν άργησε να τα φτιάξει βιβλίο, ή μάλλον δεν άργησε να στρωθεί και να γράψει ένα ωραιότατο, πράγματι διαβαστερό βιβλίο με ηρωίδα την ΦΠΚ, σαν αυτοβιογραφία αλλά όχι ακριβώς, ήδη Νούμερο 1 στην Αμαζον σε διάφορες κατηγορίες, όπως γράφει στο εξώφυλλο.
Αυτοβιογραφικό, με αστείες στιγμές αλλά βαθιά δραματικό, πάρα πολύ «γυναικείο» με την πιο καλή έννοια που μπορεί να σκεφτεί κανείς (κυρίως μια γυναίκα), το βιβλίο αφηγείται τις ταλαιπωρίες που πέρασε η ΦΠΚ με την μήτρα της, πράγματα δηλαδή με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί η μέση γυναίκα – με την περίοδο, τις εγκυμοσύνες, αποβολές, περιπέτειες, τους πόνους, τις αιμορραγίες και τελικά, δεν θέλω να σας πω το τέλος, αλλά είναι καλά το κορίτσι. Πάνω σε ένα θέμα-ταμπού, η ΦΠΚ φτιάχνει ένα αφήγημα τόσο στρωτό και οργανωμένο που το αποκαλώ εύκολα «μυθιστόρημα» κι ας είναι αυτοβιογραφικό.
Μισές Αλήθειες της Αλεξάνδρας Χαίνη | Εκδόσεις Ποταμός
«Μισές αλήθειες» είναι το βιβλίο της δημοσιογράφου και συγγραφέως Αλεξάνδρας Χαίνη, που μάλιστα γράφει και βιβλιοκριτικές στον «Αναγνώστη», εκτός από άρθρα και διηγήματα. Το κομψό βιβλιαράκι της περιλαμβάνει μικρά, σύντομα διηγήματα – το επίθετο που λείπει εδώ είναι «περιεκτικά»… παρόλο που τα διηγήματά της αφήνουν πολλά πράγματα απέξω, είναι παράλληλα σαν να σου δίνουν στοιχεία για μια υπόθεση την οποία πρέπει να συμπληρώσεις μέσα στο κεφάλι σου εσύ, στο σπίτι σου, σόλο, αφού τελειώσεις την ανάγνωση.
Το αναφέρω έτσι ανάλαφρα αλλά αυτό από μόνο του είναι μεγάλη επιτυχία για έναν συγγραφέα, και μπράβο στην Αλεξάνδρα: με έναν δικό της τρόπο κινητοποιεί την φαντασία του αναγνώστη, την στέλνει σε δρόμους απρόβλεπτους, που (η αναγνώστρια, στην προκειμένη περίπτωση) δεν είχε υποψιαστεί. Τα διηγήματα διαβάζονται, όχι εύκολα, πάντως με μιαν ανάσα: και πολύ σωστά ανταπεξέρχονται στον τίτλο, ως μισές αλήθειες. Οι άλλες μισές είναι στο χέρι, ή στο μυαλό μας.
15°
