1957. Από την τσαλακωμένη, μετά τη σύγκρουση, Άστον Μάρτιν ανασύρεται βαριά τραυματισμένο ένα κορίτσι, γνωστό ήδη σε όλο τον κόσμο από τα δεκαοχτώ του για το βιβλίο «Καλημέρα θλίψη», η Φρανσουάζ Σαγκάν. Ήταν μόλις 22 χρονών. Σώθηκε, αλλά δεν ανασύρθηκε αλώβητη. Για τους αφόρητους πόνους της, καθηλωμένη στο κρεβάτι, θα χρειαστεί να πάρει Πάλφιουμ 875 – υποκατάστατο της μορφίνης. Εθισμός. Υποχρεώνεται να κλειστεί σε μια κλινική αποτοξίνωσης. Στη διάρκεια νοσηλείας γράφει ημερολόγιο: «Ξέρω τι μου απομένει να κάνω· να ξεμυαλιστώ μαζί μου, θα με φροντίσω, θα μαυρίσω, θα ξαναχτίσω τους μυς μου έναν έναν, θα με ντύσω, θα προφυλάξω τα νεύρα μου με κάθε τρόπο, θα μου κάνω δώρα, θα μου ρίχνω στον καθρέφτη βλέμματα λάγνα. Θα μ’ αγαπήσω. Είναι βέβαιο πως, το 1958, ένας περαστικός θα σταματήσει αυτό το αργό γλίστρημα προς τη σχιζοφρένεια. Και είναι βέβαιο πως αυτός θα είναι ο ?». Καιρό μετά θα το εκδώσει με τίτλο “Toxique”, με τον Μπερνάρ Μπιφέ να σκιτσάρει τις σκέψεις της, παρεμβαίνοντας ακόμη και στο κείμενο – το πιο αυτοαναφορικό κείμενό της, που στις γραμμές του θα βρουν (;) παρηγοριά όσοι φιλήθηκαν με την εξάρτηση.
Υ.Γ. Οι εκδόσεις «Συνάψεις, σειρά επιστημονικών εκδόσεων» κυκλοφορούν από την Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Κοινός Τόπος ψυχιατρικής, νευροεπιστημών & επιστημών του ανθρώπου».
Επίσης διαβάστε τη βιογραφία «Σαγκάν, μια ζωή στο κόκκινο» της Μαρί-Ντομινίκ Λελιέβρ (Μεταίχμιο).
Toxique, Φρανουάζ Σαγκάν, εκδ. Συνάψεις
Φωτό: Η Φ.Σ. έζησε τη ζωή της µε ιλιγγιώδη ταχύτητα, σαν να ήταν µόνιµα στο τιµόνι µιας Άστιν Μάρτιν. Έρωτες, σπατάλες, σκάνδαλα, εθισµοί, µέχρι να πεθάνει πάµπτωχη. Εδώ στο ξενοδοχείο Carlton στις Κάννες, γράφει το «Ένα κάποιο χαµόγελο».
Credits: “Riviera Cocktail”, Edward Quinn (εκδ. TeNeues)
24°
