Όζι Όσμπορν: Η ατέλειωτη σπείρα από αλκοόλ, ναρκωτικά, παραλογισμό και θεία (ή δαιμονική) έμπνευση

Ο Όζι Όζμπορν πρόλαβε να ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία του, «Τελευταία τελετουργία», λίγους μόλις μήνες πριν φύγει από τη ζωή –και αυτό από μόνο του μοιάζει με πράξη μαύρης, αυτοσαρκαστικής ποίησης – κάτι που τον χαρακτήριζε άλλωστε. Το βιβλίο είναι μια ακραιφνής εξομολόγηση: από τα παιδικά χρόνια στο βιομηχανικό Μπέρμιγχαμ, μέχρι τα χρόνια της φωτιάς με τους Black Sabbath, κι από εκεί στην ατέλειωτη σπείρα από αλκοόλ, ναρκωτικά, παραλογισμό και θεία (ή «δαιμονική») έμπνευση.

Ανάμεσα στις σελίδες του, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο: ένα σχεδόν πλήρες ιατρικό ημερολόγιο· η μαρτυρία ενός ανθρώπου που πάλεψε με το Πάρκινσον, με σπασμένο αυχένα, με δεκάδες τραυματισμούς και χειρουργεία, ενώ οι γιατροί τοποθετούσαν μέσα στο σώμα του μεταλλικές ράβδους και καρφιά σαν να επισκεύαζαν το metal άγαλμα του Iron Man.

Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, ο Όζι Όσμπορν παρέμεινε ο ίδιος: ο αγαθός, ροκ αρκούδος του heavy metal – ο τύπος που διασκέδαζε φλερτάροντας με τα όρια, ο αιώνιος πιτσιρικάς που έπαιρνε στα σοβαρά μόνο ένα πράγμα: να περνάει καλά. Ακόμη κι όταν δάγκωνε περιστέρια. Ακόμη κι όταν πονούσε.

Δύο αποσπάσματα από το τελευταίο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Όζι Όσμπορν «Τελευταία τελετουργία», που το έγραψε λίγους μήνες μόνο πριν πεθάνει:

Όταν δάγκωσα το περιστέρι

Όταν η Σάρον με πήγαινε με το αυτοκίνητο από το σπίτι του πατέρα της στο Μπένεντικτ Κάνιον στο κτίριο της CBS στο Σέντσουρι Σίτι, ήμουν ήδη εκτός εαυτού. Σε όλη τη διαδρομή μού έπρηζε τα συκώτια για το πόσο σημαντικό ήταν αυτό το μίτινγκ, για το ότι η Epic δεν είχε ιδέα τι να κάνει με ένα μέταλ άλμπουμ, επειδή οι άλλοι καλλιτέχνες τους ήταν οι Jacksons και μερικά new wave και synthpop συγκροτήματα.

«Τότε γιατί στον διάολο υπέγραψαν μαζί μου;» τη ρώτησα.

«Επειδή η CBS έχει ήδη υπογράψει μια τεράστια συμφωνία διανομής με τον πατέρα μου», είπε.

Το σχέδιο ήταν να κάνω εντύπωση βγάζοντας δύο λευκά περιστέρια από την τσέπη μου –κάποιος από την Jet Records είχε πάει και τα είχε αγοράσει από ένα κατάστημα κατοικίδιων ζώων το προηγούμενο βράδυ–, να ανοίξω ένα παράθυρο, να πω «ειρήνη» ή «ροκ εν ρολ» ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, και μετά να τα αφήσω να πετάξουν μακριά.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου άρεσε η ιδέα. Ειδικά επειδή τα πουλιά δεν σταμάτησαν να χέζουν στην τσέπη του σακακιού μου. Αλλά η Σάρον επέμενε ότι έπρεπε να το κάνω. «Αυτή είναι η μοναδική σου ευκαιρία να κάνεις εντύπωση», είπε. «Πρέπει να τους δώσεις ένα σόου».

Ήμουν αρκετό καιρό στον χώρο της μουσικής για να ξέρω ακριβώς πώς θα ήταν η κατάσταση. Αν η δισκογραφική εταιρεία είχε συνάντηση του μάρκετινγκ, δεν θα πήγαινα μόνο εγώ. Θα υπήρχε ένας ράπερ μπροστά μου, κάποιος τραγουδιστής της φολκ πίσω μου… και κανένας οργανοπαίκτης του γαμω-ντιντζεριντού ανάμεσά μας.

Και οι άνθρωποι του μάρκετινγκ με τα κοστούμια και τα Rolex τους δεν θα έδιναν δεκάρα για κανέναν από εμάς. Δεν θα ήταν θαυμαστές. Γι’ αυτούς, θα ήταν απλώς άλλη μια μέρα στο γραφείο. Μόνο όταν είδα τις κάμερες στην αίθουσα αποφάσισα τι να κάνω. Θέλουν σόου, σκέφτηκα, ε, λοιπόν, θα τους δώσω σόου. Ήξερα ακριβώς το πλάνο που ήθελα: τρόμο – απόλυτο τρόμο στα πρόσωπα όλων. Όσο για τη Σάρον, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί. Θα είχε κατασχέσει εκείνα τα περιστέρια αμέσως αν πίστευε ότι κινδύνευαν.

Μπαίνουμε, λοιπόν, στην αίθουσα συνεδριάσεων. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον είκοσι πέντε στελέχη εκεί – και όλοι τους άκουγαν το «Crazy Train» και άλλα κομμάτια από το Blizzard of Ozz. Για κάποιον λόγο, πάω και κάθομαι στα γόνατα μιας νεαρής γυναίκας που καθόταν μπροστά. Μετά, αφού άκουσα για μερικά λεπτά όλες αυτές τις ψευτομαλακίες τους, βγάζω ένα από τα περιστέρια – ακριβώς όπως είχαμε συμφωνήσει– και λέω «ειρήνη» ή «ροκ εν ρολ» ή κάτι τέτοιο.

Ωωωω, ακούστηκε στην αίθουσα.

Τότε πήρα μια βαθιά ανάσα, χαμογέλασα στην κάμερα και δάγκωσα και έκοψα το κεφάλι του περιστεριού. Στον χώρο επικράτησε το απόλυτο χάος. Άνθρωποι ούρλιαζαν. Έκλαιγαν. Έκαναν εμετό. Φώναζαν την ασφάλεια. Καλούσαν την αστυνομία. Σε εκείνη τη φάση είχα πετάξει το σώμα του περιστεριού πάνω στο τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων, αλλά είχα ακόμη το κεφάλι του στο στόμα μου, οπότε το έφτυσα και χαμογέλασα ξανά στην κάμερα. Ήμουν καλυμμένος με αίμα, κουτσουλιές και φτερά, ήταν η απόλυτη φρίκη. Μέχρι σήμερα δεν έχω ιδέα τι σκεφτόμουν – εννοώ, δε σκεφτόμουν, ήμουν επί τριάντα έξι ώρες μέσα σε μία κραιπάλη εβδομήντα δύο ωρών. Τότε κάτι μεγαλόσωμοι τύποι με ακουστικά και όπλα μπήκαν τρέχοντας, άρπαξαν εμένα και τη Σάρον, μας έσυραν μακριά και μας πέταξαν στον δρόμο, όπου η Σάρον κυριολεκτικά κατουρήθηκε πάνω της από τα γέλια – από το σοκ, νομίζω, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στο μεταξύ, είχα αφήσει το άλλο περιστέρι να φύγει, οπότε ξέραμε ότι ακόμη πετούσε κάπου εκεί πάνω, με περίπου μισή ντουζίνα τεράστιους άντρες της ασφάλειας να τρέχουν σε κύκλους πίσω του.

Αργότερα εκείνη την ημέρα λάβαμε ένα τηλεφώνημα από τους δικηγόρους της CBS, που μας ενημέρωσαν ότι, αν επαναλάμβανα κάτι παρόμοιο, θα χαντάκωναν τον δίσκο και δε θα με άφηναν να λύσω το συμβόλαιό μου. Αλλά τα πρώτα αντίτυπα του «Crazy Train» είχαν ήδη κυκλοφορήσει και μέχρι το τέλος της ημέρας το τραγούδι έπαιζε συνεχώς σε όλους τους μέταλ σταθμούς της χώρας. Εκείνη τη στιγμή η αμερικανική δισκογραφική εταιρεία συνειδητοποίησε ότι, εντάξει, αυτός ο τύπος είναι τρελός, αλλά ίσως πουλήσει μερικούς δίσκους. Εννοώ, αυτό ήταν το μόνο που τους ενδιέφερε, φίλε – να πουλήσουν περισσότερους δίσκους. Παραδόξως, αυτό ήταν και το δικό μου ενδιαφέρον.

Πώς να ΜΗΝ κάνεις κοκαΐνη στα αεροδρόμια

Σημειώστε ότι, ακόμα και εκείνες τις μέρες που η ασφάλεια ήταν χαλαρή, το να κάνεις κόκα στο αεροδρόμιο δεν ήταν και η πιο έξυπνη ιδέα. Αλλά, αν ήσουν σε μια μακρινή πτήση με ενδιάμεση στάση, χρειαζόσουν μια γρήγορη δόση μεταξύ των πτήσεων για να μην καταρρεύσεις. Θυμάμαι μια φορά που ήμουν σε ένα αεροδρόμιο στο Τέξας, δε θυμάμαι σε ποιο, και ήμουν σε τόσο άσχημη κατάπτωση, που δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα ρίγη και πόνους σ’ όλο μου το σώμα. Κόπωση. Εκείνο το νευρικό, παρανοϊκό συναίσθημα.

Πάω, λοιπόν, στην τουαλέτα για τα δέοντα. Βρίσκω μια καμπίνα. Κλειδώνω την πόρτα. Κάθομαι στο κάθισμα. Βγάζω ένα μικρό καρτελάκι σπίρτα και αρχίζω να φτιάχνω ένα αυτοσχέδιο κουταλάκι για την κοκαΐνη. Μετά παίρνω λίγο σταφ από την «ταμπακιέρα» μου –αααχ, ναι, αυτό θα είναι ό,τι πρέπει–, αλλά μόλις ετοιμάζομαι να σνιφάρω μια ωραία μεγάλη δόση παρατηρώ ένα ζευγάρι πολύ γυαλιστερά μποτάκια να μπαίνουν στη διπλανή τουαλέτα.

Παγώνω.

Μήπως είναι…

Μάλλον όχι, σκέφτηκα.

Αλλά ας το τσεκάρω…

Βάζω μέσα το αυτοσχέδιο κουταλάκι. Σκύβω όσο περισσότερο μπορώ, χωρίς όμως να με πάρουν είδηση. Και όντως, κάτω από το διαχωριστικό –ω, να σου γαμήσω!– διακρίνω το στρίφωμα ενός σκούρου μπλε παντελονιού αστυνομικού. Και τότε σχεδόν πετάγομαι ξαφνιασμένος όταν βλέπω το υπόλοιπο παντελόνι του, μαζί με τη ζώνη, τα κλειδιά, τη θήκη του όπλου και τις χειροπέδες να πέφτουν στο πάτωμα καθώς εκείνος κάθεται για να κάνει τη δουλειά του.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Τη χρειαζόμουν στ’ αλήθεια αυτή τη δόση, γαμώτο. Έτρεμα. Ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό μου. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω εγώ ένα ΦΦΦΦΡΡΡΡΡΤ!! σε ένα σχεδόν απόλυτα σιωπηλό αποχωρητήριο με τον Αστυνόμο Σκατά να κάθεται ένα μέτρο μακριά μου.

Θα έπρεπε να τα παρατήσω και να ξανάρθω αργότερα. Από την άλλη όμως, ένα μέρος του εαυτού μου έλεγε: Όχι, γάμα το, είμαι εδώ, ήταν μια κουραστική μέρα, μου αξίζει αυτή η κόκα.

Και τότε άκουσα τον γνώριμο ήχο από σελίδες που γυρνούσαν.

Ο αστυνομικός διάβαζε ένα κωλοβιβλίο!

Αποφάσισα να τον περιμένω να τελειώσει. Πρέπει να είχε διαβάσει το μισό Mόμπι Ντικ μέχρι ν’ ακούσω τελικά το πλατς. Αμέσως τότε σηκώθηκα όρθιος, με το κουταλάκι στο χέρι, και όταν εκείνος τράβηξε το καζανάκι –ΦΦΦΦΦΧΧΧΧΧΧΧΧΧΟΥΣΣΣΣΣ!!!– ρούφηξα κι εγώ την κόκα μου ταυτόχρονα, έτσι ώστε να μη με ακούσει να κάνω ΦΦΦΦΡΡΡΡΡΤΤ-ΓΚΑΑΧ!! Και οι δύο βγήκαμε την ίδια ακριβώς στιγμή από τις καμπίνες μας.

Ένιωθα σαν να ήμουν περίπου τριάντα εκατοστά πάνω από το έδαφος, με ένα διπλό ουράνιο τόξο να βγαίνει από τον κώλο μου.

«Α, γεια σας, κύριε αστυνόμε», είπα, χαρίζοντάς του ένα μεγάλο, φιλικό χαμόγελο, αφού ήξερα πλέον ότι, ακόμα και αν με έψαχνε, τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν ασφαλή μέσα στο αριστερό μου ρουθούνι.

Εκείνος απλώς με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Οι αστυνομικοί δε συμπαθούσαν τους μακρυμάλληδες ροκάδες εκείνη την εποχή. Νόμιζαν ότι ήμασταν όλοι ναρκομανείς. Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια…

Κι έτσι τσακίστηκα να φύγω από εκεί.

* Το βιβλίο «Τελευταία Τελετουργία» κυκλοφόρησε σε μετάφραση Γιάννη Νένε, από τις εκδόσεις Ψυχογιός.